Πολλούς από εμάς, γοητεύει/φοβίζει/αηδιάζει η σύγχρονη μορφή της οικονομίας και όπως αυτή εξελίσσεται. Μιλώ για το σύστημα το οποίο χαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερη οικονομία. Για αυτό που η αστική τάξη αποκαλεί -το δικαιότερο σύστημα-, κάτι σαν την δημοκρατία στην οικονομία, και που άλλοι το αποκαλούν πλουτοκρατική χούντα.

Δεν έχω διάθεση για αναλύσεις, και παραθέτω γρήγορα την σκέψη μου και προχωρώ ‘’στο ζουμί’’. Η συγχρονη οικονομία είναι σαν ένα πολιτικό σύστημα, όπου οι εταιρίες ΕΙΝΑΙ οι επενδυτές και κάθε κέρμα και χαρτονόμισμά μας ΕΙΝΑΙ μία ψήφος. Το μάρκετιγκ είναι μια προεκλογική εκστρατεία, και η διάρκεια του προϊόντος τους στο σπίτι μας, η κυβερνητική τους περίοδο. Συνεπώς, μας πείθουν , μας γίνονται αρεστοί ή και ψυχολογικά αναγκαίοι, και εμείς ‘’δαγκωτό’’ πληρώνουμε το προϊόν ή τις υπηρεσίες τους και τους έχουμε στην κουζίνα, στην ντουλάπα ή στο γκαράζ μας.

Όχι, δεν ειναι αφαιρετική σκέψη, ούτε τραβηγμένο να χαρακτηρίσουμε το εμπόριο και τις δομές του ως πολιτική. Ζητούν με διαφημίσεις εκατομυρίων να τους επιλέξουμε, παίζει μεγάλο ρόλο η κοινή γνώμη, η αίσθηση και η επιλογή μιας συγκεκριμένης μάρκας, τα οικονομικά οικογενειακά και κοινωνικά πρότυπα που μας επηρεάζουν καθώς και η δύναμη του brand που έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο. Συνεπώς όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα στην Wall Street -(ιδού και η αφαίρεση), μοιάζουν με αυτά που συζητιούνται στον Λευκό Οίκο.  Εκτός και αν αγοράζουμε χύμα προϊόντα από τις λαϊκες αγορες, πράξη που επικροτώ, αλλά μου χαλάτε το άρθρο.

Με σοβαρότητα, επιστρέφω και συνεχίζω… Τι ΔΕΝ θέλουμε από την πολιτική; Και γιατί την συνδέω με το σύγχρονο μάρκετινγκ; Από την πολιτική θα μας ξενέρωνε/απογοήτευε – πιο δόκιμα,  ιδιαιτέρως να μας λένε ψέμματα, να εκμεταλλεύονται το θυμικό/οπαδικό μας αίσθημα και να να αποδεικνύεται πως κατόπιν εορτής εκμεταλλεύονταν ΚΑΙ την ευφυΐα μας. Όμως αυτό που πραγματικά θα μας απογοήτευε, είναι να μάθουμε πως οι φαινομενικές συγκρούσεις και διαξιφισμοί τους στα έδρανα της Βουλής και στα παράθυρα είναι θέατρο. Να μάθουμε πως στην κορυφή είναι όλοι φίλοι και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, και πως οι έχθρες αυτές διαρκούν μέχρι την είσοδο της ολομέλειας στην Βουλή, και στο Εντευκτήριο μιλούν σαν συμμαθήτριες.

Και εδώ έρχεται η τελευταία και πιο απογοητευτική ομοιότητα της πολιτικής και των brands. Μας δείχνουν μια ψευδαίσθηση επιλογής και διαφορετικότητας ,αλλά είναι τέκνα της ίδιας μήτρας. Μας αρέσει και εμάς με την σειρά μας αυτός ο εταιρικός ανταγωνισμός που είναι ψευδής αλλά μοιάζει να μας δίνει την δύναμη της επιλογής, και η ιστορία συνεχίζεται…

Προσωπική Ιστορία Α)

Δεν είναι  πάνω από μισό χρόνο που βρίσκομαι συνεντευξιαζόμενος σε μία μεγάλη εταιρία. Προς ενημέρωση, σπούδασα Οικονομικά σε μία μεγάλη πόλη/λιμάνι της Ευρώπης και έδρα πολλών εταιριών, το Rotterdam. Εκεί λοιπόν την ώρα της συνέντευξης, και ενώ οι οιωνοί φαίνονταν με το μέρος μου, μου ζητήθηκε να παρουσιάσω κάποιο σύντομο και μικρό project  σχετικά με ένα καινούργιο φανταστικό προϊόν, ώστε να δουν αν είμαι στο πνεύμα της εταιρίας. Ενημερώνω τους συνεντευξιαστές μου πως θα έχω πληθώρα παραβιάσεων σχετικά με τον αθέμιτο ανταγωνισμό στον λόγο μου, και μία πληθώρα κολάσιμων πράξεων όσον αφορά τον εμπορικό ανταγωνισμό αλλά δεν ήταν το ζητούμενο ή το κρινόμενο, το ζητούμενο ήταν να δουν πως τους γνωρίζω και πως τους ‘’νιώθω΄΄. Αρχίζω λοιπόν να μιλώ για ώρα για τα αντίπαλα προϊόντα, ή αυτά που φαίνονται αντίθετων συμφερόντων στα μάτια μου.

