Τα σύμβολα στην πολιτική

Αν σήμερα κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του Ξηρού, έρχονται πιο κοντά από όσο επιτρέπουν τα εκατοστά της Προσωπικής Ζώνης με τις απολυμένες καθαρίστριες ή έχουν δύο μέτρα και δυο σταθμά για τη σεξουαλική συμπεριφορά και τις συναφείς με αυτή αναφορές, δεν το χρωστάνε στο φιλολαϊκό προφίλ που τεχνηέντως καλλιεργεί ο Σύριζα και σιγοντάρουν τα ΜΜΕ, αλλά στον John Bowlby.

Αυτός λοιπόν ο ταπεινός ψυχολόγος που τον επισκίασαν όλοι οι κατοπινοί σελέμπριτις της επιστήμης, πρώτος μίλησε για την προσκόλληση: τη συναισθηματική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο βρέφος και τη μητέρα και συνεχίζει να υπάρχει όσο μεγαλώνουμε, μέχρι να αγκαλιάσει τις περισσότερες εκδηλώσεις του κοινωνικού μας βίου.

Ο Bowlby πίστευε πως η διαδικασία της παραμονής ενός βρέφους δίπλα σε μια τροφό η οποία ικανοποιεί τις βασικές ψυχοσωματικές ανάγκες του, οδηγεί σταδιακά στην ενίσχυση του ψυχικού δεσμού που συνδέει τα δύο πρόσωπα και συμβάλλει στο χτίσιμο της συναισθηματικής σταθερότητας του βρέφους.  Αυτή η πρώτη σχέση γίνεται το πρότυπο με βάση το οποίο διαμορφώνονται όλες οι κατοπινές διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου.

Η παραπάνω παράγραφος θα σας πει πολύ περισσότερα πράγματα, αν στη θέση του βρέφους βάλετε το μέσο Ελληνα και της τροφού, το πελατειακό κράτος.  Δεν είναι υπέροχη η ψυχολογία;

Η προσκόλληση, ως έννοια και ως διαδικασία, βρίσκεται στη βάση κάθε επιτυχημένης ομάδας.  Είτε πρόκειται για θρησκευτική φιλοσοφία, είτε για πολιτικό κόμμα, αυτό που έχει σημασία για τους αρχηγούς είναι η αναπαραγωγή της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα και η διαχείριση των συμβόλων που αντανακλούν αυτή τη σχέση.  Έτσι όμως, τα πάσης φύσεως κινήματα ανακυκλώνουν ένα είδος νεύρωσης, αφού ο συμβολισμός που αυτά προσφέρουν – αντί να  απελευθερώνει τους ανθρώπους από το άγχος της επιβίωσης και να τους μαθαίνει να στέκονται στα πόδια τους – στην πραγματικότητα τους υποδουλώνει σε μια κατάσταση δούναι και λαβείν. 

Μια ζωή κολλημένοι στο βυζί της μαμάς-πατρίδας.

Η πολιτική παραδίδει μαθήματα  στους ανθρώπους σχετικά με την ερμηνεία του κόσμου, μαθήματα αντιπερισπασμού που τους βοηθούν να ξεχάσουν τα σοβαρά και τα κρίσιμα και που δεν ανταποκρίνονται απαραίτητα στην πραγματικότητα. 

Δημιουργούν μια παρωδία της πραγματικότητας, όπου το άτομο προωθείται στον “ηρωισμό”.  Ο ηρωισμός είναι η καραμέλα που πιπιλάμε εδώ και αιώνες – από την αρχαιολατρεία μέχρι τον ποδοσφαιρικό φανατισμό.  Τα ελληνάκια οφείλουν να βάζουν γκολ, το παιχνίδι όμως πάντα παίζεται με τα σύμβολα.  Σύμβολα που μεταβιβάζονται.  Η γλυκιά θαλπωρή της αγκαλιάς είναι η σημαία, ο σταυρός, η εθνικοφροσύνη.  Αλλά επειδή οι προηγούμενες λέξεις δεν είναι ακριβώς politically correct για χρήση σε τηλεοπτικό πάνελ, έχουμε τους λαικούς αγώνες, τις διαμαρτυρίες, την ιερότητα των κτηρίων, τον ακαδημαϊκό αυλόγυρο. 

Οι καθαρίστριες είναι η νέα γαλανόλευκη.  Γιατί τα ιδανικά σήμερα έχουν αντικατασταθεί από τις ανάγκες και όποιος πολιτικός δεν μπορεί να το διαχειριστεί αυτό, θα έρχεται εσαεί δεύτερος και καταϊδρωμένος.

Ομως εφόσον ο λαός είναι κακομαθημένο παιδί, οι ανάγκες του έχουν προπολλού πάψει να είναι το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία όπως τα γνωρίζουμε.  Εχουν κι αυτές μεταλλαχθεί σε μασαμπούκα, προπαγάνδα και αγκίστρωση από το κράτος, στη συσκευασία των τριών (μεγάλων κομμάτων).  Μη νομίζετε ότι γίνεται συνειδητά, αλλά αυτό είναι μυστικό για τους επικοινωνιολόγους.

Κι έτσι περνάει ο καιρός και ψάχνουμε για σωτήρες που δεν θα δημιουργήσουν ξανά τον κόσμο, αλλά θα φτιάξουν μια θεσούλα κάπου στη χώρα.  Η μάλλον πολλές μικρές, που συνεχώς θα πολλαπλασιάζονται.  Θεσούλες τόσο φιλόξενες και ελκυστικές, τόσο ζεστές και ασφαλείς όπως ακριβώς την πρώτη εκείνη αγκαλιά. 

Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι που θα μας σκοτώσει.