Στη σωστή πλευρά της ιστορίας

Η Ελλάδα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας στα τέλη της δεκαετίας του 40. Και όχι εύκολα, ούτε αναίμακτα. Ούτε ήταν αυτονόητο ότι ο αυταρχικός Μεταξάς θα διάλεγε την πλευρά των Συμμάχων, ούτε -πολύ περισσότερο – ήταν εύκολη η επικράτηση των φιλοδυτικών δυνάμεων στον εμφύλιο πόλεμο, που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο.

Το τίμημα εκτός από τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που θρήνησαν οι ελληνικές οικογένειες, ήταν ότι ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που χαρακτηρίστηκαν επισήμως πολίτες β’ κατηγορίας. Άλλοι πολιτικοί πρόσφυγες στις Λαϊκές Δημοκρατίες, άλλοι εξόριστοι στα ξερονήσια και πολλοί περισσότεροι απόκληροι, καθώς δεν διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.

Ακολούθησε η επταετής χούντα και ο γύψος στη Δημοκρατία. Ένα επιπλέον τίμημα πέραν των νέων φυλακίσεων, βασανιστηρίων και εξοριών ήταν ότι η Ελλάδα τέθηκε εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης, ενώ «πάγωσε» η σύγκλιση της Ελλάδας με τη Δυτική Ευρώπη. Το σημαντικότερο τίμημα ήταν όμως η Τουρκική εισβολή και η μέχρι σήμερα τουρκική κατοχή στην Κύπρο.

Η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το αεροσκάφος του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας και η επακόλουθη Μεταπολίτευση θεράπευσαν σταδιακά τα τραύματα του Διχασμού και του Εμφυλίου. Λύθηκε το πολιτειακό, νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, τερματίσθηκε η παρεμβολή των ενόπλων δυνάμεων στην πολιτική ζωή της χώρας, καταργήθηκαν οι φάκελοι πολιτών, πολλοί πολιτικοί πρόσφυγες επέστρεψαν στην Ελλάδα. Στην ίδια περίοδο, η Ελλάδα έγινε το 10ο μέλος της ΕΟΚ και αργότερα βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Σίγουρα δεν λύθηκαν όλα τα προβλήματα της χώρας, όπως αποδεικνύει η σημερινή κρίση, αλλά ακόμη και σήμερα και όσα συνέβησαν, αυτή συνεχίζει να βρίσκεται ανάμεσα στα 25 πιο πλούσια κράτη του πλανήτη.

Πέραν της αξιοσύνης και της εργατικότητας των Ελλήνων ο λόγος που η χώρα αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες ή της Ανατολικής Μεσογείου είναι το γεγονός ακριβώς ότι βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας και μάλιστα δύο φορές.

Η Μεταπολίτευση ήταν η περίοδος εκείνη, που η οικονομική ανάπτυξη που πολλαπλασίασε το εισόδημα των Ελλήνων. Την ίδια περίοδο η χώρα ευτύχισε να έχει μια σταθερή κοινοβουλευτική Δημοκρατία και έμεινε μακριά από πολεμικές συγκρούσεις, κάτι που δεν συνέβη για τους βόρειους και τους νότιους γείτονες μας. Πολλά από αυτά πιστώνονται σε μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ.

Όταν ακούω λοιπόν Έλληνες να μιλούν υποτιμητικά για τους «μισθούς Βουλγαρίας», αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται ότι η υπεροχή μας έναντι των γειτόνων μας οφείλεται στην επιλογή της χώρας να βρεθεί στο δυτικό μπλοκ και εν συνεχεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν ακούω συμπατριώτες μας να θεωρούν ότι μια χώρα με τέτοια ιστορία δεν μπορεί να κινδυνεύσει με αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις, αναρωτιέμαι αν λησμονούν το παράδειγμα της γειτονικής μας Αιγύπτου.

Η Ελλάδα δεν είναι σήμερα Αλβανία, FYROM, Αίγυπτος, Συρία, Τουρκία ή Βουλγαρία, επειδή ακριβώς βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Σε δύο κρίσιμες περιστάσεις χρειάστηκε να πληρώσει ακριβά για να το επιτύχει.

Σήμερα, χρειάζεται ξανά να πληρώσει ένα τίμημα, για να παραμείνει σε αυτή την τροχιά και να διορθώσει αυτά που την χωρίζουν από τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη. Αυτά που δεν έλυσε ή δημιούργησε η Μεταπολίτευση.  Σε διαφορετική περίπτωση, η χώρα μας πιθανότατα θα έχει βρεθεί σε εκείνη την πλευρά της ιστορίας, που δεν συνεπάγεται ούτε ανάπτυξη, ούτε σταθερότητα. Πολύ σύντομα οι γείτονές μας μπορεί να μιλούν για «μισθούς Ελλάδας» και να μας φέρνουν ως παράδειγμα τoυ λαού, που έδωσε τη λάθος απάντηση, στο λάθος ερώτημα για να βρεθεί τελικά στη λάθος πλευρά της ιστορίας.