Η παρουσίαση ήταν καλή, τα vibes μεταξύ εμού και των παρευρισκόντων άψογα, το αποτέλεσμα της συνέντευξης ΟΜΩΣ, τραγικό.

-κύριε Κωνσταντινίδη, σας ενημερώνω πως όλα τα προϊόντα για τα οποία ασκείσατε κριτική, ανήκουν στον όμιλό μας. Και τα snickers, και τα M&M, και το Bounty, και έχω να σας πω πως σε εμάς ανήκουν και τα Knorr που χαρακτηρίσατε κύβους/ξόρκι της κακιάς μαγείρισσας που μετατρέπει το φαγητό σε προϊόν που απλώς καταπίνεται.

-…σιγή, να μιλήσω για τα κέτσαπ και την hellmans;

-η Hellmans είναι δικιά μας, δεν μπήκατε καν στον κόπο να δείτε μια συσκευασία από πίσω ;

….είχα ιδρώσει πραγματικά, γνώριζα πως πολλά καθημερινά προϊόντα ανήκουν σε 2-3 εταιρίες αλλά γιατί σε εμένα;; Αναδιοργανώνω τα κομμάτια μου και αποχωρώ αξιοπρεπώς.

-κυρίες και κύριοι, έχω ιδρώσει αρκετά από το άγχος, και δεν θεωρώ πως πρέπει να συνεχιστεί αυτή η συνέντευξη, ειδικά την στιγμή που έιμαι σίγουρος πως και το  ΑΧΕ, το Rexona και τα Dove προϊόντα ανήκουν και αυτά στον όμιλό σας.

…γελούν και χειροκροτούν. Μου λένε να πιώ ένα κρύο τσαι. Και η  Lipton δικιά τους ήταν.

Δεν μιλώ για κανέναν τεράστιο κολοσσό όπως η  Nestlι, αλλά για την  Unilever που πολλοί την ξεχνούμε.

Προσωπική Ιστορία Β)

 Πηγαίνοντας αργότερα στην υπερβολικά –για μένα, ηλιόλουστη Κύπρο αγοράζω ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και αυτή την φορά υποψιασμένος, ‘’την ψαχνω την δουλειά’’. Αγοράζω ένα ζευγάρι Ray-ban, και παρακαλώ παρατηρείστε και εσείς πως η θήκη τους λεει Luxotica και όχι Ray-ban. Ποιά είναι αυτή η εταιρία που τολμά να βάζει το όνομα της διακριτικά αλλά σχεδόν σε όλες τις θήκες γυαλιών επάνω; Ακόμα και στα γυαλιά του Top-gun του Τομ; Αναρωτιέμαι…

Είναι η εταιρία που αύξησε τις τιμές των γυαλιών απο 30-40 σημερινά ευρώ σε 150-400 ευρώ. Η μόνη εταιρία στον κόσμο που φτιάχνει γυαλιά ηλίου. Δεν θέλει μαρκετινγκ, δεν θελει διαφήμιση και δεν βγάζει δική της σειρά γυαλιών.

Βγάζει γυαλιά όμως για την Chanel, Burberry, Tiffany’s, Prada, Armani, Guzzi, Ray-ban, Versage, Tommy-Hilfiger κλπ κλπ. Συνεπώς ό,τι γυαλί και να πάρεις, στέλνεις την ψήφο/οβολό σου στην τσεπη της Luxotica. Είναι η εταιρια που πήρε ενα ιατρικό βοήθημα, το γυαλί και το έκανε μόδα. Οι οίκοι μόδας την πλησίασαν και της εδωσαν το πράσινο φως να φτιάχνει γυαλιά με το brand τους. Αν οι άνθρωποι ήξεραν πως η Luxotica κρύβεται σκοπίμως και πως η διαφορά των Ray-ban (150-200 ευρω) και των Dior (300-450 ευρω) είναι ανύπαρκτη, οι αγοραστικές τους συνήθειες σίγουρα θα διέφεραν.

 Δεν συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα, μας αρέσει το δικαίωμα επιλογής, και βλέπουμε πλαστές διαφορές μπροστά μας για τις οποίες πληρώνουμε αδρά. Η Luxotica πλέον έχει μεγαλες αλυσίδες καταστημάτων λιανικής οπτικών, χωρίς να το γνωρίζουμε, ειδικά στην αμερική, πολλές ακριβές boutique, και πολλούς οργανισμούς σχετικά με την όραση και την προστασία απο τον ήλιο. Ο ψευδής αυτός ανταγωνισμός την συμφερει και οι μετοχές τις είναι απίστευτα αποδοτικές. Ψάχνοντας κάποιες νομικές τις υποθέσεις, η πλειοψηφία τους δεν φτάνει καν στα δικαστήρια, η Luxotica μέσω συμβιβασμών απλώς αγοράζει όποια εταιρία κινείται εναντίον της.

Γιατί τότε ολα τα γυαλιά στον κόσμο δεν ονομάζονται απλώς Luxotica; Διότι στον κόσμο/ψηφοφόρους/πελάτες αρέσει να πιστεύει στην ποικιλία, και πως οι εταιρίες/κομματα ειναι διαφορετικές/κα και κάπου μέσα μας και εμεις είμαστε διαφορετικοι φορώντας διαφορετικά eyewears…ή ψηφίζοντας κάτι άλλο απο τον διπλανό μας.

Να κάνετε, παρακαλώ έναν παραλληλισμό με τα πολιτικά… Και πείτε μου αν νιώθετε όντως διαφορετικοί με τις επιλογές σας.

Facebook Comments