Πάππος ακάνθης

“Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω αν τα γεγονότα που θα σας διηγηθώ είναι τα αίτια ή τα αποτελέσματα”, είχε γράψει ο γνωστός Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες και βασιζόμενοι στα λεγόμενα του δεν ξέρουμε πραγματικά τι τελικά έφταιξε, ώστε η Ελλάδα, από την μεταπολίτευση έως και σήμερα να βρίσκεται υπό μια παρατεταμένη περίοδο αριστερής ηγεμονίας – με δυστυχώς καταστροφικές όπως μαρτυρούν τα δεδομένα και οι συνέπειες της ηθικοκοινωνικοπολιτικής ζωής του τόπου.

Αν όμως θα μπορούσα να επιλέξω μια περίοδο στην οποία θα έδινα την μεγαλύτερη βαρύτητα, αυτή θα ήταν η παρατεταμένη περίοδος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Μια περίοδος όπου η αριστερή έκφραση, φορώντας τον μανδύα της σοσιαλιστικής προοδευτικής σκέψης, εναντιώνονταν σε οτιδήποτε αρέσκεται στους κύκλους της αριστεράς του σήμερα να αποκαλείται “το παλιό”. Ενός φαινομενικού εκσυγχρονισμού που το μόνο που έκανε, ήταν να μας σπρώχνει σαν χώρα στον λαϊκισμό.     

Το ΠΑΣΟΚ και ο φυσικός του ηγέτης – ενώ είχε την ιστορική ευκαιρία – όχι μόνο δεν φρόντισε να ενώσει τους Έλληνες κάτω από μια ενιαία φιλοσοφία, πράγμα το οποίο θα εδραίωνε σε ένα πραγματικό πλαίσιο τον όρο Πατριωτισμός, αλλά αντιθέτως προτίμησε να στραφεί στον λαϊκισμό και τον διπολισμό, καλλιεργώντας τότε αντιδεξιό κλίμα και υιοθετώντας συνθήματα όπως το «σήμερα πεθαίνει η δεξιά» και το διάσιμο “Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”.

Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα διαχωρίστηκε, στο εσείς και εμείς. Στις φαινομενικές καταγωγές που ήθελαν τον κάθε δεξιά σκεπτόμενο πολιτικά, να κατάγεται από τους χουντικούς, τους βασιλόφρονες και όλους όσους «βλάπτουν» την χώρα από εποχής Αδάμ έως και σήμερα και την αριστερά – η οποία φέρονταν και ως εκπρόσωπος του χώρου του κέντρου – να περιλαμβάνει το ότι μπορούσε να προσδιορίζεται ως προοδευτικό.   

Και όμως. Ως δια μαγείας η λαϊκίστικη αυτή ρητορική του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», κατάφερε να πραγματοποιήσει το απίστευτο. Όχι μόνο να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά, για ιδίων όφελος το πακτωλό χρημάτων της “κακής” ΕΕ, αλλά και να μετατρέψει την εισροή των πακέτων Ντελόρ σε χιλιάδες μικροέργα, που τα εκμεταλλεύτηκε μέχρι και ο τελευταίος αυτοδιοικητικός στο πιο ακριτικό μέρος της χώρας, για να τα παρουσιάσει σχεδόν ως δικά του, αποσπώντας όλα τα εύσημα και κατ επέκταση την ψήφο του «σοφού λαού». Εάν δε αναζητήσουμε τον αριθμό των Ελλήνων, που γνωρίζει σήμερα το ύψος και το ποσοστό των έργων που υλοποιήθηκαν με χρηματοδότηση της ΕΕ και σε τι βαθμό αυτά χρηματοδοτήθηκαν, θα απογοητευθούμε σε τραγικό βαθμό. 

Η οπισθοδρομική αυτή τακτική, ήταν δε τόσο επιτυχής, που θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κατάφερε να συμπαρασύρει όλα τα πολιτικά κόμματα στην δίνη της, πράγμα που την ενδυνάμωσε ακόμα περισσότερο.

