Κύριε Ξανθέ, κύριε Πολάκη

Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, κάποιοι που γνώριζαν από μέσα τα κόστη του συστήματος υγείας, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για τους χρονίως και βαριά πάσχοντες. Υπάρχουν ομάδες μέσα στον πληθυσμό που έχουν την ατυχία να προσβληθούν από ασθένειες των οποίων οι θεραπείες είναι και μακροχρόνιες και πανάκριβες. Τόσο ακριβές που πρακτικά δεν μπορεί να τις σηκώσει κανένα ατομικό πορτοφόλι, όσο γεμάτο κι αν είναι. Μόνο ένα σύστημα ασφάλισης που παίρνει χρήματα από τους πολλούς και υγιείς, είναι ικανό να εξασφαλίσει τα χρήματα για τις θεραπείες των λίγων βαριά ασθενών.

Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του κοινωνικού κράτους. Επειδή όλοι μας δυνητικά είμαστε υποψήφιοι για κάποια μεγάλη ατυχία στην υγεία μας, αλλά στατιστικά το μέγιστο ποσοστό των ασφαλισμένων παραμένει κατά βάση υγιές, το σύστημα έχει την οικονομική δυνατότητα να καλύψει τα χρήματα ου έχουν ανάγκη οι λίγοι άρρωστοι. Διαφορετικά, αν η πιθανή θεραπεία του καθενός από μας εξαρτιόταν από το κόστος της ή αν υπήρχε ευθεία αναλογία των ατομικών εισφορών με την θεραπεία που δικαιούμαστε, τότε θα μιλούσαμε για σύγχρονο Καιάδα. Οι ανάπηροι, οι άρρωστοι, οι ακριβοί, θα πετιούνταν από τον βράχο για να πεθάνουν.

Ως τώρα, παρά τις τεράστιες περικοπές που έφερε η κρίση, σε γενικές γραμμές οι άρρωστοι αυτοί δεν αφέθηκαν ακάλυπτοι. Κατά καιρούς ακούσαμε πολλές καταγγελίες και μουρμούρες, εν πολλοίς δικαιολογημένες, πλην το σύστημα εν’ τέλει ανταπεξήλθε απέναντι σ’ αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που είναι απολύτως εξαρτημένοι από το κράτος για την σωτηρία τους. Δυσκόλεψε βέβαια η ζωή τους, ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο απ’ όσο πριν δέκα χρόνια, αυξήθηκαν οι ιατρικοί έλεγχοι και τα χαρτιά πριν χορηγηθούν τα φάρμακα, έγινε Γολγοθάς η προμήθεια τους απ’ τα φαρμακεία των νοσοκομείων ή του ΕΟΠΥΥ, αλλά στο τέλος της ημέρας κανένας βαριά πάσχων δεν έμεινε ολοκληρωτικά ξεκρέμαστος. Καθότι σ’ αυτές τις παθήσεις, το ‘’ξεκρέμαστος’’ ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο. Και τι πρακτικά σημαίνει να μείνει κάποιος ‘’ξεκρέμαστος’’; Να μην του χορηγήσει το κράτος το φάρμακο που έχει απόλυτη ανάγκη.

Κι όμως, να που μετά από 10 χρόνια κρίσης, πάνω που λέμε πως τουλάχιστον γλυτώνουμε τα χειρότερα, ήρθε κι αυτό. Το τελευταίο διάστημα παίρνω στο mail μου και στο τηλεφωνικό κέντρο του Real απανωτές απελπισμένες καταγγελίες από αρρώστους που φωνάζουν ότι το κράτος έχει πάψει να χορηγεί  στους περισσότερους ένα φάρμακο που είναι απαραίτητο για την ζωή τους. Έχω αρθρογραφήσει ξανά γι αυτή την ιστορία, όμως δεν έχει υπάρξει καμιά ουσιαστική βελτίωση, παρά το γεγονός ότι το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό. Το φάρμακο λέγεται ανοσοσφαιρίνη ή γ-σφαιρίνη, χορηγείται μόνο ενδονοσοκομειακά κάτω από την παρακολούθηση γιατρού, είναι ακριβό και το έχει ανάγκη μια μεγάλη γκάμα ασθενών με αυτοάνοσα εκφυλιστικά νευρολογικά νοσήματα. Ανάμεσα τους κατά πλάκας σκλήρυνση, βαριές μυασθένειες, και άλλα αντίστοιχα.

