Τι απέφερε τελικά η διάσωση της Ελλάδας;

Σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια της Ελλάδας να απαλλαγεί οριστικά από τα δεσμά των πιστωτών παίζει η γαλλική επενδυτική τράπεζα Rothschild, όπως αναφέρει η κυριακάτικη Frankfurter Allgemeine. «Όταν δεν μπορεί να βοηθήσει πλέον ο σοσιαλισμός, τότε καλούνται να αναλάβουν οι τραπεζικοί επενδυτές. Η αριστερή, λαϊκίστικη ελληνική κυβέρνηση, που είχε παραδοσιακά αντικαπιταλιστικά συνθήματα, επιστράτευσε επιφανείς καπιταλιστές ως βοηθούς στη μάχη κατά του χρέους. Με συμβούλους της επενδυτικής τράπεζας Rothschild ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε περιοδεία σε νυν και δυνητικούς χρηματοδότες. Η γαλλική τράπεζα επιβεβαίωσε προς την Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung ότι έχει λάβει εντολή από την ελληνική κυβέρνηση ως ‘οικονομικός σύμβουλος. Σε ό,τι αφορά την αποστολή και τις δραστηριότητές της η Rotschild τηρεί σιγή ιχθύος. Η αποστολή της είναι εξαιρετικά λεπτή. Άλλες επενδυτικές τράπεζες έφεραν τον εαυτό τους σε εξαιρετικά δύσκολη θέση λόγω της Ελλάδας», γράφει η εφημερίδα παραπέμποντας στο παράδειγμα της Goldman Sachs.

Σύμφωνα με την FAS λόγω της ιδιαίτερης βαρύτητας που κατέχει η Γερμανία, η εκστρατεία αυτή της ελληνικής κυβέρνησης με την αρωγή της Rothschild οδηγεί συχνά στο Βερολίνο. Ήδη πριν την εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ ο έλληνας υπουργός Οικονομικών Τσακαλώτος μετέβη στη γερμανική πρωτεύουσα για την πρώτη του συνάντηση με τον νέο γερμανό ομόλογό του Σολτς ενώ την περασμένη εβδομάδα είχε τριήμερες επαφές στο Βερολίνο με οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες ο επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού, Γιώργος Τσίπρας.

Τι απέφερε τελικά η διάσωση της Ελλάδας;

«Η δυστυχία των Ελλήνων», είναι ο τίτλος άρθρου που υπογράφει επίσης στην κυριακάτικη έκδοση της FAS ο γνωστός γερμανός οικονομολόγος Τόμας Μάιερ. Ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank και νυν καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Βίτεν/Χέρντεκε συγκρίνει την παγκόσμια οικονομική ύφεση που πυροδότησε το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο βασικός λόγος για τη διαφορετική εξέλιξη των κρίσεων έγκειται στη νομισματική πολιτική και την πολιτική των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η υποτίμηση του 1934 επέτρεψε στις ΗΠΑ την αύξηση της δανειοδότησης και κατ΄ επέκταση τη δημιουργία χρήματος και την αναθέρμανση της ανάπτυξης. Στην Ελλάδα, αντίθετα, αυτό απετράπη λόγω της εμμονής να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη».

«[…] Οι διασώστες βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με συντρίμμια: η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 25%, το χρέος αυξήθηκε (παρά το κούρεμα) στο 179% του ΑΕΠ ενώ οι τράπεζες βρίσκονται σε δεινή θέση. Η δανειακή βοήθεια (συμπεριλαμβανομένων των δανείων μέσω του Target 2) ανέρχεται στο 164% του ΑΕΠ. Προφανώς ποτέ άλλοτε στην ιστορία της διεθνούς οικονομικής βοήθειας τόσα πολλά χρήματα απέφεραν τόσο μικρή επιτυχία. Ο λόγος της καταστροφικής αυτής βοήθειας είναι η -εν είδει δόγματος- πολιτική που επέβαλαν Γαλλία και Γερμανία ότι καμία χώρα δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση ακόμη κι αν η συμμετοχή της σε αυτή καταστρέφει την οικονομία της. Στην περίπτωση της Ελλάδας το δόγμα αυτό επιβλήθηκε με υψηλό κόστος για όλους τους συμμετέχοντες. Στην περίπτωση της Ιταλίας όμως που δείχνει παρόμοιες αμυντικές αντιδράσεις, (το δόγμα) αναμένεται να αποτύχει. Κατά την επόμενη ύφεση το ‘Italexit ενδέχεται να είναι η μοναδική διέξοδος από μια οικονομική κρίση και κρίση χρέους».

Ο Σολτς απογοήτευσε στη Σόφια

«Ο Σολτς απογοητεύει τους Νοτιοευρωπαίους», είναι ο τίτλος άρθρου στην οικονομική Handelsblatt που αναφέρεται στην επίσημη πρώτη του νέου υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Όλαφ Σολτς σε συμβούλιο των υπ. Οικονομικών της ΕΕ. «[…] Για τους Νοτιοευρωπαίους ο νέος γερμανός υπουργός Οικονομικών είναι μια απογοήτευση. Ήλπιζαν ότι ο Σοσιαλδημοκράτης θα χαλαρώσει το δόγμα λιτότητας του Σόιμπλε και θα επιδείξει μεγαλύτερη διάθεση για αλληλεγγύη. Ήδη κατά τις προπαρασκευαστικές επαφές των αξιωματούχων ενόψει του Ecofin στη Σόφια όμως είχε διαφανεί ότι ο Σολτς εμμένει σε γνώριμες γερμανικές θέσεις. Αυτό ισχύει περισσότερο για το ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο στη Γερμανία εγχείρημα συγχώνευσης των εθνικών σε ένα πανευρωπαϊκό ταμείο εγγύησης καταθέσεων».

«[…] Ο Σόιμπλε αρεσκόταν να νουθετεί τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και έτσι απέκτησε τη φήμη του αλαζόνα. Εκεί όπου ο ίδιος προκαλούσε, ο Σολτς προτιμά να σιωπά. Το σχόλιο ενός ευρωπαίου διπλωμάτη από την Ελλάδα: ‘Ο τόνος του Σολτς είναι πιο φιλικός, επί της ουσίας όμως είναι το ίδιο σκληρός».