Έχει γούστο να βγω πρώτος

Ρώτησα προχθές έναν φίλο από την Κρήτη πως πάνε οι δουλειές και μου είπε: «Όταν στον στρατό πήγα στην σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, μου έκαναν το ακόλουθο καψώνι. Μ’ έβαλαν να τρέχω γύρω-γύρω από έναν στύλο που υπήρχε στην αυλή και να φωνάζω ‘’έχει γούστο να βγω πρώτος’’. Ε, αυτό ακριβώς νιώθω ότι κάνω με την δουλειά μου.» Περιττό να πω ότι δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό τομέα και όχι στο δημόσιο.

Δεν ξέρω γιατί τον τελευταίο καιρό, θυμάμαι συνεχώς ιστορίες από τον στρατό. Και πάντα με αφορμή κυβερνητικές πολιτικές, αποφάσεις ή πρωτοβουλίες. Για κάποιο λόγο, έχουν ξυπνήσει μέσα μου όλα τα συναισθήματα ματαιότητας που δημιουργούνται όταν έρθει κανείς σε επαφή με τον παραλογισμό και την ματαιότητα του στρατού. Διαπιστώνω ότι το ίδιο έχουν πάθει και οι φίλοι μου.

Είμαστε πια μια κοινωνία βαθιάς απογοήτευσης και εξαιρετικά χαμηλών προσδοκιών σε όλα τα επίπεδα. Δεν τολμούμε να πιστέψουμε σ’ ένα όραμα, δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ονειρευτεί κάτι μεγαλύτερο απ’ το μίζερο που ζούμε, δεν επιτρέπουμε στην ύπαρξη μας να σχεδιάσει κάτι που ξεπερνά το τέλος του μήνα, όπου μας περιμένουν χρέη, δόσεις και εισφορές.

Το τρέξιμο γύρω από τον στύλο όμως, δεν είναι επιλογή μας. Είναι βαθύς εξαναγκασμός, που μπορεί να καταλήξει σε δυο μόνο πράγματα. Είτε θα γονατίσουμε αποκαμωμένοι και θα βγούμε εκτός πραγματικής ζωής, είτε κάποια στιγμή θα φουντώσει τόσο πολύ ο θυμός μας εσωτερικά που θα τα διαλύσουμε όλα. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως αενάως θα τρέχουμε γύρω-γύρω, τρέφοντας με το περίσσευμα της μιζέριας μας εκείνους που γλεντοκοπάνε εις υγεία του κορόιδου.

Και δεν μιλώ για φασαρίες, σπασίματα και επαναστάσεις αγαναχτισμένων. Οι παραγωγικοί άνθρωποι, αυτοί που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή μια δουλειά, ένα μαγαζί ή μια οποιαδήποτε επιχειρησούλα, δεν είναι μπαχαλάκηδες. Δεν κατεβαίνουν στο Σύνταγμα με κρεμάλες, ούτε παραμυθιάζονται για να χορεύουν τσάμικα ενώ ήδη τα επιτελεία από πάνω έχουν αποφασίσει να τους προδώσουν. Αυτοί, δίχως να κάνουν ή να λένε πολλά-πολλά, θα μετρήσουν ψυχρά ποιος είναι με το μέρος τους και ποιος όχι. Στην συνέχεια θα στείλουν μαζικά και στα τάρταρα αυτούς που τους υποχρέωσαν να τρέχουν δίχως ελπίδα. Μέχρι πρότινος θεοποιούσαμε όσους –δήθεν- διέθεταν όραμα. Τώρα ήρθε η ώρα των ανθρώπων που ξέρουν από απλές λογιστικές πράξεις, κοντολογίς μπορούν να υπολογίσουν ποια πολιτική ‘’βγαίνει’’ και ποια ‘’δεν βγαίνει’’.