Προσπάθειες συντονισμού των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων προκειμένου να παταχθούν φαινόμενα διαφυγόντων φόρων από επιχειρήσεις προς χώρες – φορολογικούς παραδείσους έχουν γίνει στο παρελθόν πολλές φορές όμως ελάχιστα έχουν γίνει για να παταχθεί το «φαινόμενο»…

Κατ’αρχήν οποιαδήποτε χώρα έχει χαμηλότερη φορολογία από τον Ευρωπαικό μέσο όρο αποτελεί κόκκινο πανί για την Γερμανία η οποία απαίτησε και από την Ιρλανδία αλλά και από την Κύπρο να αυξήσουν τους φορολογικούς τους συντελεστές στο παρελθόν. Ευτυχώς βέβαια και οι δύο χώρες γνώριζαν ποιο είναι το συμφέρον τους και καμία δεν θέλησε να αυτοκτονήσει. Όμως το γεγονός δείχνει ότι υπάρχει σημαντικός φορολογικός ανταγωνισμός στην Ευρώπη για την προσέλκυση επενδύσεων.

Γιατί η Γερμανία δεν θέλει τον φορολογικό ανταγωνισμό.

Κατ’αρχήν η Γερμανία με ολοένα και μεγαλύτερο γηράσκων πληθυσμό έχει κάθε λόγο να διατηρεί υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Εάν η οικονομία της δεν ήταν τόσο ισχυρή δεν θα μπορούσε να διατηρήσει το υψηλότατο κόστος στην υγεία αλλά και στις συντάξεις που είναι καθαρά αποτελέσματα του δημογραφικού της προβλήματος.

Με το να απαιτεί από τις ανταγωνίστριες χώρες να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές απλά είναι σαν να προσπαθεί να μετακυλήσει το κόστος του γηράσκοντος πληθυσμού της στις επιχειρήσεις στους επενδυτές αλλά και στους νέους εργαζόμενους του Ευρωπαϊκού νότου. Κατά πόσο όμως αυτό αποτελεί λύση για την Ευρώπη είναι ένα ζήτημα καθώς συμβάλλει στην άνοδο του παραγωγικού κόστους, στην μείωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της ανεργίας στους νέους. Μάλλον αποτελεί λύση που εξυπηρετεί την Γερμανία αλλά και ορισμένα κράτη εμποτισμένα με σοσιαλιστικό τρόπο διακυβέρνησης εδώ και πολλές δεκαετίες.

Ο παλαιολιθικός τρόπος σκέψης των ισχυρών της Ευρώπης απλά θα επιτείνει το χάσμα των γενεών αλλά και την οικονομική δυσπραγία ορισμένων χωρών του νότου οι οποίες αύξησαν κατακόρυφα τους φορολογικούς συντελεστές επιτείνοντας την ύφεση.

Πέρα από αυτά καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας κόσμος παγκοσμιοποιημένος. Δεν μπορεί κανένας να αλυσσοδέσει τις επιχειρήσεις σε ένα εχθρικό φορολογικό περιβάλλον προκειμένου να χρηματοδοτήσει κρατικά κόστη που προέρχονται είτε από συντάξεις, είτε από έναν διογκωμένο και αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Οι επιχειρήσεις είτε θα κλείσουν είτε θα μεταναστεύσουν. Εάν το επιθυμούν πάλι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται σε ένα εχθρικό περιβάλλον αλλά θα μπορούν μέσω του Transfer Pricing να εξάγουν την φορολογητέα ύλη οπουδήποτε θελήσουν φοροαποφεύγοντας νόμιμα όπως γίνεται στην χώρα μας από τις μεγάλες πολυεθνικές.

Πως οι φορολογικοί παράδεισοι συμβάλλουν στην αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Η ύπαρξη φορολογικών παραδείσων αλλά και του φορολογικού ανταγωνισμού γενικότερα προστατεύει την παγκόσμια οικονομία από την φορολογική αυθαιρεσία των κρατών. Χωρίς αυτά τα εργαλεία πολλές επιχειρήσεις δεν θα υπήρχαν η θα φυτοζωούσαν. Την στιγμή που η Κίνα αυξάνει ραγδαία τα συναλλαγματικά της αποθέματα με τις εξαγωγές έχοντας χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές αλλά και μηδενικό φόρο υπεραξίας κεφαλαιακών κερδών, ο μοναδικός τρόπος για να παραμείνουν ανταγωνιστικές οι Ευρωπαικές επιχειρήσεις δεν θα ήταν παρά η προστασία τους από την φορολογική τους αφαίμαξη.

