Το Μαντείο και η χαράδρα

Οι σύγχρονοι Δελφοί, όπου και διοργανώθηκε το 3^ο Delphi Economic Forum  (εδραιώνεται όπως όλα και όλοι δείχνουν ως σοβαρός διεθνούς επιρροής θεσμός) διαθέτουν ακόμη Μαντείο και φυσικά προσφέρουν ακόμη την θέα στην άγρια χαράδρα, που κόβει την ανάσα…

Το Μαντείο δεν θα μπορούσε να είναι πιο ζωντανό απ΄ότι  αυτό το 4ήμερο του Forum. Οι χρησμοί του ήταν υπέροχα αμφίσημοι ανάλογα με το πού έβαζες το κόμμα ή πώς τόνιζες τις λέξεις στις φράσεις. Βασικός χρησμός « Η Ελλάδα μπορεί αν …..» ή « Η Ελλάδα δεν μπορεί εκτός και αν…..» Επιλέγετε παραλλαγή, ανάλογα με την διάθεση σας, την πολιτική σας κατεύθυνση, τη δουλειά σας, την οικογενειακή σας κατάσταση, την ηλικία σας, το πώς ξυπνήσατε το πρωί κλπ Κανένα πρόβλημα, ο χρησμός δεν θα πάθει τίποτε και το μήνυμα παραμένει κραταιό: Η χώρα είναι στον 9^ο χρόνο κρίσης και για να σταθεί πραγματικά στα πόδια της απαιτούνται συγκεκριμένες δομικές αλλαγές, συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, συγκεκριμένες στοχευμένες πολιτικές, συγκεκριμένες ενέργειες.

Αν δεν εφαρμοστούν ή αν δεν ξεκινήσουν να εφαρμόζονται συντονισμένα και με ορίζοντα 10ετίας, η χώρα και οι πολίτες της θα φυτοζωούν. Οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική χωρίς την εμπλοκή στον κεντρικό σχεδιασμό, όλων των τομέων από την Παιδεία ως τη χρήση νέων τεχνολογιών κι από το δημογραφικό ως την αγροτική πολιτική, δεν νοούνται. Όπως δεν νοούνται παραγωγικές επενδύσεις χωρίς την εξάλειψη της νομοθετημένης γραφειοκρατίας ή την δραματική βελτίωση στους χρόνους και την ποιότητα στην απονομή δικαιοσύνης.

Σε όλα τα sessions επί τέσσερεις ημέρες σε παράλληλες θεματικές ακουγόταν μονότονα ως προς την ουσία, λιγότερο ή περισσότερο συναρπαστικά ως προς την διατύπωση, από ξένους, ομογενείς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, τεχνοκράτες, ειδικούς αναλυτές, think tanks, πρέσβεις, επιχειρηματίες, εκπροσώπους φορέων, κραταιούς εφοπλιστές, νέους startupers, ερευνητές, φιλοσόφους, δημοσιογράφους κ.α το ίδιο μήνυμα, ο ίδιος Δελφικός χρησμός…

Ως εκ τούτων δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία στην π.χ «κορυφαία» διαφωνία Δραγασάκη- Στουρνάρα και την τοποθέτηση της «Πυθίας» του Κλάους Ρέγκλινγκ … Διότι γνωρίζω ότι στα 9 αυτά χρόνια δεν μελετήθηκε, δεν σχεδιάστηκε και δεν παρουσιάστηκε το βασικότερο εργαλείο  που θα ήταν το εθνικό σχέδιο ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Δεν το επέτρεψε η πολιτική ελίτ αυτής της χώρας που προτίμησε να βουλιάζουμε όλοι μαζί για χρόνια,  αρκεί να βουλιάζουμε μ αυτούς εναλλάξ στο τιμόνι!

Η εθνική συνεννόηση στα βασικά στα μη επιδεχόμενα διαμετρικά αντίθετης άποψης όπως π.χ η ηλεκτρονική διακυβέρνηση ή η ταχύτερη απονομή Δικαιοσύνης ή η σοβαρή σύνδεση της  Ανώτατης Εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας δεν ήταν προαιρετική,  ήταν μια υποχρεωτική ενέργεια της πολιτικής τάξης  που δυστυχώς  δεν έγινε. Αυτό  δε που απογοητεύει ακόμη πιο πολύ είναι  ότι το πολιτικό σύστημα αρνείται ακόμη και σήμερα, 9 χρόνια μετά να διορθώσει όσα τραγικά έπραξε ή απέφυγε να πράξει ενώ γνώριζε, στο όνομα της κάλπης και στο όνομα της εξουσίας που τόσο λατρεύουν οι εκπρόσωποι του.

Και για να γυρίσουμε στους Δελφούς, αν το Μαντείο «μίλησε» μέσα από ακλόνητα απογοητευτικά στοιχεία, ανησυχητικές έρευνες, εξωφρενικά παραδείγματα, θλιβερές πρωτιές σε διεθνείς συγκρίσεις κ.α το ερώτημα είναι ποιός «άκουσε» τον χρησμό;

Τον άκουσαν οι κορυφαίοι πολιτικοί που πλην μίας ή δύο εξαιρέσεων ήταν εκεί για να πουν το «ποίημα» και να φύγουν ή να μιλήσουν για λίγο σε υψηλού επιπέδου πηγαδάκια; Τον άκουσαν αυτοί που τον διατύπωσαν και φυσικά τον γνώριζαν ήδη κατά μόνας και ανά τομέα εξειδίκευσης; Τον άκουσε μήπως ο κόσμος που παραμένει βασανιστικά αλυσοδεμένος στην καθημερινότητα του από τη μία και στην πολιτικοκοινωνική ένταση από την άλλη;

Όχι δεν άκουσε τίποτε ο κόσμος διότι τον χωρίζει από την «ελίτ» αυτού του τόπου η χαράδρα… Η χαράδρα ανάμεσα μας  δεν έχει ούτε γέφυρα ούτε κάποιο δρόμο προσέγγισης, έχει μόνον επικίνδυνα μονοπάτια όπως αυτά του ύποπτου λαϊκισμού και της τεχνητής εμπάθειας. Αυτά χρησιμοποιούνται και μ αυτά πορευόμαστε σαν σύνολο. Αλλού οι μεν κι αλλού οι δε που είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Χωρίς πρόθεση των μεν να δημιουργηθεί  εκείνη η γέφυρα σωτηρίας που θα επιτρέψει στους δε να κατανοήσουν, να σκεφθούν και μετά ν΄αποφασίσουν  ψύχραιμα πού πρέπει να βάλουν το κόμμα στον χρησμό.  Βλέπετε μια τέτοια γέφυρα θα έστελνε εκατοντάδες ή και χιλιάδες από τους παροικούντες την «ελίτ» στην λήθη και την αχρηστία ενώ θα αναδείκνυε εκατοντάδες και χιλιάδες από τους άξιους και ικανούς πολίτες στη θέση τους.