Εκατομμυριούχος για πάντα;

O Tομά Πικετί, στην αποκλειστική συνέντευξη προς τη Deutsche Welle, υποστηρίζει ότι με το βιβλίο του δεν θέλησε να πείσει όλους τους αναγνώστες, αλλά να τους δώσει ιστορικά στοιχεία για να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» έχει γίνει μπεστ σέλλερ με εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα.

«Επενδύσεις στην παιδεία»

Ο Πικετί επαναλαμβάνει ότι για να επουλωθούν οι εισοδηματικές ανισότητες ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους χρειάζονται μακροπρόθεσμα επενδύσεις στην Παιδεία. «Τα Πανεπιστήμια αποτελούν ισχυρό εργαλείο για την μείωση των ανισοτήτων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δαπανάμε περισσότερα χρήματα για τη μείωση του δημόσιου χρέους από ότι για την πανεπιστημιακή μόρφωση, κι αυτό δεν προοιωνίζεται κάτι το θετικό για το μέλλον».

Ο γάλλος οικονομολόγος απαντά και στο βασικό θέμα του βιβλίου του, ότι ο σημερινός εργαζόμενος δεν μπορεί να δημιουργήσει κεφάλαιο από την εργασία του και ότι η συσσώρευση του πλούτου επιτείνει τις εισοδηματικές ανισότητες. «Μέχρι τη γενιά του baby boom ήταν εφικτή η αποταμίευση, επειδή με τα υψηλά ποσοστά ανάπτυξης της οικονομίας μπορούσε κανείς να ξεκινήσει από το μηδέν και να επιτύχει κάποιο επίπεδο ζωής από την εργασία του, αλλά και να βάλει και στην άκρη».

Ο Πικετί προτείνει ως λύση μεταξύ άλλων την αναπροσαρμογή της φορολογικής πολιτικής στην ΕΕ. «Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα φορολογίας, όπου τα ασθενέστερα εισοδήματα θα φορολογούνται λιγότερο. Αντίθετα η περιουσία και τα υψηλά εισοδήματα περισσότερο».

«Από δημοσιονομική κρίση σε κρίση εμπιστοσύνης»

Ο Τομά Πικετί επισημαίνει ότι εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια ισχυρή μεσαία τάξη για την ανάπτυξη και την αποτελεσματική λειτουργία της Δημοκρατίας. «Η Ευρώπη είναι λιγότερο ελιτίστικα δομημένη από ότι πριν από εκατό χρόνια και από ότι οι ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ παρατηρείται τόσο μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου και ευμάρειας που ορισμένοι προβλέπουν ρήγματα στα θεμέλια της Δημοκρατίας. Η πολιτική κατέχει απεριόριστο ιδιωτικό χρήμα, είναι ένα πραγματικό πρόβλημα».

Η εικόνα που σκιτσάρει για την Ευρώπη είναι απογοητευτική. Μηδενικά τα ποσοστά ανάπτυξης και ο πληθωρισμός, ανεργία στα ύψη. «Εκείνο που βρίσκω ιδιαίτερα λυπηρό είναι ότι αρχικά η δημοσιονομική κρίση δεν ήταν πιο δραματική όσο στις ΗΠΑ, στη Μ. Βρετανία ή στην Ιαπωνία. Αλλά σε εμάς στην Ευρώπη η κρίση χρέους μετατράπηκε σε κρίση εμπιστοσύνης, κι αυτό είναι το κύριο πρόβλημά μας. Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες το ¼ της νέας γενιάς είναι άνεργο», υπογραμμίζει. «Ακόμη κι αν κάποιοι διαθέτουν εργασία είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσουν κεφάλαιο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη είναι να εδραιωθεί η εντύπωση ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι λειτουργική ή ότι οι κάτοχοι κεφαλαίων είναι οι μεγάλοι νικητές με απόσταση από άλλους. Ο κίνδυνος που απορρέει είναι η ενίσχυση εξτρεμιστικών κινημάτων».