Ο δυστυχής Ευρωπαίος επιχειρηματίας ο οποίος εργάζεται πολύ σκληρά για να επιβιώσει του κινεζικού ανταγωνισμού, είναι αναγκασμένος να χρηματοδοτεί από το υστέρημα του δύο κράτη. Το εθνικό του κράτος αλλά και το Ευρωπαϊκό με την τεράστια και πολλάκις αναποτελεσματική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους μισθούς πάρα πολλών χιλιάδων Ευρώ των λειτουργών, Ευρωβουλευτών, προϊσταμένων, επιτρόπων και υπαλλήλων της Ενωμένης Ευρώπης μαζί με τα έξοδα γραφείου τους, τα ταξίδια τους κλπ..

Το κόστος της εγχώριας αλλά και Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας είναι απλά τεράστιο για τον Ευρωπαίο επιχειρηματία και αποτελεί έναν πολύ σημαντικό λόγο για την οικονομική δυσπραγία του Ευρωπαϊκού νότου αλλά και της ηπείρου γενικότερα. Και ενώ στην περίπτωση των πολυεθνικών η μεταφορά έδρας είναι σχετικά εύκολη υπόθεση, δεν ισχύει το ίδιο για τις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δημιουργούν την πλειοψηφία των θέσεων εργασίας στην Ευρώπη.

Ενας από τους λόγους που η ύφεση έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο στην Νότια Ευρώπει είναι γιατί οι κύριοι δημιουργοί των θέσεων εργασίας δεν έχουν τα εργαλεία που διαθέτουν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και φορολογούνται μέχρι εξοντώσεως.

Οι αντιδράσεις του Ελληνικού πολιτικού συστήματος στον φορολογικό ανταγωνισμό.

Το προπερασμένο έτος γίναμε μάρτυρες μιας απίστευτης φαρσοκομωδίας με τρείς Ελληνικούς κολοσσούς (Κοκα Κόλα, ΦΑΓΕ, ΒΙΟΧΑΛΚΟ) να μεταναστεύουν απολύοντας προσωπικό στην χώρα μας και εξάγοντας στο εξωτερικό αρκετές χιλιάδες πολύτιμες θέσεις εργασίας ενώ έντρομοι οι κυβερνώντες προσπάθησαν με νομικά τερτίπια να εμποδίσουν την Βιοχάλκο από το να μεταφέρει την έδρα της στις Βρυξέλλες. Δεν θα μπώ σε περισσότερες λεπτομέρειες για τον ανεδαφικό τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν οι εκλεγμένοι άρχοντες της χώρας τις Ελληνικές επιχειρήσεις, όμως υπενθυμίζω το γεγονός γιατί δείχνει το πόσο αδίστακτοι είναι οι κρατιστές προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τους πελάτες – ψηφοφόρους τους καθώς μένουν απτόητοι μπροστά στην ζημιά που ενδεχομένως θα πάθει η χώρα εξαιτίας της φυγής τέτοιων σημαντικών οικονομικών οργανισμών.

Αναμφίβολα οι φορολογικοί παράδεισοι έχουν κατηγορηθεί από τους Ελληνες κρατιστές για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος όμως και πάλι η υποκρισία των Ελληνων πολιτικών είναι πρόδηλη καθώς όλα τα εμβάσματα ελέγχονται από την Τράπεζα της Ελλάδος. Έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς που λαϊκίζουν για την ζημιά που δήθεν τους προκαλούν οι φορολογικοί παράδεισοι όταν οι «ανάλγητοι» επιχειρηματίες αναζητούν διέξοδο λόγω της παράλογης φορολόγησης που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Όμως το ότι ήταν αναγκαίο να δημοσιοποιηθεί η λίστα Λαγκάρντ – την οποία αρχικά προσπάθησαν να συγκαλύψουν – προκειμένου να προχωρήσουν σε ελέγχους πόθεν έσχες των καταθετών αλλά και των εμβασμάτων που είχαν ήδη στην διάθεση τους κάνει πρόδηλη την υποκρισία των κυβερνώντων. Εάν οι Ευρωπαίοι δεν έδιναν την λίστα με τους Έλληνες μεγαλοκαταθέτες και δεν είχε το θέμα πάρει τις διαστάσεις που πήρε μέσω των ΜΜΕ είναι πολύ αμφίβολο αν θα γινόταν οποιαδήποτε παρέμβαση.

Το γεγονός δείχνει ότι εάν το κράτος θέλει πραγματικά να καταπολεμήσει την διαφθορά και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος έχει τα μέσα να το κάνει ασχέτως της ύπαρξης η μη φορολογικού ανταγωνισμού. Για κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν υπάρχει ουδεμία βούληση. Και δυστυχώς η τάση είναι να ξιφουλκούν υποκριτικά οι κυβερνώντες ενάντια στους φορολογικούς παραδείσους ενώ με τις δικές τους αντιαναπτυξιακές πολιτικές από την αρχή της κρίσης προκάλεσαν την καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, το κλείσιμο και την μετανάστευση χιλιάδων επιχειρήσεων.

