Κάν΄ το όπως ο Ρήγκαν

Η ΑΔΕΔΥ απεργεί κατά της λιτότητας και κατά της υπερφορολόγησης. Ταυτοχρόνως. Σαν να διαμαρτύρεται κάποιος ταυτοχρόνως για την ανομβρία και για τη νεροποντή. Αν, δηλαδή, η κυβέρνηση έλεγε στην ΑΔΕΔΥ “τέλος η λιτότητα, σας αυξάνουμε τον μισθό” με ποιον τρόπο, πέρα από την επιπλέον φορολόγηση, θα έβρισκε τα λεφτά για να το κάνει;

 

Η ΑΔΕΔΥ και η ΑΔΕΔΥ 2 που ονομάζεται καταχρηστικώς ΓΣΕΕ (καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της και του Διοικητικού της Συμβουλίου αποτελείται από εκπροσώπους των ΔΕΚΟ, δηλαδή ξανά του Δημοσίου) δεν έχουν μάθει ότι η λιτότητα δεν είναι κάτι που το αποφασίζει η κυβέρνηση, αλλά το ύψος των εισοδημάτων σου, το οποίο με τη σειρά του καθορίζεται από το επίπεδο της παραγωγής σου. Παράγεις, πουλάς, εισπράττεις, ξοδεύεις. Αυτή είναι η μόνη πραγματική ακολουθία, σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο.

 

Όμως δεν φταίει η ΑΔΕΔΥ. Τόσα χρόνια, που όποτε απεργούσε έπαιρνε αυξήσεις και επιδόματα, απέκτησε παυλωφικά αντανακλαστικά. Η μαϊμού, που πατάει το κουμπί του μηχανήματος και πέφτει η μπανάνα, δεν μπορεί να σκεφτεί ότι οι μπανάνες καλλιεργούνται σε μια μακρινή χώρα, κάποιοι τις μαζεύουν, τις μεταφέρουν στον χώρο του πειράματος και τροφοδοτούν το μηχάνημα. Νομίζει ότι παράγονται από το ίδιο το μηχάνημα. Γι’ αυτό και όταν μπλοκάρει ή αδειάσει από τροφή ξεσπάει επάνω του χτυπώντας το. Ίσως, αν κάποιος της εξηγήσει τη διαδικασία, η μαϊμού να καταλάβει. Η ΑΔΕΔΥ αποκλείεται. Γιατί κανένας Έλληνας πολιτικός δεν τολμάει να της εξηγήσει με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνουν οι κρατικοί συνδικαλιστές, τον τρόπο του Ρήγκαν.

 

Το 1981, ο Ρήγκαν είχε μόλις εκλεγεί πρόεδρος, εν μέσω αποδόμησης των περισσότερων ΜΜΕ. Δευτεροκλασάτος ηθοποιός, σιτεμένος κάου – μπόυ – τέτοια έγραφαν, διόλου κολακευτικά. Βρήκε λοιπόν ευκαιρία το πανίσχυρο συνδικάτο των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας PATCO (Professional Air Traffic Controllers Organization)  να κάνει απεργία διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς. “Θέλουμε μια σύμβαση εργασίας που να μας επιτρέπει να ζήσουμε” έγραφαν στα πλακάτ τους. Χωρίς να διευκρινίζουν ποια ακριβώς ήταν αυτή.  Όπως και η ΑΔΕΔΥ: πουθενά δεν μας λέει ποια είναι η “μη λιτότητα” που θα την ικανοποιούσε. Να λοιπόν τι ήθελαν οι ελεγκτές στις ΗΠΑ, που αν δεν το έπαιρναν, θα ζούσαν… βίο αβίωτο:

Λεπτομέρεια: η απεργία απαγορεύεται στους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, στις ΗΠΑ. Σε όλους κι όχι μόνο στους δικαστικούς και στους αστυνομικούς, όπως σ΄ εμάς με το Σύνταγμα του 1975. (Το προηγούμενο Ελληνικό Σύνταγμα, του 1952 απαγόρευε γενικώς την απεργία στο Δημόσιο. “Απεργία στο Δημόσιο σημαίνει κατάλυση του κράτους” έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.) Άρα οι απεργοί παρανομούσαν, όπως παρανομεί και η ΑΔΕΔΥ καθώς απεργεί για θέματα δημοσιονομικού χαρακτήρα που δεν της πέφτει λόγος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η PATCO πίεζε για επιπλέον προνόμια. Τις προηγούμενες φορές, έκαναν στάσεις εργασίας ή… αρρώσταιναν ομαδικά. Και οι πρόεδροι, πριν τον Ρήγκαν, υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος, ενέδιδαν.

