Σας παρακαλώ, μη μ’ αφήνετε ν’ ανοίξω την Κυριακή…

Μέσα στον «κακό χαμό» που γίνεται διεθνώς την περίοδο που διανύουμε, με εκατοντάδες συνανθρώπους μας να σκοτώνονται στη Γάζα και στην Ουκρανία και με  επιβατικά αεροπλάνα να πέφτουν χωρίς να ξέρουμε γιατί ή επειδή χτυπιούνται από πυραύλους, είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε ΚΑΙ με το γελοίο θέμα του αν πρέπει ή όχι πρέπει να ανοίγουν τα καταστήματα την Κυριακή. Ή πόσες Κυριακές πρέπει και πόσες όχι.

Από τη μια μεριά, «ευτυχώς» που έχουμε να ασχολούμαστε με τέτοια και όχι με σκοτωμούς, Από την άλλη όμως, το θέμα προδίδει για μία ακόμη φορά την  αθεράπευτη μέχρι τώρα πολιτική μας ανωριμότητα. Η οποία με τη σειρά της έχει οδηγήσει σε σειρά από πολύ σοβαρότερα προβλήματα, τα οποία και πάλι (λόγω ανωριμότητας) δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε.

Ο τίτλος του άρθρου υπονοεί ότι κάποιοι συμπολίτες μας, ανίκανοι να σκεφτούν λογικά και παραγωγικά, ή να συνεννοηθούν στοιχειωδώς μεταξύ τους, απευθύνονται σε ένα απολύτως αναξιόπιστο κράτος να λύσει το δικό τους ζήτημα, τη στιγμή που το κράτος αυτό έχει περίτρανα αποδείξει ότι ούτε το ίδιο μπορεί να σκεφτεί λογικά και παραγωγικά.   

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Τα εμπορικά καταστήματα πρέπει να ανοίγουν τις Κυριακές για 4 λόγους:

1) Γιατί έτσι θέλει ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά αποτελεί και ουσία ενός πολιτεύματος που σέβεται την ελευθερία και δυνατότητα επιλογής των πολιτών του. Σ’ ένα τέτοιο πολίτευμα, οι απαγορεύσεις πρέπει να περιορίζονται στο ελάχιστο και η ελευθερία του κάθε πολίτη πρέπει να είναι απολύτως σεβαστή, εφόσον δεν θίγεται η ελευθερία κάποιου άλλου. Στην περίπτωσή μας, ποιανού θίγεται η ελευθερία;
2) Γιατί κάποιοι τουρίστες ή εκδρομείς που τυχαίνει να βρίσκονται στη συγκεκριμένη πόλη την Κυριακή μπορεί να θέλουν τότε (μια που δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία) να ψωνίσουν.
3) Γιατί ενδέχεται πράγματι να αυξηθεί ο τζίρος συνολικά, μιας και τις Κυριακές μπορεί να υπάρχει μια γενικότερα καλύτερη διάθεση και αισιοδοξία, άρα και επιθυμία για κάποια ψώνια.
4) Γιατί μπορεί κάποιος κάτοικος της πόλης να έχει απεγνωσμένα ανάγκη από κάποιο συγκεκριμένο προϊόν ή υπηρεσία. Για παράδειγμα: χρειάζεται μελάνι εκτύπωσης ή κάρτα μνήμης για τη φωτογραφική του μηχανή (γιατί “γέμισε” η προηγούμενη) ή γιατί χάλασε το αυτοκίνητό του και πρέπει να το επισκευάσει για να μπορέσει να φύγει…

ΔΕΝ πρέπει να ανοίγουν για ένα και μόνο λόγο: Τόσο οι καταστηματάρχες όσο και οι υπάλληλοί τους χρειάζονται και αυτοί κάποια ξεκούραση. Το προσδοκώμενο κέρδος θα είναι μικρότερο από την απώλεια της ξεκούρασης ή των επιπλέον αμοιβών που θα καταβάλλονται. Ή που δεν θα καταβάλλονται και «θα εκβιάζονται οι υπάλληλοι». Αλλά αν ανοίξουν οι άλλοι και κάποιος παραμείνει κλειστός, θα έχει κάποια (μικρή έστω) απώλεια κέρδους, το οποίο θα καρπωθούν οι «ανοικτοί». Άρα: γενική απαγόρευση για να ησυχάσουμε…

Υπάρχει καλύτερη λύση από αυτήν που προβάλλεται από τους υπέρμαχους του υποχρεωτικού κλεισίματος; Η οποία συνίσταται στην έκκλησή τους προς το Κράτος να προβεί στην αντισυνταγματική απαγόρευση;

Υπάρχει, αν θελήσει κάποιος να το σκεφτεί λίγο σοβαρά και λογικά. Τί κάνουν τα φαρμακεία; Μένουν ανοικτά κάποια από αυτά εκ περιτροπής. Και όσα ανοίγουν τις αργίες «υποχρεωτικά», έχουν πολύ αυξημένο τζίρο, ο οποίος ανταμείβει απολύτως την κούραση ή τα έξοδα του ιδιοκτήτη τους. Γιατί να μη γίνεται το ίδιο και με τα εμπορικά καταστήματα, τα συνεργεία, τα κουρεία, τα κομμωτήρια κλπ. με φροντίδα των οικείων επαγγελματικών συλλόγων της πόλης; Τουλάχιστον ας γίνει δοκιμαστικά και βλέπουμε. Ή ας τεθεί το θέμα προς συζήτηση. Αφού δούμε και τί γίνεται “παραέξω”, δηλαδή στα πιο πολιτισμένα (από το δικό μας) κράτη.

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι η «λύση» του ανοίγματος των καταστημάτων μόνο ορισμένες Κυριακές το χρόνο μου φαίνεται εντελώς βλακώδης. Τί θα πρέπει να κάνουν για παράδειγμα οι τουριστικοί πράκτορες; Να «συντονιστούν» με αυτό το πρόγραμμα, ώστε να μπορούν οι εκδρομείς-πελάτες τους να ψωνίζουν; Ή θα πρέπει αντίθετα να αποφύγουν το «συντονισμό» γιατί κάποιοι «Λαϊκοί Αγωνιστές» του τσαμπουκά θα δημιουργήσουν σκηνές «απείρου κάλλους» στα μάτια των έκπληκτων τουριστών;

Όσο για τη στάση όσων επιμένουν «δυναμικά» στο να μην ανοίγουν τα μαγαζιά, μου θυμίζει, άθελά μου τις εξόχως «προοδευτικές» φράσεις:
– Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…
– Μόνο ένας Παπαδόπουλος (ο δικτάτορας) θα μας σώσει…