«Δώσε μου που να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη»

«Δώσε μου που να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη». Κάπως έτσι, μέσα από αυτήν τη φράση του Αρχιμήδη θα τοποθετούσα τη σχέση, Ελλάδας- Καραμανλή-Λαού. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μπορεί να γράψει κανείς πολλά, γιατί έχει να βρει και να δει απτά παραδείγματα ήδη από το 1955, την περίοδο της πρώτης πρωθυπουργίας του.

Για την Ελλάδα όμως και το ήθος της, το 1974 ήταν η αρχή μιας νέας εποχής, μιας περιόδου όπου θα εδραιώνονταν και θα παγιώνονταν ως σώμα της εθνικής αντίληψης, η πολιτική στάση & σκέψη του Καραμανλή από τα προηγούμενα χρόνια, μέσα από συγκεκριμένες κυρίαρχες αξίες.

Τα νέα δεδομένα της Μεταπολίτευσης αποτέλεσαν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κοινωνική και πολιτική ευκαιρία να δράσει έτσι όπως μόνο εκείνος ήξερε. Ίδρυσε την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, έναν πολιτικό χώρο που καλούσε να συστρατευθούν μαζί του όλους εκείνους που συμμερίζονταν την αγωνία και τις ελπίδες του για το μέλλον, όλους εκείνους που διακαίονταν από τον πόθο μιας πολιτικής αναγέννησης (όπως έγραφε και ο ίδιος στην Ιδρυτική Διακήρυξη).

Ίσως, η Ιδρυτική Διακήρυξη της Ν.Δ. πρέπει να αποτελέσει ένα κείμενο πολιτικής αναρρίχησης για τη σημερινή δεινή κατάσταση, επάνω σε ιδανικά τέτοια που θα είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για τον οραματισμό μιας Ελλάδας που θα θέλει να στραφεί στην ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη σε όλες τις δομές της κοινωνίας καθώς και σε μια σαφή ευρωπαϊκή ιδέα μέσα από ενεργό ρόλο, όπως δηλαδή ξεκίνησε τότε.

Νομίζω πως αυτό που πάντα ζητά ένας λαός ή τουλάχιστον που θα έπρεπε να ζητά απ’ τη στιγμή που έχει ξεπεράσει, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, θέματα επιβίωσης και πλέον αναζητά πως θα διατηρήσει ή θα αυξήσει το επίπεδο διαβίωσής του, είναι η αναγκαία αυτή στήριξη από το κράτος που θα του εξασφαλίσει εκείνο ακριβώς που μας αναφέρει το παραφρασμένο νόημα της πρότασης με την οποία ξεκίνησα το άρθρο, «Δώσε μου που να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη».

Βρισκόμενος δηλαδή μέσα σε ένα οργανωμένο σύνολο όπως είναι ή μάλλον όπως πρέπει να είναι ένα κράτος και υπό τις στρατηγικές του επιλογές και δομές, μπορείς να ξεκινήσεις να χτίζεις, μπορείς να ξεκινήσεις να αγαπάς το σύνολο και να αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως μόνο μέσα από κάτι το οργανωμένο θα έχεις τη δυνατότητα να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να δημιουργήσεις, να βελτιώσεις τη διαβίωση σου και τις συνθήκες γύρω σου είτε σε υλικό είτε σε πνευματικό επίπεδο, όπου μάλιστα το δεύτερο για να ανθίσει απαιτεί συγκεκριμένο περιβάλλον.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όλα αυτά τα έχτισε, δημιούργησε κράτος, δημιούργησε τις απαραίτητες και αναγκαίες δομές για να πατήσει ο οποιοσδήποτε πάνω, να στηριχθεί και να κινήσει τη γη.

Όλη αυτή η πολιτική φιλοσοφία του Εθνάρχη Κων. Καραμανλή φιλτραρίστηκε από τον ίδιο στο μέγιστο βαθμό και έδωσε ως καρπό την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Πολλοί δεν πίστεψαν, άλλοι δε θέλησαν, μα όσοι ακολούθησαν τότε είναι συν-δημιουργοί ενός θαύματος που συντελέστηκε στην Ελλάδα.

Είμαι βέβαιος πως και σήμερα αυτό χρειαζόμαστε, να γίνουμε όλοι μας και κυρίως η νέα γενιά συν-δημιουργοί σε ότι απαιτείται να χτιστεί, αρκεί να δώσουμε μπρός στο όραμα του Εθνάρχη μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης εποχής. Η ΝΔ λοιπόν, μπορεί να δώσει και πάλι τη λύσει αρκεί να κοιτάξει μέσα της.

Υ.Γ.: Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, αποτέλεσε η συμπλήρωση 40 χρόνων από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και οι επετειακές δράσεις καθώς και τα παράλληλα πολιτικά-κοινωνικά δρώμενα της χώρας μας.