Εύκολα οι υπερασπιστές της, την δικαιολόγησαν με το σύνθημα – επιχείρημα « Ο λαός θέλει το ΠΑΣΟΚ μπορεί», κάτι σαν το «Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη», που φοριέται πολύ σήμερα, από τον άξιο συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ουδέποτε θέλησε να ασπαστεί τα ιδανικά και τις αξίες του αστικού ευρωπαϊκού πολιτισμού και προφανώς αντ’ αυτού, σαφώς προτιμά να βουλιάξει την χώρα στη λαϊκότητα, σε αμφίβολες ηθικές και αισθητικές αξίες.

Όσο και να θέλει όμως, δεν πείθει πια ότι είναι η έκφραση του «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό», καθώς αποτελεί συνεχιστή της πασοκοποίησης της πολιτικής. Όχι μόνο λόγο των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ που προσχώρησαν, αλλά κυρίως λόγω της συνέχισης της ίδιας πολιτικής σκέψης του κρατισμού, του λαϊκισμού και της καλλιέργειας κοινωνικού μίσους, φθόνου και μικροψυχίας, πράγμα που φάνηκε από τις πρώτες ημέρες διακυβέρνησης τους και γίνεται όλο και χειρότερο όσο περνάει ο χρόνος.

Η μετατροπή της καθημερινής μας ζωής, σε μια κοινωνία ηθικοπτωχευμένη σε όλα τα επίπεδα μαρτυρά το ότι, η οικονομική κρίση σαφώς και μας ταλανίζει, αλλά αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου, που κρύβει στον βυθό της κοινωνικοπολιτικής ζωής μια βαθειά κρίση αξιών που δεν έχει προηγούμενο και δυστυχώς έχει απύθμενο βάθος.    

Το σπουδαίο και σοβαρό της υπόθεσης όμως δεν είναι το προφανές, αλλά σε τι επίπεδο αλλοτρίωσης και διάβρωσης, θα έχει  φτάσει η χώρα όταν θα έρθει η ώρα του ταμείου και ο ελληνικός λαός θα κάνει λογαριασμό στην κάλπη.

Αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό πλέον είναι το πόσο αναστρέψιμο είναι το κλίμα πόλωσης και διχασμού, που αν καλλιεργούνταν από το τότε ΠΑΣΟΚ, πλέον βρίσκει το πιο πρόσφορο έδαφος στις μεγαλόστομες εκφράσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τις ψευδό- πατριωτικές δηλώσεις, που λέγονται και γράφονται στην άμμο, στις αισχρολογίες και τα fake news που με τόση ευκολία πλέον ξεστομίζονται από κυβερνητικούς βουλευτές και εκπροσώπους ακόμα και on camera.

Από ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν εκπροσωπούν τον εαυτό τους, αλλά τον θεσμικό τους ρόλο, απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο στα μάτια του πολίτη το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Από αναίσχυντους. Που όχι μόνο δεν ντρέπονται να κοιτάξουν στα μάτια ανθρώπους που μόλις έχασαν τα σπίτια και τους συγγενείς τους λόγω της ανυπαρξίας ενός υλοποιήσιμου σχεδιασμού από το κεντρικό κράτος, αλλά έχουν και το θράσος να τους κουνάνε το δάκτυλο και να τους καταλογίζουν ευθύνες, για την ελλιπή τους κατάρτιση στην διαχείριση εκτάκτων συνθηκών και για την άναρχη δόμηση, την οποία οι ίδιοι επέτρεψαν να διαιωνίζεται, πανηγυρίζοντας τότε την αναστολή των κατεδαφίσεων!!   

