Γιατί αδρανεί η κυβέρνηση στο μεταναστευτικό;

Τα επεισόδια που συγκλονίζουν τα νησιά μας, όπου κρατούνται πρόσφυγες και μετανάστες σε συνδυασμό με τις δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα κι άλλους μετανάστες στο πλαίσιο του ΔουβλίνουΙΙ, καθιστά το μεταναστευτικό και πάλι ζήτημα πρώτης γραμμής για την πατρίδα μας που δοκιμάζεται. Για μένα αυτό είναι το μείζον για τις επόμενες δεκαετίες. Κι είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζει με φόβο κι οργή την βίαιη αλλοίωση της πληθυσμιακής της σύνθεση…

Πριν από 20 χρόνια περίπου μια κινηματογραφική ταινία του Ματιέ Κασσοβίτς, που τιτλοφορείτο «Το Μίσος», ήλθε να ταράξει τα νερά στην εφησυχάζουσα τότε γαλλική κοινωνία για τη δημιουργία ενός νέου κύματος λαϊκής δυσφορίας κι εξέγερσης, που θα μπορούσε να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνο για την πλούσια δυτική κοινωνία στο σύνολο της. Τότε ακόμα οι Δυτικοί δεν είχαν βιώσει ακόμα την φρίκη της 11^ης Σεπτεμβρίου και το μέγεθος της φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας των φανατικών ισλαμιστών. Δεν είχαν σε μεγάλο βαθμό αντιληφθεί πως τέτοιου είδους ακραίες απόψεις και φανατικές συμπεριφορές θα μπορούσαν να βρουν πρόσφορο έδαφος σε ομάδες ανθρώπων, που νιώθουν ότι οι πλούσιοι κι οι ισχυροί του κόσμου τους ωθούν στο περιθώριο, στην απόλυτη ανέχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Ακόμα και μέσα στις πλούσιες κοινωνίες της Δύσης, όπως είναι ακόμα η γαλλική.

Στο «Μίσος», ο Κασσοβίτς περιέγραφε με τρόπο αποκαλυπτικό τον τρόπο με τον οποίον ζουν οι κάτοικοι των προαστείων του Παρισιού, που σε τίποτα δεν θυμίζουν την μεγαλοπρέπεια και την αφθονία της γαλλικής πρωτεύουσας. Αυτές οι δορυφορικές πόλεις, που διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες περιφερειακά και στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές μεγαλουπόλεις, αποτελούν το απαύγασμα της μιζέριας, της αθλιότητας, της απόγνωσης. Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, ενδεχομένως κάτω των 16 ετών, ζουν μέσα σε συνθήκες απελπισίας, φτώχεια, ανεργία, έλλειψη κατάλληλων υποδομών κι ουσιαστικού μορφωτικού επιπέδου σε συνδυασμό με το κοινωνικό αδιέξοδο, που δεν τους επιτρέπει να ενταχθούν στην κοινωνία και να ξεφύγουν από την μιζέρια τους. Οι περισσότεροι είναι γιοί και εγγονοί μεταναστών από την Αλγερία, την Τυνησία, το Μαρόκο, την Σενεγάλη κι άλλες γαλλικές αποικίες της Αφρικής κυρίως. Αλλά όχι μόνον. Είναι άνθρωποι, που το σύστημα τους καταδικάζει στο περιθώριο, σε μια ζωή απελπισίας κι απόγνωσης μέσα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Και φυσικά στο έγκλημα.

Όταν ο γράφων, όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, παρακολουθήσαμε το «Μίσος» καταλάβαμε ότι στη Γαλλία διαμορφωνόταν μια νέα οδυνηρή πραγματικότητα, που θα επηρέαζε το μέλλον ολόκληρου του κόσμου, του πλούσιου κι ισχυρού κόσμου της Δύσης. Κι αυτό φοβάμαι ότι συμβαίνει σήμερα. Η εξέγερση των αθλίων στο Παρίσι και στις άλλες γαλλικές μεγαλουπόλεις πριν από λίγα χρόνια αποτελεί φυσική συνέπεια των όσων διαδραματίζονται στη γαλλική κοινωνία και κατ’ επέκταση στην ευρωπαϊκή κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Το περιθώριο θα εκραγεί μοιραία. Είναι βέβαιο ότι στο μέλλον τα πράγματα θα επιδεινωθούν ραγδαία. Για όλους και για μας. Γιατί ακριβώς τα ίδια δεδομένα ισχύουν και στη χώρα μας. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται μόνον με αστυνομικά μέτρα. Όπως κατέδειξε και τα συνεχιζόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τρομοκρατία από την οποίαν, ας μην γελιόμαστε, δεν έχει ανοσία η Ελλάδα.