Οι πολιτικές αυτές επεφύλαξαν ανεργία και μιζέρια για τους νέους Έλληνες εργαζόμενους αλλά και οικονομική ανάπτυξη και δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στο γειτονικό Βλαγκοεβγκραντ. Δυστυχώς για τους δικούς μας χαράκτες πολιτικής στην κυβέρνηση και στο υπουργείο εθνικής οικονομίας, οι σπουδές τους σε μεγάλα οικονομικά πανεπιστήμια με βαρύγδουπες περγαμηνές φαίνεται πως πήγαν στράφι. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η αδυναμία τους να προβλέψουν ότι οι πολιτικές τους θα προκαλούσαν την μαζική μετανάστευση των Ελληνικών επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες με φορολογικούς συντελεστές κοντά στο 10%, ελάχιστη γραφειοκρατία, ενώ κάποιες προσφέρουν φορολογική αμνηστία για πέντε χρόνια εάν επενδύσεις από ένα ποσό και πάνω. Γιατί άσχετα με τι θέλουν να πιστεύουμε, το ΑΕΠ και η ανεργία της χώρας δεν μειώθηκε τόσο λόγω της κρίσης αλλά περισσότερο λόγω της πρόδηλης ανικανότητας τους.

Η Αμερική συμμορφώνεται εδώ και δεκαετίες.

Σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη φορολογικών παραδείσων αποθαρρύνει τις κυβερνήσεις από το να επιβάλουν αυθαίρετα κατασχετικούς φόρους επί των επιχειρήσεων αλλά και των ιδιωτών. Σύμφωνα με τον Αμερικάνο οικονομολόγο Daniel J Mitchell ο φορολογικός ανταγωνισμός ευθύνεται για την πτώση της φορολογίας στις ΗΠΑ από ένα μέσο 67% μέσα στην δεκαετία του 1980 στο 42% περίπου που είναι σήμερα ενώ η φορολογία εταιρειών έπεσε από το 42% στο 24% αντίστοιχα. 

Η αλλαγή από ένα σύστημα υψηλών φόρων σε ένα φορολογικό σύστημα με χαμηλούς συντελεστές σύμφωνα με τον ίδιο οικονομολόγο εξηγεί σε έναν βαθμό γιατί η παγκόσμια οικονομία δουλεύει με πιο γοργούς ρυθμούς από ότι στις δεκαετίες του 60-70.

Εάν δεν υπήρχαν οι φορολογικοί παράδεισοι τα κράτη δεν θα αναγκαζόντουσαν να εκολουθήσουν αναπτυξιακές πολιτικές προκειμένου να μην δραπετεύσουν οι κερδοφόρες επιχειρήσεις σε πιο υγιείς κρατικές οντότητες όπως είναι η Σιγκαπούρη και το Λουξεμβούργο.

Συμπέρασμα.

Η κατηγορία ότι οι φορολογικοί παράδεισοι στερούν ένα κομμάτι της Ευημερίας του Ευρωπαίου πολίτη δεν ευσταθεί. Μάλλον συμβάλλουν στην αύξηση της παγκόσμιας ευημερίας μέσω της αύξησης του ΑΕΠ αλλά και στην αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης όπου υπάρχει οικονομική καταπίεση. Δεν προσφέρουν άσυλο μόνο σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να επιβιώσουν αλλά και σε ιδιώτες που επιθυμούν να προστατέψουν τους κόπους τους από την κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων. Συμβάλλουν στο να παραμείνουν οι φορολογικοί συντελεστές σε ανεκτά επίπεδα και στην προώθηση αναπτυξιακών πολιτικών.

Ο φορολογικός ανταγωνισμός δεν είναι παρά ένας καλός δαίμονας για τους πολίτες γιατί τους προστατεύει από αυθαιρεσίες ενώ τους πολιτικούς που εργάζονται για το καλό του τόπου τους και προβαίνουν σε αναπτυξιακές πολιτικές προωθώντας την ανταγωνιστικότητα και την οικονομική πρόοδο τους αφήνει αδιάφορους.

Πρόκειται για υγιές φαινόμενο της παγκοσμιοποίημένης οικονομίας της εποχής μας το οποίο όμως αποτελεί θανάσιμο εχθρό των πολιτικών που προωθούν κατασχετικές φορολογικές πολιτικές καταστρέφοντας τις παραγωγικές δομές της χώρας τους. Και είναι εχθρός τους γιατί θα τους στερήσει έσοδα τα οποία θα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.

Σε άλλη περίπτωση θα τους αναγκάσει να προβούν στις αναγκαίες τομές που θα εξασφαλίσουν την πρόοδο της χώρας τους, τομές που έχουν πολιτικό κόστος και σε άλλη περίπτωση δεν θα αναλάμβαναν.

Facebook Comments