Πως άραγε μετά από όλα αυτά μπορεί να αλλάξει τρόπο σκέψης μια γενιά, που μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να πάρει την ζωή στα χέρια της; Μια γενιά που μεγάλωσε με λάθος πρότυπα. Μια γενιά μεγαλωμένη και προδομένη από τα τόσα ιστορικά ψέματα της μεταπολίτευσης. Μια γενιά που δεν έχει μάθει να εξετάζει με κριτική σκέψη, να ερευνά και να θέτει υπό αμφισβήτηση το ότι της μεταδίδεται. Μια γενιά που έμαθε να αντιγράφει ή καλύτερα να αποστηθίζει κείμενα προκειμένου να επιτύχει στις πανελλήνιες, αντί να της ανατίθεται να ερευνά και να χρησιμοποιεί τις γνώσεις που έλαβε, προκειμένου να αποδείξει το ότι τις κατέχει. Πως άραγε μπορείς να περιμένεις σήμερα από την νεολαία μιας χώρας να μην είναι φορέας των αληθοφανών ψεμάτων του Zeitgeist όταν υψηλόβαθμοι γραμματείς διαλαλούν δημόσια ότι οι πρόσφατες πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα επίθεσης με κάποιο μυστικό όπλο;

Δυστυχώς για την χώρα και για κάθε πολίτη που περιμένει κάθε τι το αυτονόητο, που θα μπορούσε να του προσφέρει ένα ευνομούμενο κράτος, η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να παρέχει καμία προοπτική ικανοποίησης των προσδοκιών του. Και δεν αναμένεται να υπάρξει κάτι καλύτερο, όσο οι κοινωνία ανέχεται κάθε μορφή πολιτικού ακτιβισμού, την οχλοκρατία, τις όποιες μορφές αυτοδικίας, τον αυταρχισμό και τον ψευτοπατριωτισμό κάθε είδους.

Το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών είναι προφανώς διαγεγραμμένο. Οι φιέστες και οι χοροί στο σύνταγμα τελείωσαν και η φούσκα της ψευτομαγκιάς έσκασε. Σαν τον ανθό της ακάνθης που την παίρνει ο άνεμος……           

Οφείλουμε όμως πριν από όλα αυτά ως κοινωνία να κρατήσουμε υψηλά τα ιδανικά και τις αξίες που κληρονομήσαμε. Διαφορετικά δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάκαμψη σε κανένα επίπεδο του βίου μας. Όσα μέτρα και να παρθούν, όσες φοροελαφρύνσεις και αν εφαρμοστούν, κανένα κράτος δεν μπορεί να λέγεται σοβαρό εάν οι πολίτες του δεν λειτουργούν ως οφείλουν.

Και αυτό ξεκινά από το πώς συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλο, από το αν περνάμε με κόκκινο, από το γιατί πετάμε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι και το γιατί το παιδί μας δεν το μάθαμε ποτέ να σέβεται τον συνάνθρωπο του. Όλα αυτά που αποτελούν τα βαρίδια μας, τα οποία  θεωρούμε ότι είναι το τίμημα για να απολαμβάνομε τον Ελληνικό ήλιο…  Η όλη αυτή κοσμοθεωρία , είναι τόσο ξένη σε αυτούς που διαλέξαμε να μας κυβερνούν και αυτοί τόσο ακατάλληλοι να μας οδηγήσουν στην άκρη του τούνελ.

Πρωτίστως όμως αυτό το οφείλει η αντιπολίτευση στο σύνολο της. Η Νέα Δημοκρατία, ορθά έως σήμερα αντιστέκεται στην πλειοψηφία της στην ολίσθηση αυτή και αποφεύγει τα πολιτικά ευχολόγια, την πόλωση, την βωμολοχία και τις διχαστικές πρακτικές. Οι υπόλοιποι πολιτικοί φορείς πρέπει με την σειρά τους να δείξουν έμπρακτα την απαξίωση τους σε κάθε μορφής πολιτική αλλοτρίωση.

Αν μη τι άλλο σε αυτό το γήπεδο αυτοί είναι γηπεδούχοι και σε αυτό θα επιδιώξουν να αγωνιστούν.