Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγινε πρόσφατα το πρόσωπο των ημερών, λόγω ενός τραγουδιού του με σαφές πολιτικό μήνυμα. Για άλλους ήρωας, για άλλους όργανο του εχθρού.  Πριν λίγους μήνες ήρωας της άλλης πλευράς, ήταν η Χαρούλα Αλεξίου, η οποία αναγορεύτηκε σύμβολο του «αντιμνημονιακού αγώνα», κυρίως αφού έδωσε μια συναυλία για τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών.

Λίγοι θυμούνται ότι οι δύο καλλιτέχνες είχαν συνεργαστεί το μακρινό 1988. Τότε ο Πορτοκάλογλου ήταν ακόμη στους Φατμέ, και μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου και την Αφροδίτη Μάνου τραγουδούσαν στο Ζουμ:  

Όλο κάτι άσχετοι κερδίζουν
με κόλπα και εφέ
και μας που λίγα μας χωρίζουν
δεν σμίγουμε ποτέ

Αυτοί οι στίχοι ήταν που έφεραν στο μυαλό μου, την παράσταση που παίζεται  τα πέντε τελευταία χρόνια γύρω από την Πλατεία Συντάγματος, με θεατές όλους τους Έλληνες. Στο κέντρο της σκηνής βρίσκεται η περιβόητη διαπραγμάτευση που έχει ως κεντρικό ζητούμενο τη χρηματοδότηση των αναγκών της χώρας.

Οι πρωταγωνιστές Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Βαρουφάκης ξεκινούν τη θητεία τους στην οδό Νίκης, επαγγελλόμενοι την επανεκκίνηση της Οικονομίας για να καταλήξουν τελικά σε επώδυνα πακέτα μέτρων που έπρεπε να περάσουν από τη Βουλή, όχι επειδή το ήθελαν, αλλά επειδή τους επιβλήθηκε έξωθεν.

Λίγο αργότερα είναι η σειρά των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα να επιστρατεύσουν το κύρος και τις διεθνείς επαφές τους στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και να «πάρουν επάνω τους» τη διαπραγμάτευση. Τελικώς η προσοχή όλων μας, του εκάστοτε Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, μονοπωλείται από αυτή τη μεγάλη και αέναη διαπραγμάτευση. Η κοινή γνώμη διχάζεται κάθε φορά ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν πάση θυσία τη συμφωνία για να παραμείνουμε στο ευρώ και σε αυτούς που αντιτίθενται.

Αρχικά, ήταν ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ στη μια πλευρά, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ στην άλλη. Μετά ήταν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ υπέρ της συμφωνίας και κατά ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο μετά και ο ΛΑΟΣ δήλωσε αντίθετος. Αργότερα δημιουργήθηκαν οι ΑΝΕΛ και ακόμη πιο μετά το Ποτάμι. Στην Κυβέρνηση βρέθηκαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, και στην αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ενώ ένα χρόνο μετά η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στην αντίπερα όχθη και μαζί με την υπόλοιπη αντιπολίτευση οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, αξιοποιώντας την προεδρική εκλογή.

Σήμερα, έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και χωρίς να υπάρχει εικόνα του περιεχομένου της συμφωνίας κάποιοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο σπεύδουν να μιλήσουν για πατριωτικό καθήκον ψήφισης της. Μαζί και το Ποτάμι. Από την άλλη πλευρά βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστηρίζουν ότι η ΝΔ δεν πρέπει να στηρίξει. Είναι πιθανώς λοιπόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού να έχει βρεθεί και από τις δύο πλευρές, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής. Αέναη η διαπραγμάτευση, αέναος και ο διχασμός.

Αν κάτι έχει γίνει κοινός τόπος στους 4 μήνες θητείας της Κυβέρνησης Τσίπρα είναι ότι άλλος τρόπος χρηματοδότησης των αναγκών της χώρας δεν υπάρχει. Η Ελλάδα χρηματοδοτείται και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από τους τρεις θεσμούς και εις αντάλλαγμα θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Τι γίνεται όμως με όλους τους τομείς πολιτικής που δεν περιλαμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα; Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια δεν εφαρμόστηκε κανένα μακρόπνοο πρόγραμμα στην έρευνα και τεχνολογία, στον πρωτογενή τομέα, στην ενέργεια στον τουρισμό ή στην ναυτιλία. Σε όλα αυτά που λίγα μας χωρίζουν, τα κόμματα μεταθέτουν τη διαμάχη μεταξύ τους επιζητώντας πολιτικά οφέλη και οι Πρωθυπουργοί προσθαφαιρούν αρμοδιότητες και τίτλους στα Υπουργεία.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο λόγος που η Πορτογαλία βγήκε γρήγορα από τη μέγγενη την μνημονίων ήταν η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, σε αντίθεση με μας που συνεχίζουμε να διχαζόμαστε. Το τραγούδι, άλλωστε που είχε γράψει το 1988 ο Πορτοκάλογλου έλεγε επίσης:

Πες μου ποιος
την άνοιξη θα φέρει
σε τούτα εδώ τα μέρη
Κανένας πια δεν ξέρει πώς

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει ποιος;

Σχεδόν 30 χρόνια μετά πρέπει να έχουμε καταλάβει πως δεν μπορούμε να περιμένουμε Μεσσίες. Πρέπει να σμίξουμε, για να μην κερδίζουν άσχετοι ή σχετικοί …με κόλπα και εφέ. 

Facebook Comments