Όταν ήμουν για μεταπτυχιακά στο Παρίσι (προ «α-μνημονεύτων» (!) χρόνων ) 1973-1976, μου είχε κάνει εντύπωση ότι κάθε δύο περίπου μήνες γινόταν μία «γενική απεργία» (όπως χθες, καλη(;)ώρα) που τα ΜΜΕ αποκαλούσαν (βαριεστημένα, σαν να αναγγέλλουν κάποιο καιρικό φαινόμενο, για το οποίο πρέπει να προσέχουμε) «Journée d’ Action CGT, CFDT» (κάτι σαν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ με ολίγον και από …ΠΑΜΕ). 

Ο στόχος της απεργίας ήταν όπως και ο χθεσινός δικός μας, «γενική διαμαρτυρία για τη γενική κατάσταση».  Την άλλη μέρα φυσικά όλα ξαναγύριζαν στους κανονικούς τους ρυθμούς ενώ η «ημέρα δράσης» δεν είχε επηρεάσει στο ελάχιστο τη ζωή και τη δραστηριότητα εργαζομένων, εργοδοτών και κράτους.

Το νόημα αυτής της μορφής απεργίας, ξεφεύγει εντελώς και από το νόημα της απεργίας και από το νόημα της διαμαρτυρίας.

Όταν κάνεις απεργία, έχεις συγκεκριμένο αίτημα, το οποίο είναι σοβαρό και για το οποίο όλες οι σχετικές διαπραγματεύσεις έχουν γίνει και έχουν αποτύχει. Και η απεργία διαρκεί έως ότου δικαιωθεί ή διακοπεί χωρίς αποτέλεσμα. Πρόκειται για Μάχη με νικητή και ηττημένο.

Όταν κάνεις διαμαρτυρία, οφείλεις να εξηγήσεις σε όσο γίνεται μεγαλύτερο ακροατήριο γιατί ακριβώς διαμαρτύρεσαι και τί ακριβώς προτείνεις σε αντικατάσταση όσων καταγγέλλεις. Και για να είναι ευρύ το ακροατήριο, ο καλύτερος τρόπος είναι να κάνεις τη (συγκροτημένη, με ομιλητές και εκπροσώπους) συγκέντρωση σε έναν ανοιχτό  χώρο (π.χ. στους χώρους γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο), όπου όποιος θέλει μπορεί να συμμετάσχει, χωρίς να διαταράσσεται η ζωή στην πόλη και χωρίς να δυσφορούν όλοι οι υπόλοιποι. Ούτως ή άλλως τα ΜΜΕ θα καλύψουν την εκδήλωση (γιατί θα έχουν φροντίσει να απεργήσουν την …προηγούμενη ημέρα!) και θα διαδώσουν τις ΑΠΟΨΕΙΣ. Διαφορετικά, θα δείξουν μόνο τα πανώ και θα αναμεταδώσουν μόνο τα συνθήματα με τη γνωστή ξύλινη γλώσσα, που δεν συγκινεί πλέον ούτε αυτούς που την χρησιμοποιούν.

Αυτό που γίνεται, μόνο ως παρωδία απεργίας και διαμαρτυρίας μπορεί να θεωρηθεί. Θα προσέθετα  ότι αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να δυσφημισθούν οι δύο αυτές έννοιες στα μάτια του κόσμου, ο οποίος τις βαριέται και τις σιχαίνεται πλέον όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Άν μάλιστα ήμουν και της «συνομωσιολογικής» …Σχολής, θα ισχυριζόμουν ότι όλα αυτά οργανώνονται από το «σύστημα» (με αγαστή σύμπνοια πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων) ακριβώς για να αποτραβηχτεί ο πολύς κόσμος, να κάτσει μοιρολατρικά στο καβούκι του και να είναι έτοιμος να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τις επόμενες καρπαζιές που «το σύστημα» του επιφυλάσσει.

Στην Ιατρική, αυτή η «συνομωσιολογική» εκδοχή βρίσκει εφαρμογή στο λεγόμενο “down-regulation of receptors”, το οποίο αξιοποιείται ακόμα και για την παρασκευή φαρμάκων!

Δύο άλλες λογικές εξηγήσεις του φαινομένου «μονοήμερη γενική απεργία» είναι:

Α)  είτε η «απεργιακή γυμναστική» των (μάλλον απρόθυμων να …γυμναστούν) εργαζομένων,

Β)   είτε η επιβεβαίωση της ύπαρξης των αδιάφορων στους πολλούς και ανυπόληπτων συνδικάτων, των οποίων οι ηγεσίες θέλουν να μας υπενθυμίσουν την παρουσία τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από την άποψη της διατήρησης των προνομίων τους.  Κάτι σαν «απεργώ και καλώ σε απεργία, άρα υπάρχω», που θα έλεγε (ασφαλώς δεν θα …έλεγε!) o Descartes (Καρτέσιος)

Σε όλα τα παραπάνω υπάρχουν και πάλι δύο απαντήσεις από μέρους των πολιτών:

  1. Δεν σκέφτομαι, άρα σας πιστεύω και σας ακολουθώ
  2. Σκέφτομαι, άρα σας αγνοώ και σας απαξιώνω. Αν εσείς θέλετε να κάνετε τη δουλειά σας, θέλω κι’ εγώ να κάνω τη δικη μου.

Άντε να τελειώνουμε με τις «ημέρες γενικής απεργίας», να πάμε στην «επόμενη μέρα», να δούμε τί επιτέλους θα κάνουμε με τα χάλια σας και τα χαΐρια μας! 

Facebook Comments