Δημόσιο και λειτουργία του…H Ιερή αγελάδα της πολιτικής ή ο Δούρειος Ίππος του Καπιταλισμού; Βέβαια ποτέ δεν θα δείτε στην Ινδία μια αγελάδα να περιφέρεται σε ένα Υπουργείο αλλά ούτε και ένα Δούρειο Ίππο στα Υπουργεία στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως;

Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας (1) ΣΤΗΝ Ελλάδα το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου άγγιζε το 52% σε σχέση με το Α.Ε.Π. Ως δαπάνη ορίζονται πληρωμές σε μετρητά για τις λειτουργικές δραστηριότητες της κυβέρνησης για την παροχή αγαθών και υπηρεσιών. Περιλαμβάνει την μισθοδοσία των εργαζομένων (μισθοί -ημερομίσθια), τόκους, χρεωλύσια, επιδοτήσεις ,επιχορηγήσεις, κοινωνικές παροχές αλλά και τα μισθώματα και τα μερίσματα.

Η ιστορία της Δημόσιας εργασίας και των δομών της προβληματίζει και θα εξακολουθεί να προβληματίζει συνολικά την Παγκόσμια κοινή γνώμη στο διηνεκές.

Στην Ελλάδα οι δομές του κράτους έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ,άλλες φορές σαν ορμητήριο ψηφοθηρικών στόχων άλλες φορές σαν μορφή κρατικής άμυνας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λογική του ζήσε για το τώρα, και εν τέλει σαν ισορροπιστής μεταξύ κεφαλαίου και Κράτους δικαιοσύνης.

Το περίεργο είναι ότι η Ιερή Αγελάδα μετατρέπεται σε Δούρειο Ίππο εξυπηρέτησης συμφερόντων πολύ απλά με μια μπέρτα όπως και ο σύγχρονος μαθητευόμενος μάγος Χάρι Πότερ.

Σε ένα Κράτος όμως όπου η δομή της Κρατικής μηχανής είναι κάθετη ,εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί εν ειδή συντεχνιακής λογικής υπάρχουν χιλάδες κλειδάριθμοι, χιλιάδες αριθμοί, ΑΜΚΑ, ΓΕΜΗ, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κ.α. Η προφανής αλλά και πρωτοφανής δυσλειτουργία, εξ αιτίας της δομής του Κρατικού μηχανισμού μαζί με τις χιλιάδες νομοθετικές διατάξεις με εκατοντάδες χιλιάδες ΚΥΑ επιβεβαιώνει έτσι το μεγαλείο της φαυλότητας της, σε μια κοινωνία που μεταβάλλεται και η ίδια ραγδαία, εγκλωβίζοντας έτσι τον πολίτη ανάμεσα της.

Στον αντίποδα του Δημοσίου η επιχειρηματικότητα καταστρέφεται, με έντονη ποινικοποίηση, μέσα στα γρανάζια, των διοικητικών ευτραφών, αδαών ή υπερβαλλόντων υπαλλήλων ,ελέω Ραπτάρχη.

Καθημερινά και ενώ η μισθοδοσία του Ιδιωτικού τομέα έχει συνθλιβεί, στο Υπ.Διοικητικής μεταρρύθμισης είναι εκατοντάδες οι φάκελοι επαναπρόσληψης των απολυμένων που ζητούν δικαίωση. Εύλογα οι υπάλληλοι ή οι απολυμένοι του Ιδιωτικού τομέα αναρωτιούνται. Καλά εμείς δεν μπορούμε να επαναπροσληφθούμε; Εύλογα και χωρίς να το εκδηλώσουν αφήνουν να εννοηθεί ότι γιατί μόνο αυτοί, οι του Δημοσίου να έχουν δικαιώματα;

Δεδομένης της μη ύπαρξης συλλογικών συμβάσεων, με απώλεια της μετενέργειας , αλλά και άλλα δημιουργείται μια άδηλη κοινωνική ανισορροπία που την ζουν καθημερινά οι πολίτες σε κάθε γκισέ σε κάθε συναλλαγή με το Δημόσιο, εκφραζόμενη με “γαλλικά” αλλά και χειροδικίες ενίοτε. Σύμφωνα με το Υπουργείο (2) τον Οκτώβρη 2014 οι Δημόσιοι υπάλληλοι αριθμούσαν 580.074 στο σύνολο .

