Μετά τα αποτελέσματα των μαθητών στις Πανελλήνιες εξετάσεις και αφότου τα μελέτησα διεξοδικά, θα ομολογήσω πως πέρασα αρκετές μέρες σκεπτόμενος τον λόγο για τον οποίο οι επιδόσεις τον μαθητών πέφτουν ενώ τα χρόνια περνούν. Κάτι σαν τα αντιστρόφως ανάλογα ποσά στα μαθηματικά. Προσπάθησα να εστιάσω στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων οι οποίοι μεταβαίνουν από την ανήλικη στην ενήλικη ζωή.

Ο ρόλος του σχολείου είναι δεδομένος οπότε δεν θα τον αποκρυπτογραφήσω. Οι περισσότεροι μαθητές της Γ’ Λυκείου χρησιμοποιούν κατά μέσο όρο τρεις με τέσσερις ώρες την ημέρα το κινητό τους τηλέφωνο. Ας μην γελιόμαστε,περάσαμε όλοι την εφηβεία και γνωρίζουμε πως έχουν τα πράγματα αυτά τα άστατα χρόνια. Αυτές τις ώρες η πλειοψηφία χρησιμοποιεί κατά βάση τρεις εφαρμογές-ιστοσελίδες. Facebook,Instagram,Youtube. Κοινό στοιχείο των τριών;

Η εικόνα. Ξέρετε μεγαλώσαμε με την παροιμία: μια εικόνα,χίλιες λέξεις. Η φράση αυτή δεν λύγισε στον χρόνο και επέτρεψε στα media να μας κυριεύσουν. Η εικόνα λοιπόν διδάσκει πολλά. Συμφωνώ. Δημιουργεί αμεσότερα συναισθήματα. Το άρωμα της μυρίζει ζωή. Έχει όμως ένα τεράστιο ελάττωμα: Καλλιεργεί και θρέφει την αδράνεια. Και αυτό βολεύει αυτόν που την βλέπει. Ποιος έχει όρεξη να βγάζει τα μάτια του πάνω σε τόμους βιβλίων την στιγμή που μια εικόνα μπορεί να μεταδώσει το ίδιο μήνυμα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και χωρίς κόπο; Ξέρετε όμως, Πανελλήνιες εξετάσεις και αδράνεια δεν πάνε μαζί. Πανεπιστήμιο και εύκολα νοήματα δεν ταιριάζουν.

Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.

Facebook: αμέτρητες εικόνες,βίντεο και στεγνές λέξεις. Απόσπαση προσοχής και ενθάρρυνση άγνοιας του στόχου.

Το Instagram επειδή τα τελευταία χρόνια έχει συσχετιστεί σε μεγάλο βαθμό με το φλερτ δεν μπαίνω καν στον κόπο να το σχολιάσω για τους απολύτως αυτονόητους λόγους.

Youtube: Διασκέδαση και υπερ(παρά)πληροφόρηση. Θα τολμήσω να πω πως οι άνθρωποι με στόχους και προσδοκίες πρέπει να θυσιάσουν την διασκέδαση τους για να τα εκπληρώσουν. Δεν θα ανοίξω αυτήν την συζήτηση όμως γιατί θα καταχραστώ τον χώρο. Αν εξετάσουμε όλα αυτά όμως ως συλλογικότητες τότε ίσως το ζήτημα να γίνεται πιο περίπλοκο. Παρ’όλα αυτά  θα τολμήσω να το αποκωδικοποιήσω. Γιατί υπάρχουν τα media; Υποτίθεται πως εξυπηρετούν την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων-μελών. Ακόμη και έτσι να είναι,έχουν λόγο ύπαρξης για να θρέφουν την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία. Την αποτροπή δηλαδη της μοναχικότητας και του παραγκωνισμού. Προσωπικό συμφέρον δηλαδή. Το συμφέρον μου έχει αλληλεπίδραση στο συμφέρον του διπλανού μου και για αυτόν τον λόγο επικοινωνούμε. Για να μην νιώθουμε μόνοι. Πλέον τα media όμως έχουν έναν ακόμη λόγο ύπαρξης.

Διαφήμιση. Ενίσχυση των οικονομικών πόρων του ατόμου και αύξηση της αναγνωρισιμότητας. Σε απλά ελληνικά αυτό μεταφράζεται ως δόξα και χρήμα. Τρίτον,τα media υπάρχουν για λόγους ηδονής. Θρέψη του ανθρώπινου εγωισμού. Τα likes,τα comments και τα shares θρέφουν τον εγωισμό του ατόμου με έναν πολύ απλό τρόπο. Τον καθιστούν αποδεκτό. Όσο περισσότερο αποδεκτός,τόσο μεγαλώνει η ηδονή. Ιδιοτέλεια δηλαδή.

Συμπερασματικά,τα media βασίζονται στο ανθρώπινο συμφέρον.

Θα βρεθούν πολλοί αφού τελειώσουν την ανάγνωση του συγκεκριμένου κειμένου που θα πουν: “Μα καλά και εσύ στα media δεν θα κοινοποιήσεις το άρθρο σου;” Η απάντηση είναι μία. Θέλω να ακούγεται η φωνή μου γιατί θεωρώ πως βασίζεται σε γεγονότα κι όχι σε ουτοπίες (για την λέξη “ουτοπίες” βλ. “Είναι τα media,ανόητε!” του Γιάννη Ρουσόπουλου).

Facebook Comments