Το φαύλο κράτος αποτελεί πια, μέρος της πεζής καθημερινότητάς μας, με συχνές επαναλήψεις που δεν προκαλούν ερωτήματα και απορίες! Έτσι, αντιμετωπίζουμε διάφορες καταστάσεις και πολιτικά σκάνδαλα με μια ανεξήγητη αδιαφορία αν όχι αναισθησία.

Η λίστα Λαγκάρντ ήταν μια γνήσια έκφραση ενός κράτους, με πρωταγωνιστές πολιτικούς ενός μειωμένου ήθους, που δύσκολα μπορούν να απαλλαγούν από τον τίτλο του επικίνδυνα φθαρμένου.

Από την άλλη, στο όνομα της επανεκλογής και της κατοχής ενός εδράνου στη Βουλή, ένα σύνολο πολιτικών είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα. Πολλοί από αυτούς θεωρούσαν ή θεωρούν ακόμη και σήμερα, ότι τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή οι φόροι που εμείς πληρώνουμε, είναι μέρος του προσωπικού τους πορτοφολιού, οπότε μπορούν να δαπανούν το δημόσιο χρήμα κατά το δοκούν.

Έτσι, δε δίστασε η «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση Καραμανλή, σε μια περίοδο κόπωσης της οικονομίας (2005-2009) και ενώ έβλεπε να φουσκώνει το δημόσιο χρέος, να προκαλέσει πρόσθετες καταναλωτικές δαπάνες της τάξης των 30 δις ευρώ σε πέντε χρόνια, αυξάνοντας την έκταση του κράτους. Προείχαν λοιπόν οι… αξιοκρατικού χαρακτήρα προσλήψεις χιλιάδων κομματικών στελεχών και οπαδών ή εν δυνάμει ψηφοφόρων, παρά η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής με επενδύσεις σε αγαθά και υπηρεσίες.

Τρία ολόκληρα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης θυσιάστηκαν στο βωμό της πολιτικής διαπλοκής και δισεκατομμύρια ευρώ δαπανήθηκαν σε δρόμους και γεφύρια που σήμερα είναι άδεια από φορτηγά και άλλα οχήματα. Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι κάποια από αυτά τα έργα δεν ήταν απαραίτητα. Δεν αποτελούσαν όμως και τις μόνες επιλογές υψηλής προτεραιότητας.

Πράγματι, υπήρχαν και άλλες επιλογές που θα απορροφούσαν λιγότερα χρήματα, αλλά θα είχαν θεαματικά μεγαλύτερες πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην οικονομία. Αυτές αν και αγνοήθηκαν όπως και εξακολουθούν να αγνοούνται, αφορούν στην αξιοποίηση των καινοτόμων ιδεών των νέων επιστημόνων της χώρας. Ποιος πολιτικός όμως νοιάστηκε να κρατήσει στη χώρα το ανθρώπινο κεφάλαιό της με τη βοήθεια των χρημάτων της ΕΕ; ΟΥΔΕΙΣ φυσικά.

Πιο εύκολα διαπλέκεται ένας ευφυής ή μη πολιτικός με ένα μεγαλοεργαλάβο, παρά με έναν επιστήμονα, οποίος με τη βοήθεια κάποιας επιδότησης των 100-200 χιλιάδων ευρώ, μπορεί να δημιουργήσει ένα πλούτο της τάξης των 2-3 εκ ευρώ στα επόμενα χρόνια, μέσα από την παραγωγή καινοτόμων εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών δικής του έμπνευσης.

Είναι τυχαίο που οι Ιρλανδοί κατεύθυναν το 50% των δικών τους Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης στην παιδεία και την έρευνα; Φυσικά όχι. Η Ιρλανδία όμως δεν κατατάσσεται στην παγκόσμια βαθμίδα της διαφθοράς ως η 80η πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη. Εμείς κατέχουμε τον συγκεκριμένο τίτλο… ευγενείας και ΟΥΔΕΙΣ αρχηγός κόμματος ή κράτους νοιάζεται με τις πράξεις του να  διορθώσει αυτήν την κατάσταση. Το πάθος της διαπλοκής με ισχυρούς πόλους της οικονομικής μας ζωής φαίνεται ότι γοητεύει περισσότερο απ’ ότι οι ιδέες ενός νέου επιστήμονα. Αυτό και μόνο ερμηνεύει μεγάλο μέρος της θέσης στη διεθνή βαθμίδα της διαφθοράς που κατέχουμε ως χώρα.

Το κύριο μέλημα των δικών μας πολιτικών είναι η συντήρηση αυτού του κράτους. Έτσι, ΟΥΔΕΙΣ τόλμησε να αγγίξει τα δυο άρθρα του Συντάγματός (το 62 και 86) στις εκάστοτε αναθεωρήσεις του, που εξακολουθούν να προστατεύουν επιμελώς, μέσω της ασυλίας που προσφέρουν, τους όποιους διεφθαρμένους πολιτικούς μας. Από την άλλη, διάφοροι νόμοι και ρυθμίσεις περί ευθύνης υπουργών απαλλάσσουν πρωθυπουργούς και υπουργούς, που θα έπρεπε να βρίσκονται στην φυλακή, ακολουθώντας το παράδειγμα του ήδη φυλακισμένου πρωθυπουργού της Πορτογαλίας και δεκάδων άλλων (βλ. Ρουμανία) σε όλο τον πλανήτη.

Και η σήψη αυτού του σαθρού συστήματος κάνει ήδη εδώ και καιρό την εμφάνισή της. Η εντυπωσιακή πλοκή περί χρηματισμού του γνωστού βουλευτή των ΑΝΕΛ του κου Χαϊκάλη και ή όλη υπόθεση της διπλής καταγραφής συνομιλιών, που οδηγούσαν η κάθε μια στα δικά της συμπεράσματα, είναι ίσως το κερασάκι της τούρτας.

Η χώρα χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό ήθος, που θα αποτελεί σημείο εκκίνησης για διαφορετικές στρατηγικές ανάπτυξης και διαχείρισης των πόρων της οικονομίας. Και αυτό κτίζεται έχοντας κεντρικό άξονα νέους ανθρώπους, άτομα με βαθιές γνώσεις και εμπειρίες από την αγορά όπως και την επιστήμη και απαλλαγμένα από οτιδήποτε παλαιό, που βιώνει τη δική του βασανιστική διαδικασία σήψης.
 

Facebook Comments