Στην ιστορική πορεία και στην πολιτική ζωή κάθε χώρας υπάρχουν γεγονότα – ορόσημο που καθορίζουν την μετάβαση από μία εποχή σε άλλη και ταυτόχρονα σημαδεύουν διαχρονικά την ιστορική μνήμη των λαών. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, η Επανένωση της Γερμανίας, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αποτελούν σχετικά παραδείγματα από την διεθνή ιστορία.

Τα σημαδιακά αυτά γεγονότα παράγουν για κάθε χώρα ηγέτες που συμβολίζουν την μετεξέλιξη των κοινωνιών, ηγέτες που γεννήθηκαν μετά την χρονική στιγμή τέλεσής τους και επομένως η εμπειρία τους από αυτά δεν είναι βιωματική αλλά έγκειται στο επίπεδο της ιστορικής γνώσης. Αποφορτισμένοι από ιδεοληψίες και φοβίες, μπορούν να εκτιμήσουν τα ιστορικά γεγονότα με την χρονική απόσταση που τους προσφέρει ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Όχι επειδή η Ιστορική Μνήμη δεν υπάρχει στο πολιτικό DNA καθενός από εμάς. Αλλά επειδή ρόλος της είναι να μας βοηθάει να προχωράμε έχοντας στραμμένο το βλέμμα μας στο Αύριο και όχι στο Χθες.

Μία τέτοια περίπτωση ηγέτη θα μπορούσε να ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Γεννημένος μετά τα γεγονότα της Μεταπολίτευσης και μεγαλωμένος σε μία Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειαςμε πρωτοφανείς ιστορικά συνθήκες Πολιτικής και Κοινωνικής Ομαλότητας, είχε την δυνατότητα να εκφράσει τα τελευταία χρόνια, πρώτα ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και εν συνεχεία ως Πρωθυπουργός, την σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά, να συμφιλιώσει με την έννοια της κυβερνώσας Αριστεράς ακόμα και όσους πιστεύουμε στην Κεντροδεξιά, στον αντίθετο ιδεολογικό χώρο, και να σηματοδοτήσει το πέρασμα στη γενιά της μετα-Μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Την ευκαιρία αυτή την έχασε. Την έχασε γιατί υπήρξε Διχαστικός και καθόλου Ηγετικός. Είτε το αποφάσισε συνειδητά, είτε απλά δεν μπόρεσε να αρθεί  στο ύψος των περιστάσεων, πολιτεύτηκε εκφέροντας έναν πολιτικό λόγο συγκρουσιακό, διαίρεσε τους Πολίτες σε πατριώτες και υποτελείς, κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους ως δωσίλογους και Πέμπτη Φάλαγγα, απευθύνθηκε στους υποστηρικτές του με όρους Ιστορικής ρεβάνς. Ολοκλήρωσε δε το Διχαστικό του Έργο προκηρύσσοντας ένα Δημοψήφισμα στο οποίο έβαλε απέναντί του με καταγγελτικούς όρους όσους Πολίτες διαφωνούν μαζί του, χαρακτηρίζοντάς τους προκαταβολικά ως Συνενόχους για τις εξελίξεις που θεωρεί ότι θα έρθουν εφόσον ο Λαός Δημοκρατικά αποφασίσει διαφορετικά από την θέληση του ίδιου.

Δυστυχώς για τον ίδιο φάνηκε μικρός, ανεπαρκής, λίγος για τον ρόλο που του επιφύλαξαν η Ιστορία και η πολιτική συγκυρία.

Facebook Comments