Σε ένα οικονομικό συνέδριο πρόσφατα είχα ακούσει το εξής… πετυχημένο να απευθύνεται στον Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος ήταν παρών: Εδώ ο κόσμος κτίστηκε σε έξι ημέρες και εσείς, μετά από τόσους μήνες, διαπραγματεύεστε ακόμα. 

Η ελληνική αντιπροσωπεία επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια χέρια μετά από το ναυάγιο του…45λεπτου των συνομιλιών. Το συμπέρασμα του τελευταίου κύκλου των διαπραγματεύσεων για το ελληνικό ζήτημα; Για 2 δισ. ευρώ, τόσο οι θεσμοί, όσο και η ελληνική κυβέρνηση ρισκάρουν να σπρώξουν την Ελλάδα στον γκρεμό, με τις όποιες συνέπειες θα έχει αυτό στην υπόλοιπη ευρωζώνη της Μέρκελ, του Γιούνκερ και του Ολάντ.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά υπολόγισε και τόνισε ο Wolfgang Munchau στους FT, «αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει σε όλο το χρέος του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα έχαναν περίπου 160 δισ. ευρώ. Οι Άγκελα Μέρκελ και Φρασνουά Ολάντ θα έμεναν στην ιστορία ως οι ηγέτες που υπέστησαν την μεγαλύτερη χρηματοοικονομική ζημιά».

Η αλήθεια λοιπόν είναι, πως δεν διαπραγματεύονται αυτά τα 2 δισ. ευρώ, αλλά διαπραγματεύονται ένα μεγαλύτερο ζήτημα, αυτό που στην τελική πρέπει πραγματικά να διαπραγματευτούν. Την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. 

Οι πιστωτές προς το παρόν απορρίπτουν ακόμη και το άκουσμα της φράσης και από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πως δεν μπορεί να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό μία συμφωνία στην οποία δεν έχει κερδίσει κάτι. Κάτι για να «πουλήσει» στους ψηφοφόρους αλλά και εσωκομματικά. Μία συμφωνία με συγκεκριμένους σαφέστατους όρους για το χρέος και την αναδιάρθρωση του.

Κατόπιν εορτής όλοι οι «ειδικοί», αναλυτές και οικονομολόγοι, επαναλαμβάνουν ότι το μέγα λάθος στην όλη ιστορία της ένταξης της Ελλάδας στα Μνημόνια ήταν το ότι οι πιστωτές και η ελληνική πλευρά, άργησαν μοιραία να αποφασίσουν και να προσχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Αυτή τη φορά, το κούρεμα είναι σίγουρα ουτοπικό σενάριο. Ωστόσο, η ελάφρυνση του χρέους, δηλαδή η  ελάφρυνση των όρων των δανείων (επιτόκια, διάρκειες περίοδος χάριτος) είναι ανάγκη επιτακτική. 

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπήρχε συμφωνία για το βραχυπρόθεσμο διάστημα, το χρέος της Ελλάδας, η βιωσιμότητά του και η δυνατότητα αποπληρωμής του θα κρέμεται πάνω από το ισοπεδωμένο ΑΕΠ της για δεκαετίες.

Το «take it or leave it», θα μπορούσε να το είχε θέσει η Ελλάδα από τον Φεβρουάριο λοιπόν, και όχι να το ακούει από τους δανειστές σήμερα. Μία πρόταση για το ελληνικό χρέος, επίσημα στο τραπέζι. Όχι ρήξη, όχι υπονοούμενα όχι «κουτσομπολιά» και ιστορίες για λεκτικά χαστούκια στα Eurogroup. Έτσι θα είχαν νόημα οι διαπραγματεύσεις που κοντεύουν να κλείσουν 5 μήνες, και έτσι – αν θέλετε – θα είχε νόημα και το αδιέξοδο σε αυτές.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο σημείο όπου ο Μάριο Ντράγκι αναμένεται να δώσει τα δικά του μηνύματα, αφού η ΕΚΤ συνεδριάζει αυτή την εβδομάδα πριν το κρίσιμο (και πάλι) Eurogroup της Πέμπτης. 

Αν και είναι πιθανό ο κεντρικός τραπεζίτης να μην θελήσει ούτε αυτή τη φορά να κινηθεί πριν τους πολιτικούς για.. αυτούς, κανένας δεν εξασφαλίζει πως η ΕΚΤ δεν θα αναλάβει δράση αν καταλάβει ότι οι συζητήσεις δεν οδεύουν πουθενά. 

Η εντεινόμενη πίεση από την πλευρά των Γερμανών και των «συμμάχων» τους στο ΔΣ της ΕΚΤ για να επιβληθεί περαιτέρω κούρεμα στα ενέχυρα των ελληνικών τραπεζών δεν αποκλείεται να… κερδίσει τη μάχη, μιας και που αυτόν τον μήνα ο πολύ σκληρός Γενς Βάιντμαν έχει δικαίωμα ψήφου.

Facebook Comments