Λάδι στη φωτιά ρίχνει ο Σόιμπλε

«Ο Μπιτικόφερ διακατέχεται από ανησυχία, αλλά αντικρίζει με σχετική αισιοδοξία τις εξελίξεις στην Ελλάδα και δεν βρίσκει παρά μόνο καλά λόγια για να επαινέσει την καγκελάριο», επισημαίνει ο αρθρογράφος. «Κατά τον γερμανό πολιτικό δύο φορές η καγκελάριος συνέβαλε στο να αλλάξει στάση προς την Ελλάδα η γερμανική κοινή γνώμη.

Διαβεβαίωσε τους Έλληνες ότι η Γερμανία δεν θα είναι η χώρα εκείνη που θα βγάλει την Ελλάδα εκτός ΕΕ και έτσι να γίνει», αναφέρει ο Μπιτικόφερ. Στο ερώτημα εάν υπάρχει σωτηρία για την Ελλάδα ο Ράινχαρντ Μπιτικόφερ θέτει το θέμα ευρύτερα. «Η ερώτηση θα πρέπει να τεθεί ως εξής: υπάρχει σωτηρία για την ΕΕ; Μήνυμα προς την Ελλάδα να εγκαταλείψει την ΕΕ θα σήμαινε καταστροφή των σχέσεων εμπιστοσύνης 65 χρόνων. Εδώ απειλούνται με φωτιά τα θεμέλια του ευρωπαϊκού σχεδίου», προειδοποιεί.

Ο Μπιτικόφερ κομίζει όμως και καλές ειδήσεις. Όπως ότι υπάρχουν ακόμη αρκετά περιθώρια κινήσεων για συμβιβασμούς. «Χρειάζεται όμως να βελτιωθούν ορισμένα πράγματα, η ΕΕ πίεσε σε υπερβολικό βαθμό την Αθήνα σε ορισμένα σημεία να ακολουθήσει υπερβολική λιτότητα, την ώρα που χρειάζονται επενδύσεις», λέει. «Η διδασκαλία περί αλλαγής ηθικής έγινε με λάθος τρόπο. Μπορεί ίσως να παίζει ρόλο το ότι η ελληνική κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία χωρίς εμπειρία και μέθυσε μέσα στην ίδια την εκλογική της επιτυχία, αλλά χοντρά λάθη βαραίνουν για παράδειγμα τον υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε. Έπαιξε έναν απίστευτo ρόλο και πολύ συχνά χρησιμοποίησε το δοχείο του λαδιού αντί τον πυροσβεστήρα», επισημαίνει χαρακτηριστικά ο γερμανός ευρωβουλευτής.

Η ύφεση τελείωσε, ας ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις

Στην Ιταλία η ύφεση φαίνεται να ανακόπτεται και σύμφωνα με χθεσινά στατιστικά στοιχεία σημείωσε οριακή αύξηση του 0,3% το πρώτο τετράμηνο του 2015, αφορμή για τον υπουργό Οικονομικών Πιέρ Κάρλο Παντοάν να προεξοφλήσει την οριστική έξοδο της χώρας του από ύφεση.

Η γερμανική οικονομική εφημερίδαHandelsblatt σχολιάζει: «Η κυβέρνηση Ρέντσι, που πριν από 15 μήνες ξεκίνησε τη θητεία της με μια σειρά από φιλόδοξες υποσχέσεις, βρίσκεται τώρα ενώπιον μιας διπλής πρόκλησης: δεν θα πρέπει μόνο να δώσει ώθηση στην οικονομία, αλλά και να κερδίσει το χαμένο έδαφος» παρατηρεί ο συντάκτης. «Η αποστολή είναι τεράστια. Σε σύγκριση με την έναρξη της δημοσιονομικής κρίσης το 2008 η Ιταλία έχει χάσει το 25% της βιομηχανικής παραγωγής της (…) Μέχρι τώρα το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του ιταλού πρωθυπουργού δεν έχει πείσει 100%. (…) Από εκτιμήσεις την Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας η ασθενής ανάπτυξη οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στα μέτρα της ΕΚΤ και όχι στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Ρέντσι.

Το πιο φιλόδοξο ήταν το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στο εργασιακό με τη χαλάρωση των διατάξεων που ρυθμίζουν τις απολύσεις, την ενίσχυση της βοήθειας προς τους ανέργους και μεγάλες φοροελαφρύνσεις σε επιχειρήσεις που απασχολούν εργαζόμενους με ολόκληρο ωράριο». Ο αρθρογράφος παραθέτει τις παθογένειες του ιταλικού τραπεζικού συστήματος, τις μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, στη γραφειοκρατία, τομείς που υποσχέθηκε να μεταρρυθμίσει ο Ρέντσι, αλλά δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα.