Έχει ενδιαφέρον το ότι η αριστερά στην Ελλάδα είναι θεωρητικά υπέρ των αδύναμων (γενικώς και αορίστως), αλλά από την άλλη υποστηρίζει αυτά τα οποία θεωρητικά πολεμάει. Για παράδειγμα ένα από τα συνθήματα της αριστεράς είναι “κάτω με τα μονοπώλια” κτλ. Το ερώτημα όμως είναι, ποια είναι τα μονοπώλια;

“Μονοπώλια” ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν (που δεν υπάρχουν) δεν είναι μόνο ορισμένες μεγάλες εταιρείες διεθνούς βεληνεκούς που έχουν μια δεσπόζουσα θέση σε έναν κλάδο, αλλά και μικρές τοπικές συντεχνίες.

Οι συντεχνίες όμως είναι πιο δυνατές και κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από τα μεγάλα “διεθνή μονοπώλια”. Για ποιο λόγο; Διότι οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες ανταγωνίζονται διεθνώς και οι τιμές που επιβάλουν έχουν σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό, αλλά τα τοπικά μονοπώλια δεν έχουν κανένα ανταγωνισμό από πουθενά.

Για παράδειγμα, τόσο οι φούρνοι όσο και τα φαρμακεία είναι δυο παραδείγματα τοπικών συντεχνιών που έχουν (είχαν μάλλον) ελάχιστο ανταγωνισμό, με αποτελέσματα οι τιμές που είχαν επιβάλει στην αγορά να είναι αυξημένες σε σχέση με το αν δεν ήταν οργανωμένοι οι κλάδοι αυτοί σαν τον OPEC.

Το ενδιαφέρον δεδομένο όσον αφορά την αριστερά, είναι ότι ενώ είναι κατά των μονοπωλίων κτλ, πάντα υπερασπίζεται αυτά τα τοπικά μονοπώλια τύπου OPEC, στο όνομα του λαού. Μονίμως δηλαδή η αριστερά είναι κατά της όποιας απελευθέρωσης του οτιδήποτε.

Αυτή η θέση της αριστεράς (και όχι μόνο) δεν είναι αποτέλεσμα του ότι είναι σε ιδεολογική σύγχυση. Το πρόβλημα της αριστεράς είναι το πρόβλημα που έχει όλο το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας.

Και τούτο είναι το ότι δεν μπορεί να συμφωνήσει κανείς με κανέναν, άσχετα αν αυτό που λέει κάποιος είναι σωστό (ή όχι), διότι έχουμε μάθει να διαφωνούμε για να διαφωνούμε για τα πάντα, άσχετα αν η τοποθέτησή μας δεν έχει κανένα νόημα.

Το κάθε φέουδο σε αυτή τη χώρα (πολιτικό ή συντεχνιακό) έχει χαρακώσει τον εαυτό του πίσω από το οικονομικό του ανάχωμα, νομίζοντας ότι αν κάνει υπομονή και περιμένει, θα περάσει η μπόρα, αρνούμενο να δει την πραγματικότητα, που είναι ότι όλα αλλάζουν σε αυτή τη χώρα και το ανάχωμα που παλαιότερα ήταν ασφαλές καταγώγιο, δεν μπορεί να τον προστατέψει πια.

Και ο κυριότερος λόγος που τα καταφύγια αυτά δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν προστασία σε όλα αυτά τα πολιτικά και συντεχνιακά συμφέροντα, είναι αφενός διότι η πραγματικότητα των αριθμών δεν το επιτρέπει πια και αφετέρου, η τρόικα έχει βομβαρδιστικά τύπου Junkers Ju 87 (Stukas) και μπορεί με πολύ μεγάλη ευκολία να εξουδετερώσει αυτά τα καταφύγια, που παλιότερα άντεχαν στα βομβαρδιστικά του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Αυτό όμως που πραγματικά είναι λυπηρό σε αυτή την ιστορία, είναι ότι ακόμα και σήμερα ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε ότι απαιτούνται να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές, ούτε θέλουμε να τις κάνουμε και το χειρότερο, μας αναγκάζουν (μας τις επιβάλουν).

Και το ερώτημα που έχω εγώ είναι το εξής. Από την στιγμή που δεν θέλουμε και αρνούμαστε να αλλάξουμε, θα έχουν θετικές επιπτώσεις αυτές οι αλλαγές, ακόμα και αν τελικά καταφέρουμε και τις εφαρμόσουμε στην πράξη, από τη στιγμή που δεν πιστεύουμε σε αυτές;

 

Γιώργος Καισάριος

Facebook Comments