Αν θέλουμε να μάθουμε την ακριβή σημασία της λέξης ‘’αποικία’’, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις προσδοκίες του πολιτικού προσωπικού μας (και των απλών ανθρώπων) σε μια συνάντηση που γίνεται σε κάποιο μακρινό άγνωστο τόπο που ονομάζεται Γουίσλερ του Καναδά. Εκεί κάθονται γύρω από ένα τραπέζι (στα πλαίσια του πρωινού τους παρακαλώ) οι εκπρόσωποι των θεσμών, οι υπουργοί οικονομικών Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, μαζί με το ΔΝΤ φυσικά, για να συζητήσουν και να αποφασίσουν για το ελληνικό χρέος. Είναι συζήτηση όχι απλώς σημαντική, αλλά καθοριστική για την ζωή τουλάχιστον τριών γενεών Ελλήνων. Της σημερινής και των δύο επομένων.

Στο Γουίσλερ του Καναδά λοιπόν αποφασίζεται αν θα υπάρξει ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, τι είδους, για πόσο χρόνο, με ποιον τρόπο και με ποιες προϋποθέσεις. Εκεί αποφασίζεται αν θα είμαστε πάμφτωχοι ή απλώς φτωχοί στα πενήντα (και βάλε) επόμενα χρόνια. Αφού λοιπόν μας αφορά τόσο πολύ το ζήτημα, για να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην σύνθεση του κονκλαβίου. Λείπει μήπως κανείς; Λάμπει κάποιος δια της απουσίας του, ενώ απαξάπαντος θα ‘πρεπε να βρίσκεται εκεί; Να σας διευκολύνω λίγο; Η Ελλάδα. Ε λοιπόν, τώρα καταλάβατε τι ακριβώς σημαίνει ‘’αποικία’’. Να αποφασίζουν άλλοι για τη ζωή μιας χώρας, δίχως αυτή παίρνει μέρος στην συζήτηση.

Το 1884, ο καγκελάριος Μπίσμαρκ συγκάλεσε στο Βερολίνο μια διεθνή συνδιάσκεψη, στην οποία τα κράτη της Ευρώπης κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και μοίρασαν μεταξύ τους την …Αφρική. Το 90% της αφρικανικής ηπείρου διαμοιράστηκε με συνοπτικές διαδικασίες ανάμεσα σε 11 ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες μετά την οριστική απόφαση έβαλαν στρατό στα καράβια τους και πήγαν να καταλάβουν τις περιοχές που ‘’τους ανήκαν’’. Βεβαίως, την μερίδα του λέοντος πήραν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, αλλά και τα μικρότερα κράτη δεν βγήκαν χαμένα. Το Βέλγιο, για παράδειγμα, πήρε μια έκταση στην κεντρική Αφρική που ισοδυναμούσε με 76 φορές την έκταση της χώρα και μάλιστα την πήρε όχι ως κρατικό έδαφος αλλά ως προσωπική περιουσία του βασιλιά του, του Λεοπόλδου. (Είναι ακριβώς σαν να έπαιρνε η Ελλάδα ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια).

Τι κοινό έχει το Γουίσλερ του Καναδά με το Βερολίνο του 1884; Μα το γεγονός ότι από κει απουσίαζαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι Αφρικανοί, όπως απουσιάζουν οι Έλληνες απ’ το Γουίσλερ. Θα ρωτήσετε γιατί τότε μαζεύτηκαν στο Βερολίνο, αντί να πάνε κατ’ ευθείαν στην Αφρική με τα στρατεύματα τους. Μα για να τα συμφωνήσουν προκαταβολικά κατά πως τους συνέφερε και να μην αρχίσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους πάνω στο αφρικανικό έδαφος. Ε, το ίδιο ακριβώς γίνεται και στον Καναδά. Πάνε να τα συμβιβάσουν οι Γερμανοί με τους ΔΝΤούδες για τον τρόπο που δεν θα χάσουν τα λεφτά που πρέπει να τους πληρώσουμε εμείς οι Έλληνες. Θα μου πείτε ότι μόνοι μας τα πήραμε τα δανεικά, οπότε τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα των πράξεων μας. Συμφωνώ, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την κυνικότητα της αποικιακής διαδικασίας που γίνεται εκεί, για μας και ερήμην μας.

Δεν λέω ότι υποχρεωτικά η διαδικασία θα λειτουργήσει αρνητικά για την Ελλάδα. Μπορεί εκεί στον Καναδά να πάρουν μια απόφαση που σε γενικές γραμμές θα μας ευνοεί, δίχως βέβαια να ελπίζουμε ότι θα μας απαλλάξουν σοβαρά από το άγος του χρέους. Έχει ξαναγίνει αυτό. Η προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881, δεν έγινε δια των όπλων αλλά μετά από μακρές διαπραγματεύσεις των Τούρκων και των Μεγάλων δυνάμεων, δίχως την συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτές. Απλώς τότε μας ανακοινώθηκε το ευτυχές αποτέλεσμα των συζητήσεων και τρέξαμε να καταλάβουμε την Θεσσαλία που είχε εκκενωθεί απ’ τους Οθωμανούς. Δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα γίνει και τώρα, απλώς το αναφέρω ως ιστορικό προηγούμενο.

Όλα αυτά γιατί τα γράφω; Διότι μακροπρόθεσμο καθήκον όλων μας, λαού και πολιτικών δυνάμεων, είναι να μειώσουμε σταδιακά αυτή την εξάρτηση, να βρούμε τον δρόμο μας μέσα στον ανελέητο και ανταγωνιστικό κόσμο μας και να πάψουμε σιγά-σιγά να είμαστε αποικία. Η δική μας γενιά ζει αυτό το ντροπιαστικό γεγονός, οφείλουμε τα παιδιά μας να το ζήσουν λιγότερο και τα εγγόνια μας ακόμα λιγότερο. Έτσι απλά.

Facebook Comments