Τυπωθήτω…

Η δύναμη μίας ισχυρής μάρκας και επωνυμίας είναι αδιαμφισβήτητη. Πολλές φορές έχουμε πέσει στα δίχτυα του τέλεια σχεδιασμένου κόσμου του μάρκετινγκ, έχοντας δώσει παραπάνω χρήματα για ένα πιο αναγνωρίσιμο προϊόν, παρόλο που γνωρίζαμε πως δεν είναι η ποιότητα καθεαυτή που το κάνει ακριβότερο. Το brand και το σήμα μιας μάρκας δίνει ένα ξεχωριστό μήνυμα, αντιπροσωπεύει πιθανόν μία ιστορία, και σαν άλλο ‘tattoo’ , είναι εκεί για να δώσει ένα μήνυμα status και γούστου.

Από την πλευρά του marketing, πολλές σχολές του εξωτερικού αντιμετωπίζουν το brand, ως φορέα utility και pleasure outcome. Ικανοποίησης/ευχαρίστησης – ελληνιστί,  ικανής να εντοπιστεί ακόμα και με εγκεφαλογράφημα. Έχει παρατηρηθεί, λοιπόν πως το utility που σου δίνει η αγορά ενός ακριβού brand ισοδυναμεί με σειρά αγορών οικονομικότερων προϊόντων.

Φυσικά και θα σκεφτούμε πάλι με εξαιρέσεις, λόγου χάρη ο τάδε ή ο δείνα αποφεύγει συνειδητά τις μάρκες κλπ, όμως όταν μιλούμε για marketing και κολοσσούς μόδας και βιομηχανίας, μας ενδιαφέρει αγοραστικά ο μέσος όρος, οι πολλοί, συνεπώς ο φίλος μας ως εξαίρεσή μας, είναι απλώς το error στην στατιστική μας ανάλυση.

Θα ακουγόταν αλαζονικό να χαρακτηρίσω ως error μία μερίδα ατόμων από τις επιλογές τους, για αυτό, θα αρκεστώ στο να πω πως το brand έχει την μαγική δύναμη να ξεπερνά σε χρόνο ζωής ακόμη και το ίδιο το προϊόν, το οποίο έχει ένα συγκεκριμένο κύκλο ζωής. Από την 18th Street, που ως συμμορία χρησιμοποιούν τα σύμβολα XV3 , XVIII και 3 τελείες σε γκράφιτι και στα τατουάζ τους, μέχρι τα αντικείμενα μελέτης της εραλδικής, πάντα το brand έπαιζε σπουδαίο ρόλο. Η εραλδική είναι η βοηθητική επιστήμη της ιστορίας, που ασχολείται με την οικοσημολογία και την γενεαλογία. Η ελληνική απόδοση του γαλλικού όρου hιraldique, που προέρχεται από το ουσιαστικό herauld (ελληνικά: κήρυξ).

Με άλλα λόγια, πάντα και παντού η αίσθηση της δήλωσης, της διακύρηξης της ταυτότητας ήταν σημαντική πτυχή τους κύρους και εγγενής ανάγκη. Χωρίς όμως πεδία μαχών, και πανοπλίες, τα σήματα πάλι χαίρουν σημαντικής εκτίμησης στα ρούχα μας σήμερα. Κοινός τόπος, λοιπόν, τα σήματα,  μεταξύ των ιπποτών, των συμμοριών, της υψηλής ραπτικής και του λυκειόπαιδου. 

Από τα ξηλωμένα σήματα των αυτοκινήτων ραμμένα στις μπλούζες, πριν 20-25 χρόνια –συνεπώς απαλλάχθηκα από το να είμαι αυτόπτης μάρτυρας,  μέχρι τις χειρολαβές των λεωφορείων στις τσάντες, οι νέοι αναπτύσσουν ένα είδος υποκουλτουρας, με τα δικά τους σύμβολα και επικοινωνία.

Το νεανικό εξεγερσιακό πνεύμα, δεν μαζοποιείται την στιγμή που χρησιμοποιεί μία μόδα. Διότι αυτή η μόδα αποτελεί αυθόρμητη και όχι κατευθυνόμενη έκφραση. Ομαδοποιείται, ναι, εντάσσεται, βεβαίως, αλλά απέχει παρασάγγας, η fendi της κυρίας στο Da Capo, από το tattoo της φυλακής και την χειρολαβή στην eastpak. Μπορεί να απορρέουν από την ίδια εγγενή ανάγκη για ταυτότητα αλλά η αισθητική και ο σκοπός διαφέρουν.

Πως όμως αυτό αντικατοπτρίζει μια κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα; Αρχές ’90, όταν η οικονομική άνεση επέτρεπε την αγορά 1-2 ή και 3 αυτοκινήτων, το trend ήταν να κλέψεις ένα σήμα και να το βάλεις στο μπρελόκ ή στην μπλούζα σου. Η νεολαία αντιδρούσε αυθόρμητα απέναντι σε μία παράδοξη μανία των μεγάλων. Έπειτα, ακολουθεί η χειρολαβή του λεωφορείου.

Η αρχή της κρίσης σε κάνει να χρησιμοποιείς πιο πολύ τα ΜΜΜ , και το να ξεσπάς πάνω σε αυτά, αφήνοντας συγχρόνως έκθετους τους μεγαλύτερους σε κάθε κίνηση του λεωφορείου – λόγου χάρη, φρενάρισμα, σου έδινε μία θέση ξανά στο προσκήνιο. Ως αναλυτές , αλλά και πρώτοι δέκτες των εξελίξεων, οι νέοι πάντα αποτελούν έναν δείκτη. Δείκτη της κοινωνίας και των εξελίξεων με ένα περίεργο τρόπο εκπομπής των αποτελεσμάτων αυτών. Εκφράσεις, τάσεις και μόδες.

Σήμερα οι μισοί σπεύδουν να ‘’χτυπήσουν΄’ εθνικιστικά σύμβολα, οι άλλοι μισοί στον Σπύρο Βλάχο να αφαιρέσουν τους μαιάνδρους και τις σβάστικες, και όσοι απομένουν, σπεύδουν να τυπώσουν διαβατήριο για σπουδές και δουλειά στο εξωτερικό. Πάλι οι νέοι. Πάλι οι κεραίες της κοινωνίας.  Συμπεράσματα για το σήμερα;