Το τελευταίο διάστημα, ο ΕΟΠΥΥ έχει αφήσει ακάλυπτο μεγάλο μέρος αυτών των ασθενών, δηλαδή δεν τους χορηγεί καθόλου το φάρμακο αυτό. Τα κρατικά νοσοκομεία έχουν πάψει να το χορηγούν, οι ασθενείς παίρνουν συνταγή απ’ τους γιατρούς και πάνε μια φορά τον μήνα σε δυο φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ (Πειραιά και Νέα Ιωνία) για να το πάρουν. Ο ΕΟΠΥΥ φέρνει πολύ μικρές ποσότητες σε σχέση με την ζήτηση, παίρνουν οι πρώτοι που θα πάνε να στηθούν απ’ έξω από το προηγούμενο βράδυ, ενώ οι υπόλοιποι απλώς δεν παίρνουν. Αυτοί πρέπει να ξαναπάρουν συνταγή από νοσοκομείο τον επόμενο μήνα και να ξαναπάνε στο φαρμακείο, δίχως να ξέρουν αν κι αυτή τη φορά θα προλάβουν.

Τον περασμένο μήνα, στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ Νέας Ιωνίας πήγαν 45 με συνταγή, έμειναν απ’ έξω ένα δεκάωρο, τελικά πήραν το φάρμακο οι 17, οι υπόλοιποι έφυγαν άπρακτοι. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι πιθανό στο ενδιάμεσο, δίχως φαρμακευτική κάλυψη, να βρεθούν στη  εντατική ή και να πεθάνουν. Ο λόγος είναι καθαρά οικονομικός. Τα νοσοκομεία έχουν μειωμένη φαρμακευτική δαπάνη, οπότε για να μην την ξεπεράσουν, στέλνουν τους ασθενείς τους στον ΕΟΠΥΥ να πάρουν το φάρμακο και να το πάνε πίσω στο νοσοκομείο να τους χορηγήσουν. Ο ΕΟΠΥΥ πάλι, επειδή χρωστά στις φαρμακευτικές και στους εισαγωγείς, έχοντας κι αυτός περιορισμένη δαπάνη, πληρώνει στους φαρμακέμπορους ένα προϋπολογισμένο ποσό κι αυτοί δίνουν τα αντίστοιχα φάρμακα. Έλα όμως που αυτά δεν φτάνουν ούτε για τους μισούς ασθενείς.

Οι υπουργοί τα ξέρουν και ο ΕΟΠΥΥ τα ξέρει. Απλώς είναι τα καταραμένα πλεονάσματα και τα μαξιλάρια των δις για τα οποία η κυβέρνηση πανηγυρίζει, που εν’ τέλει τα πληρώνουν οι πιο αδύναμοι και οι πιο ανήμποροι. Δεν θέλω να περιγράψω σκηνές ανθρώπων με κινητικά προβλήματα να σουρομαδιούνται ξημερώματα έξω από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ για να πάρουν νούμερο, διότι είναι αναξιοπρεπές για όλους μας. Ας κάνουν κάτι άμεσα οι δυο υπουργοί Ξανθός και Πολάκης, στο κάτω-κάτω γιατροί είναι και καταλαβαίνουν την κατάσταση των ανθρώπων.

Υ.Γ. Φαίνεται πάντως ότι ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί, κάπως κινητοποίησε τους μηχανισμούς. Οι σύλλογοι αναπήρων έστειλαν χθες στα μέλη τους ενημέρωση ότι επίκειται έκτακτη εισαγωγή κάποιας παραπάνω ποσότητας ανοσοσφαιρίνης. Κάποιας ποσότητας, όχι όλης της αναγκαίας. Για να δούμε… Την επόμενη Τρίτη πάντως που είναι η καινούρια ημερομηνία διανομής του φαρμάκου από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, δεν θα βρίσκονται εκεί μόνο οι ασθενείς. Θα είναι και οι κάμερες των βοθροκάναλων…