Το δύσκολο “ΝΑΙ”

5 μήνες τώρα η κυβέρνηση δε σεβάστηκε τίποτα.

Δε σεβάστηκε όλα όσα καταφέραμε με τεράστια προσπάθεια και θυσίες. Στο όνομα μιας επίπλαστης “διαπραγμάτευσης” δε σεβάστηκε τα τελευταία αποθεματικά αυτής της χώρας. Τα ταμεία, τις πενιχρές καταθέσεις μας. Τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Δε σεβάστηκε τα όνειρα μας, τα σχέδια μας, τον αγώνα μας για καθημερινή επιβίωση. Και φτάσαμε εδώ. Να αποφασίζουμε για το μέλλον μας μέσα από ένα θολό και βιαστικό δημοψήφισμα. Εν μέσω χρεοκοπίας. Δίχασαν εμάς για να αποφύγουν τις δικές τους ευθύνες.

Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, τίποτα δε πρόκειται να γίνει ξανά όπως πρώτα. Τίποτα. Ξεκινάμε έναν Γολγοθά που θα μας πονέσει πολύ. Που θα μας κάνει να υποφέρουμε πολύ. Αν υπάρχει όμως μια ελπίδα να καταφέρουμε να ανακάμψουμε, αυτή περνά μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκεί που ανήκουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Τουλάχιστον η γενιά μου.

Μια Ευρωπαϊκή Ένωση προβληματική, που έχει χάσει την στόχευση της, που έκανε λάθη. Αλλά που παραμένει μονόδρομος για να κερδίσουμε τον απαραίτητο χρόνο να αλλάξουμε τη χώρα. Να βελτιώσουμε τις παθογένειες της. Να την κάνουμε παραγωγική. Με πολύ κόπο και θέληση. Αλλά επιτέλους να προσπαθήσουμε όλοι μαζί σοβαρά.

Γιατί ο άλλος δρόμος είναι αυτός της αποξένωσης. Χωρίς ΕΣΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις, προγράμματα για τους παιδικούς σταθμούς της χώρας, τα σχολεία, την υγεία. Με ένα νόμισμα βαθιά υποτιμημένο. Να χρωστάμε – κράτος και ιδιώτες – σε ευρώ ενώ θα πληρωνόμαστε σε δραχμή. Χωρίς κοινά Ευρωπαϊκά σύνορα, με την Τουρκία δίπλα μας. Μόνους να επιστρέφουμε σταθερά στην Ελλάδα του 1946 μέσα σε έναν δυτικό κόσμο που ζει στο σήμερα.

Αυτή την Κυριακή οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα δύσκολο ΝΑΙ είναι το μόνο που μπορεί να το διασφαλίσει. Και χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο. Να ακουστεί σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα που αυτή τη στιγμή έχει χάσει κάθε πίστη σε εμάς. Να ακουστεί και ανάμεσα μας. Αύριο πρέπει να τελειώσουμε με τον λαϊκισμό την ανευθυνότητα, τις ψευδαισθήσεις ότι υπάρχουν εύκολες, μαγικές λύσεις. Και από Δευτέρα να προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Γιατί αυτή είναι, πραγματικά, η τελευταία μας ευκαιρία.