Σύμφωνα με την Γραμματεία πληροφοριακών συστημάτων (3)το 2011 το σύνολο των δηλώσεων των Γεωργών -Κτηνοτρόφων ήταν 383.900 , των εισοδηματιών ήταν 674.770 , των Μικρομεσαίων ήταν 695.019 , των Ελευθ. Επαγγελματιών ήταν 328.707 ,των μισθωτών 1.931.242 των συνταξιούχων 1.667.428 .

Αντιλαμβάνεται ακόμα και ο μη ενημερωμένος παρατηρώντας τα νούμερα ,ότι η διοίκηση του Κράτους εστιάζεται σε έλεγχο των δομών μέσω Κρατικού ελέγχου. Ποιά είναι τα όρια όμως του Κράτους; Πως διασφαλίζεται το Κοινωνικό (υποτίθεται) Κράτος, από την υπέρβαση και αυθαιρεσία των Κοινωνικών λειτουργών;

Xιλιάδες τα παραδείγματα καλόπιστης ή κακόπιστης αυθαιρεσίας των δημόσιων Υπαλλήλων, Χιλιάδες τα παραδείγματα κακής αξιολόγησης , αλλά και μη ορθής αξιολόγησης ,παραβλέποντας την αξιοκρατία.

Στο σύνολο της οι Δημόσιες Υπηρεσίες εκφράζουν αυτό ακριβώς που σαν λαός είμαστε. Εκφράζουν αυτό που σαν παιδεία και σαν πολιτισμένη χώρα παράγουμε.

Σε μια νέα κυβέρνηση σήμερα περιμένει κανείς να μην ισχύσει αυτό που επί χρόνια παρατηρούμε. Δηλαδή το ότι ικανοί ,είναι οι φίλοι , οι γνωστοί και οι συγγενείς. Διότι ως γνωστόν ο διαθέσιμος δεν είναι και ο πιο ικανός.

Ταυτόχρονα το δικαίωμα στην εργασία οφείλει το Κράτος να το έχουν όλοι, ακριβώς όπως και το δικαίωμα απολαβή από τη κοινωνία, το δικαίωμα στην ορθή παραγωγή έργου η οποία εμπεριέχει και το δικαίωμα του εργοδότη Δημοσίου ή Ιδιωτικού τομέα ,…… της απόλυσης.

Δυστυχώς στο όνομα της μονιμότητας παρατηρήθηκε το φαινόμενο της οκνότητας, του ωχαδερφισμού, της συνδικαλιστικής άδειας,του χτυπήματος 15καρτών από έναν κ.α. σε υπέρβαση λελογισμένου δικαιώματος χρήσης.

Και ναι το Δημόσιο σαν δημόσιο οφείλει να απορροφήσει τους μη ικανούς, όχι όμως σε νευραλγικές θέσεις μπερδεύοντας τον ικανό στα πίτουρα, γιατί πολύ απλά θα τον φάνε οι κότες, όπως εύστοχα περιγράφει ο λαός. Ούτε όμως να δημιουργήσει μια δημοσιονομική ελίτ των εκλεκτών που φωτογραφίζονται αυτάρεσκα, υποδηλώνοντας την αμετροέπεια τους σε ένα χειμαζόμενο λαό, από αυτή την ίδια την δημοσιοτρεφούμενη ελίτ.

“Χρόνου φείδου” έλεγαν οι αρχαίοι.

(1) http://data.worldbank.org/indicator/GC.XPN.TOTL.GD.ZS/countries?display=map
(2) http://apografi.yap.gov.gr/apografi/Flows_2014.htm
(3)http://www.gsis.gr/gsis/export/sites/default/gsis_site/PublicIssue/documents_Statistics/statdeltio2011.pdf


 

Facebook Comments