Όλοι θα θυμάστε διαφημίσεις στην τηλεόραση που σχετίζονται με αθλητικά γεγονότα που σας καλούν να «συμμετέχετε ενεργά στον αγώνα». Διαφημίσεις που θέλουν τον οπαδό που παρακολουθεί έναν αγώνα champions league να παρακολουθεί τον αγώνα από τις θέσεις VIP ή να φωτογραφίζεται με τα αστέρια των ομάδων ώστε να νιώσει ότι με κάποιο τρόπο συμμετέχει στην ιεροτελεστία του αγώνα. Το μήνυμα δε, που περνάνε είναι αυτό που υιοθέτησε στην καμπάνια του ο ΟΠΑΠ, «ζήσε το παιχνίδι».

Δεν είναι τυχαίο που διαφημίσεις αυτής της μορφής θυμάστε από παλιά, τις έχετε δει πρόσφατα και σίγουρα θα τις συναντήσετε και στο μέλλον. Γιατί η ιδέα της συμμετοχής σε ένα τέτοιο γεγονός ήταν, είναι και θα είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Τι γίνεται όμως όταν αυτή τη στρατηγική των διαφημιστών την υιοθετούν τα πολιτικά κόμματα; Φανταστείτε μια ομάδα πολιτικών καθισμένοι για ώρες γύρω από ένα τραπέζι συσκέψεων με ατελείωτες κόντρες σχετικά με τη στρατηγική του κόμματος ώσπου πέφτει η ιδέα της συγκεκριμένης τακτικής και όλοι ενθουσιάζονται!

Κάπως έτσι βγήκε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από το 2014 στις προτιμήσεις του κόσμου, κάτι που επιβεβαιώθηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Έπεισε τον κόσμο ότι βγαίνοντας στον δρόμο και διαδηλώνοντας τον πόνο του, γίνονταν παίχτης που μπορούσε να επηρεάσει τις αποφάσεις στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και να ξεσηκώσει τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Αυτό ήταν το κίνημα των συλλαλητηρίων που διοργάνωσε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του. Η φιλοσοφία τους ήταν απλή, ας πούμε ότι είμαστε μια παρέα δέκα ατόμων που πάμε σε μια ταβέρνα για να φάμε. Όταν τελειώσουμε το φαγητό και δούμε το λογαριασμό σηκωνόμαστε από το τραπέζι μας και χορεύουμε συρτό με σκοπό να διαμαρτυρηθούμε για το λογαριασμό και προσδοκούμε ότι με αυτό το τρόπο θα επηρεάσουμε τον ταβερνιάρη αλλά και τα γύρω τραπέζια που θα αρχίσουν να μας χειροκροτούν και να συντάσσονται μαζί μας. Σας φαίνεται τραβηγμένο το παράδειγμα; Γελοίο; Ότι δεν έγινε κάτι τέτοιο ή ότι οι προθέσεις ήταν διαφορετικές; Όποια σκέψη και αν είχαν στο μυαλό τους τα στελέχη που σκέφτηκαν αυτή τη στρατηγική, η εικόνα που βγήκε εκτός Ελλάδος είναι αυτή του παραδείγματος. Με τρεις λέξεις: τρικυμία εν κρανίω.

Πέρασαν τα χρόνια, τα παλιά μνημόνια συμπυκνώθηκαν σε ένα και έφτασε η ώρα που ο κόσμος βγήκε για ακόμα μια φορά στο δρόμο, αυτή τη φορά για τη Μακεδονία. Η τεράστια διαφορά με τα συλλαλητήρια του παρελθόντος είναι ότι αυτή τη φορά ο κόσμος δε βγήκε ως παίκτης, αλλά ως συνειδητοποιημένος οπαδός. Όσο και αν κυβερνητικά στελέχη κατηγορούν τους διοργανωτές ως φασίστες κατηγορώντας έμμεσα τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ότι είναι φασίστες, ο κόσμος βγήκε να πει ότι η περηφάνια του να είσαι Έλληνας είναι κάτι που δε διαπραγματεύεται. Αυτή είναι μια αλλαγή που δε προσπερνάτε εύκολα. Για σκεφτείτε αν σήμερα μπορεί οποιοδήποτε κόμμα να καλέσει το κόσμο στο δρόμο μαζικά με σκοπό να τον κάνει «παίκτη» ενώ δεν είναι. Είναι αδύνατον!

Η κοινωνία φαίνεται ότι ωριμάζει βήμα προς βήμα. Εμείς που ζούμε την ιστορία δε το νιώθουμε γιατί για μας ο χρόνος είναι περιορισμένος. Δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες στη ζωή μας και κάθε μέρα που περνάει καλώς ή κακώς λιγοστεύει τις επιλογές μας. Όμως η ζωή δεν τελειώνει με μας, απλά σε μας έλαχε ο κλήρος να διαχειρισθούμε αυτή τη κατάσταση. Κάποια στιγμή όλοι εμείς θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και η παρουσία μας ως οπαδοί σε μια διαμαρτυρία δεν μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα. Η Ελλάδα θα προοδεύσει και θα βρεθεί ανάμεσα στην ελίτ των χωρών του πλανήτη όταν όλοι τελικά συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε παίκτες στον προσωπικό μας αγώνα για πρόοδο και ότι μια χώρα πετυχημένων και δημιουργικών πολιτών μπορεί να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος που κερδίζει τον παγκόσμιο σεβασμό.

Όταν ο κάθε πολίτης απαιτήσει με τη ψήφο του να του δοθούν οι προϋποθέσεις για προσωπική πρόοδο, για εισόδημα που θα κερδίζει με την αξία του και όχι με επιδόματα ελεημοσύνης, όταν θα νιώσει ότι είναι απαραίτητος και συμβάλει στην πρόοδο του περίγυρού του, οι μικρές νίκες τόσων πολλών ανθρώπων θα γίνουν το όχημα που θα πάει την Ελλάδα μπροστά ώστε όχι μόνο να φτάσει στο επίπεδο που ήταν πριν τη κρίση αλλά να το ξεπεράσει στηριζόμενη σε γερά θεμέλια.

Γίνε παίκτης, όχι οπαδός. Η προσωπική σου πρόοδος δεν είναι μόνο για σένα, είναι για την Ελλάδα.

Facebook Comments