Το θέμα όμως είναι, ΠΟΙΟΣ χτυπά την καμπάνα

Ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα από το άρθρο του στην Le Monde, συμβούλεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να διαβάσουν το μυθιστόρημα του Χέμινγουεϊ, «Για ποιον χτυπά η καμπάνα, και καθώς αυτό το βιβλίο αφορά σε έναν πολύ σκληρό εμφύλιο πόλεμο και την κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’30, όλοι καταλαβαίνουμε που το πάει…

Ίσως όμως – και με δεδομένου του… σβώλου που αποτελεί η Ελλάδα στον χάρτη της Ευρωζώνης – θα ταίριαζε περισσότερο να είχε επιλέξει τα διάσημα λόγια του Τζον Νταν ( από τον οποίο ο Χέμινγουεϊ εμπνεύστηκε άλλωστε και τον τίτλο του βιβλίου του) : «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, πλήρες και αύταρκες. Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα της ηπείρου, κομμάτι της στεριάς. Αν ένας σβώλος χώμα παρασυρθεί από τη θάλασσα η Ευρώπη μικραίνει, σαν να χε καταβυθιστεί ένα ακρωτήρι, σαν να χανόταν ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».

Ίσως αυτό να πέρναγε ένα καλύτερο μήνυμα και όχι απειλές…

Η ουσία είναι πως μέχρι πριν λίγες ημέρες, η ελληνική κυβέρνηση θεωρούσε ότι ήταν πολύ κοντά σε μία συμφωνία, όπου θα έκανε μεν πίσω και θα πατούσε τις κόκκινες γραμμές της, αλλά θα έπαιρνε ως αντάλλαγμα μία πιο μακροπρόθεσμη λύση η οποία θα περιελάμβανε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους: Μία και μοναδική και -κυρίως- μακροπρόθεσμη συμφωνία.

Όπως φαίνεται όμως, η… προσφορά των θεσμών μάλλον απέχει πολύ από αυτό που ήλπιζε η ελληνική πλευρά. Δίνουν μία νέα παράταση των διαπραγματεύσεων κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, έτσι ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να περάσει το μέγα εμπόδιο των υποχρεώσεων προς την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και μετά να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μία νέα συμφωνία η οποία θα περιλαμβάνει τα καυτά μέτωπα του ασφαλιστικού και των εργασιακών.

Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα είναι αντιμέτωπη με ένα ακόμη τρίμηνο εκροών καταθέσεων, ασφυξίας, αβεβαιότητας κινδυνολογίας και κυρίως πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, με την κυβέρνηση να πρέπει να συμφωνήσει σε μέτρα τώρα και μετά να ξανασυμφωνήσει σε άλλα, περαιτέρω μέτρα το φθινόπωρο, ενώ ο στόχος της ήταν μία πλήρη συμφωνία μια και καλή…

Η «απάντηση» λοιπόν του Τσίπρα σε αυτό το αδιέξοδο ήταν το «άδειασμα»« των θεσμών και κυρίως του ΔΝΤ και της Γερμανίας. Επέλεξε την κατά μέτωπο επίθεση φωτογραφίζοντας πρόσωπα και πολίτικες, ποντάροντας στο ότι ίσως θα καταφέρει κάποια «νίκη». Άλλωστε οι πιθανότητες ήταν και είναι πάντα 50-50…

Πρώτον, λοιπόν, λέγοντας πως η μη επίτευξη συμφωνίας οφείλεται  «στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες […]…», επιτέθηκε ευθέως στο ΔΝΤ, καθώς όπως είχε γίνει ήδη γνωστό αυτό διατηρεί την πιο σκληρή γραμμή μεταξύ των τριών θεσμών.

Δεύτερον, επιτέθηκε επίσης ευθέως στη Γερμανία και τους υπόλοιπους υποστηρικτές της στην ΕΚΤ , καθώς, λέγοντας πως «κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων», φωτογραφίζει ακριβώς το μοντέλο που έχουν κατά καιρούς προτείνει πίσω από τις κλειστές πόρτες, η Γερμανία και οι «σύμμαχοί» της.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μέσω αυτής της επίθεσης, θέλει να καταφέρει το εξής : Μία συμφωνία όπου θα κάνει μεν πίσω στις κόκκινες γραμμές αλλά θα πάρει κάτι το οποίο θα μπορέσει να το «πουλήσει» ως νίκη στο εσωτερικό της χώρας. 

Αυτή τη στιγμή το μόνο που μοιάζει με νίκη είναι να καταφέρει να μπει επίσημα στο τραπέζι η αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που δεν φαίνεται να αφορά την συμφωνία που θέλουν να κλείσουν τώρα οι θεσμοί. 

Αν ο Χέμινγουεϊ ή ο Νταν όμως δεν τους… «άγγιξαν» ; Αν η επίθεση και το «άδειασμα» μέσω Le Monde τους εξόργισε περισσότερο; Αν το θέμα δεν είναι «για ποιον χτυπά η καμπάνα» αλλά το… ποιος χτυπά την καμπάνα;

Hδη ακούγονται φωνές που λένε πως η λύση, η μόνη διέξοδος για την ελληνική κυβέρνηση στο… αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων είναι νωπή εντολή από τον ελληνικό λαό, τεχνική χρεοκοπία ή ακόμα και έλεγχοι κεφαλαίων…