 

Ο Ρήγκαν όμως ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει τον νόμο. Τους θύμισε τον όρκο τους, με τον οποίον όταν προσελήφθησαν δεσμεύτηκαν να μην απεργήσουν ποτέ, και τους έδωσε 48ωρη προθεσμία: Ή επιστρέφετε στο πόστο σας ή απολύεστε. «Έλα μωρέ, μάς απειλεί με άσφαιρα» έλεγαν οι επικεφαλής της απεργίας. «Είναι δυνατόν να απολύσει τους ελεγκτές; Θα καταρρεύσουν οι πτήσεις και μαζί τους η Οικονομία». Σε 48 ώρες ο Ρήγκαν υπέγραφε τις απολύσεις 11.345 απεργών (από τους 17.000 περίπου ελεγκτές), απαγορεύοντας ταυτόχρονα στους απολυμένους να ξαναεργαστούν στο Αμερικανικό Δημόσιο. Οι πτήσεις δεν κατέρρευσαν. Τις πρώτες δύο μέρες το 60% των πτήσεων έγιναν κανονικά. Τέσσερις μέρες μετά, το 80% έγινε κανονικά. Μια βδομάδα μετά, ο κρατικός συνδικαλισμός στις ΗΠΑ, ως μηχανισμός εκβιασμού της κυβέρνησης, είχε ξεδοντιαστεί μια για πάντα. Αμέσως μετά την απόλυση, οι ελεγκτές, που ζούσαν βίο αβίωτο όπως υποστήριζαν με τα συνθήματά τους, παρακαλούσαν να ξαναπροσληφθούν! Μπα; Εκεί που λίγο πριν δεν άντεχαν να δουλεύουν; Για την ιστορία, το χατίρι της επαναπρόσληψης τούς το έκανε ο Κλίντον το 1993 (δεν χαλούσε χατίρια αυτός…).

 

Το 2009, σε ολόκληρες τις ΗΠΑ, έγιναν μόνο 5 ωριαίες στάσεις εργασίας! Το φαντάζεστε; Μόνο 5 ώρες εργασίας χαμένες για 5 συγκεκριμένες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα σε μια χώρα 327 εκατομμυρίων κατοίκων! Καμμία στον Δημόσιο. Όλοι οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ έχουν καταλάβει ότι η απεργία είναι ο χειρότερος τρόπος για να πάρεις περισσότερα λεφτά, διότι υπονομεύει την παραγωγή, άρα τα έσοδα, άρα τη δυνατότητα της εταιρείας να σε πληρώσει.

 

Ας το συγκρίνουμε με τη δική μας βιομηχανία απεργιών. Από το 1980 μέχρι το 2010, έγιναν (βάσει των στοιχείων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ) 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες! Το 96% αφορούσε τον Δημόσιο Τομέα! Μόνο το 1980 χάθηκαν 20.494.944 ώρες εργασίας. Μετά από 10 χρόνια, ίδια γεύση: το 1990 χάθηκαν 20.335.313 ώρες εργασίας. Το άμεσο κόστος αυτών των απεργιών ήταν 135 δισ. ευρώ, χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος του παππού που κατέβηκε από το χωριό στον ΟΓΑ της πόλης και τον βρήκε κλειστόν ή το κόστος του οδηγού που καθόταν ώρες μποτιλιαρισμένος περιμένοντας να τελειώσει η πορεία.

 

Αλλά ακόμα κι όταν το Σύνταγμα απαγορεύει την απεργία όπως στους δικαστικούς (“με οποιαδήποτε μορφή” έτσι γράφει το άρθρο 23), τηρείται η απαγόρευση; Δεν ήταν κλειστά τα δικαστήρια με πρωτοστατούσα την αγαπημένη συνδικαλίστρια του ΣΥΡΙΖΑ, κα Θάνου; Υπάρχει στην Ελλάδα κόμμα ή πολιτικός, που θα εφάρμοζε τον νόμο και θα απέλυε τη Θάνου και όλους τους δικαστές που απεργούν παρανόμως, εξευτελίζοντας το Σύνταγμα το οποίο έχουν ορκιστεί να τηρούν και να υπερασπίζονται; Υπάρχει πολιτικός που θα υπέγραφε την απόλυση όλων των Δημοσίων Υπαλλήλων που σήμερα δεν είναι στη θέση τους, επειδή η ΑΔΕΔΥ είναι κατά της… λιτότητας; (Μήπως να κάνουν και καμμιά απεργία κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη;)

 

Το μόνο κόμμα που θα το έκανε αυτό είναι η “Δημιουργία, ξανά!”. Απεργείς παράνομα; Απολύεσαι. Τόσο απλό, τόσο νόμιμο. Ακόμα και με τον υπάρχοντα συνδικαλιστικό νόμο, η απεργία της ΑΔΕΔΥ είναι παράνομη.  Όμως, χωρίς εκ βάθρων αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, η χώρα είναι μη κυβερνήσιμη, έρμαιο στα χέρια κάθε κρατιστή τραμπούκου που ονομάζεται συνδικαλιστής του Δημοσίου. Γιατί θα βρει τη νομότυπη φόρμουλα για να κατεβάσει τους διακόπτες και να παραλύσει το κράτος (που έτσι κι αλλιώς στα όρια της παράλυσης βρίσκεται, μόνιμα…). Κι επειδή μόνο η “Δημιουργία, ξανά!” το υποστηρίζει αυτό, δεχόμαστε τα πυρά και τη λάσπη όλου του συστήματος: κομμάτων, συνδικαλιστών, διαπλεκόμενων ΜΜΕ.

 

Όμως κάποιος πρέπει να το κάνει όπως o Ρήγκαν. Αλλιώς δεν έχουμε μέλλον. Αρκεί ο πολίτης να του δώσει τη δύναμη.