Και τώρα, τι;

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 δεν θα διεκδικήσουν την ψήφο μας πολλά, μικρά κόμματα του φιλελεύθερου και ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου. 

Δεν ξέρω αν ένα μέρος των ελλήνων ψηφοφόρων τα γνωρίζει ή θα έμπαινε στον κόπο να τα μάθει αυτή τη στιγμή.  Είμαστε εθισμένοι στους επώνυμους υποψήφιους, στους πολυπληθείς σχηματισμούς που κατευνάζουν το φόβο της πολιτικής μοναξιάς και στις αυτόματες επιλογές όπως εκδηλώνονται με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια που η επαρχία αναζητά διακαώς. 

Το καθεστώς πόλωσης, οι ασφυκτικές χρονικές περίοδοι που αφιερώνονται στην προετοιμασία του κοινού να ψηφίσει και οι εμμονές των κοινοβουλευτικών να ξαναεκλεγούν – απασχολώντας τον τύπο με τα καμώματά τους και όχι με την ουσία των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στη χώρα – δεν αφήνουν περιθώρια κριτικής σκέψης και ανάπτυξης επιχειρημάτων πάνω στα οποία οικοδομείται η σχέση εμπιστοσύνης με το λαό.  Για ποια ελευθερία δηλαδή να μιλήσουμε; Πρόκειται περί σχέσεων εξάρτησης και φόβου με μπόλικο από το σύνδρομο Στοκχόλμης. Αγαπάμε τους απαγωγείς και τους βασανιστές μας, ενώ διαθέτουμε βραχεία μνήμη: υπάρχουν πολλά χρυσόψαρα εδώ. 

Και μπορεί εσείς τώρα οι αναγνώστες να σκέφτεστε ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία αφού θα βγάλουμε πρωθυπουργό εκείνο το καλό παιδί τον Αλέξη ή θα δώσουμε την ευκαιρία στον Σαμαρά να (απο)τελειώσει όσα ξεκίνησε να μαστροχαλάει.  Αλλά φίλοι μου δημοκράτες ένας μεγάλος αριθμός πολιτών υποαντιπροσωπεύεται από τους βουλευτές που υπάρχουν ή θα προκύψουν σε δύο εβδομάδες από τώρα. 

Δημιουργούνται ένα σωρό θέματα που θα έπρεπε να μας προβληματίζουν σοβαρά και αφορούν στον τρόπο με το οποίο συμπορευόμαστε στη χώρα – αλλά φευ!  Για μια ακόμη φορά, θα αποδεχτούμε τη μοίρα μας, η οποία ξεδιπλώνει τις εξής επιλογές:

α) Η αρνητική ψήφος.

Δεν ψηφίζω με την καρδιά μου, αλλά ψηφίζω για να μη βγει ο άλλος.

β) Η ψήφος “βρε λες;” 

Δεν πιστεύω στο Θεό αλλά καλού-κακού, ας κάνω το σταυρό μου.  Δηλαδή δεν πιστεύω ότι εννοούν όσα λένε, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, γιατί όχι;  Πρόκειται για την ψήφο του ανιστόρητου.

γ) Η ψήφος “δαγκωτό”

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα με ξαναπροσλάβει.  Το έχω ακούσει, κατά λέξη.  Μας δίνουν δηλαδή όλους τους υπόλοιπους έτσι, στεγνά.  Ούτε τα προσχήματα της οικουμενικότητας στην οικονομική βοήθεια δεν κρατάνε.

δ)  Δεν με εκπροσωπεί κανένα κόμμα.  

Αλλά το τάδε κόμμα έχει πολλούς υποψήφιους που συμπαθώ και μου φαίνονται μεταρρυθμιστές.  Το ότι απέταξαν την αξιοπιστία των προηγούμενων λόγων τους στο λεπτό για χάρη της καρέκλας ωσάν το ψάρι που καθαρίζεται από τα ακανθώδη κοκκαλάκια του για να μη μας καθίσει στο λαιμό σε ταβέρνα πολυτελείας, αποτελεί λεπτομέρεια.  Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είδους συμφωνίες θα προωθήσουν εφόσον εκλεγούν, αν τόσο εύκολα απο πριν εμπλέκονται σε win-lose καταστάσεις και μάλιστα εν γνώσει τους (θα φέρουν ψήφους στο κόμμα χωρίς να εκλεγούν και επιπλέον θα έχουν χάσει το κύρος τους στο τέλος.  Ενδεχομένως να τους περιμένει μια λαμπρή καριέρα στη συμβουλευτική υπουργών όμως, γνωστή και ως θέση Γενικού Γραμματέα).  

Ψηφίζουμε λοιπόν beautiful people, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι πολιτικό ήθος δεν υπάρχει.

Και δεν πρόκειται να δημιουργηθεί έτσι που βαδίζουμε.

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 δεν θα διεκδικήσουν την ψήφο μας πολλά, μικρά κόμματα του φιλελεύθερου και ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου. 

Πολλά κόμματα εξολοκλήρου φτιαγμένα από την ψυχή και το όραμα των ανθρώπων τους θα μείνουν εκτός εκλογικής αναμέτρησης επειδή δεν διαθέτουν το επαγγελματικό προσωπικό και τους οικονομικούς πόρους για να ριχτούν στη μάχη με κάποια αναλογία αξιοπρεπούς ισοτιμίας. 

Δεν θα τα ονομάσω σε αυτό εδώ το κείμενο, να τα ψάξετε, μη τα θέλετε όλα έτοιμα.  Είναι αυτά με τις θέσεις των οποίων συμφωνούν όλοι (και διαβάζουν τις θέσεις τους!) αλλά ποτέ δεν επιλέγει ο κόσμος να στηρίξει μαζικά, επειδή δεν προσφέρονται για συζητήσεις καφενειακού τύπου, ούτε είναι στελεχωμένα από εμπόρους τζούφιας ελπίδας.

Και τι θα φέρει τη λατρεμένη επανάσταση λοιπόν;  Δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά.  Οι ψηφοφόροι δεν έχουν καμία δύναμη στα χέρια τους επειδή η δύναμη δεν κρύβεται στις προκάτ επιλογές, στην αφομοίωση ή στην ομοιομορφία αλλά στον πλουραλισμό των φωνών και των απόψεων.  Σε έναν ιδανικό κόσμο, με ιδανικούς ψηφοφόρους, θα έπρεπε να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε την κάθοδο των κομμάτων αυτών στις εκλογές, αντί να θριαμβολογούμε επί πτωμάτων ή να υποτιμάμε τη δύναμη των ιδεών έναντι του χρήματος.

Τουλάχιστον ας ξεκινήσουμε από τη συνέπεια.  Ας επιλέξουμε τους πριν-μετά συνεπείς υποψήφιους.  Δηλαδή αυτούς που έλεγαν τα ίδια πάντα, ακόμα κι αν ήταν εκτός χρόνου.  Εχει σημασία να αποκτήσουμε πυξίδα.

Στις ελεύθερες ψυχές και στις καθαρές συνειδήσεις.