Οι οπαδοί, οι cool και οι οχτροί

Ένα κόμμα εξουσίας χρειάζεται οπαδούς. Μια βάση ψηφοφόρων -μπετόν αρμέ η οποία δεν μετακινείται ακόμη κι αν γίνει ….η Αποκάλυψη του Ιωάννη σε πολιτική εκδοχή. Αυτοί οι μανιχαϊστικά σκεπτόμενοι πιστοί δεν είναι τυφλοί, ούτε ηλίθιοι. ούτε υπολογιστές, παρότι κάποιοι εξ αυτών είναι και τα τρία μαζί!

Η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι συναισθηματικά ταυτισμένη από τα γεννοφάσκια της ή από την εφηβεία της ή  από τα φοιτητικά της χρόνια, με έναν εκ των δύο ελληνικών πόλων: Αριστερά – Δεξιά. Ο παππούς ή ο μπαμπάς στον Εμφύλιο και οι επίγονοι, που περισσότερο «νοιώθουν» και λιγότερο «σκέπτονται» πολιτικά.

Οι πολλοί «οπαδοί» του ΠΑΣΟΚ πέρασαν στην Κουμουνδούρου χωρίς δισταγμό διότι σχηματικά μιλώντας πιστεύουν ότι δεν άλλαξαν αυτοί, άλλαξε το ΠΑΣΟΚ.  Κι αυτοί οι οπαδοί -κυριολεκτικά όχι μεταφορικά -σιχαίνονται, αντιδρούν αλλεργικά, απεχθάνονται από τα βάθη της ψυχής τους,  το άρωμα δεξιάς. Είναι στο πολιτικό τους DNA αν υπάρχει κάτι τέτοιο…

Ένα κόμμα εξουσίας χρειάζεται πολλούς ψηφοφόρους. Δεν αρκούν οι οπαδοί, ποτέ δεν αρκούσαν …. Εδώ όμως εμφανίζονται οι λεγόμενοι cool δηλαδή οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι. Όσοι δεν έχουν το αριστερά – δεξιά στο DNA τους και δεν εμφανίζουν αλλεργικό σοκ στη σκέψη ότι θα ψηφίσουν  Καραμανλή ή  Μητσοτάκη ή  Σημίτη ή Τσίπρα  κ.α.  Αυτοί είναι κατά κανόνα μη κομματικοποιημένοι, πολλοί είναι μετακινούμενοι ψηφοφόροι, με τάση στην αρνητική ψήφο προς την εκάστοτε κυβέρνηση ή στην αποχή όταν δεν τους εκφράζει κανείς, απογοητευμένοι από παλιότερες επιλογές τους, χωρίς πολιτικά  taboo και πολλοί απολιτίκ,  νέοι ηλικιακά, ψηφοφόροι.  Αυτοί  λοιπόν πλειοψηφικά, δεν αντιδρούν θετικά σε κομματικούς πολέμους και ιαχές,  βρισίδια και επιθέσεις. Είτε γιατί τάχουν ζήσει και είδαν τα αποτελέσματα είτε γιατί πιστεύουν στην πολιτική συνεννόηση και συναίνεση, δεν θέλουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Για την ακρίβεια τους απωθεί ο πολιτικός τσαμπουκάς διότι πέραν των άλλων, θεωρούν ότι παραπέμπει σε αυταρχικές  πολιτικά αντιλήψεις, σε επικίνδυνες και επιβλαβείς για τη χώρα καταστάσεις.

Ένα κόμμα εξουσίας χρειάζεται οχτρούς. Προσοχή, δεν μιλάμε για τους πολιτικούς αντιπάλους, μιλάμε για δυνατούς και σκοτεινούς «οχτρούς» που  έχουν ένα και μόνον στόχο, να πλήξουν το λαοφιλές κόμμα, αρχηγό κόμματος, τη σπουδαία  κυβέρνηση, πρωθυπουργό κλπ. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία, είχε ορίσει σαν «οχτρούς” το ιερατείο της Ε.Ε, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ με τον Σόϊμπλε, τις Τράπεζες, τις αγορές, τους Σαμαρο-Βενιζέλους, όλα τα ΜΜΕ και το… top 100 των Ελλήνων επιχειρηματιών. Ο Δαυίδ με τον λαό στο πλευρό του ορμούσε στον Γολιάθ των ελίτ. Τώρα μετά την «κανονικότητα» και τα ευτυχισμένα χαμόγελα στα διεθνή και εγχώρια σαλόνια εξουσίας, το αφήγημα δεν έχει δράκο.

Βάσει των παραπάνω με δεδομένο ότι η κρίση άλλαξε δραματικά τις βεβαιότητες για την συμπεριφορά των ψηφοφόρων, το πρώτο ερώτημα για το Μαξίμου είναι αν η μπετόν αρμέ βάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι 20% ή 10%;

Το δεύτερο ερώτημα είναι πώς προσεγγίζει κανείς τους cool όταν πολιτεύεται με moto «ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε» 

Με άνοιγμα τύπου Μαριλίζας και Μυρσίνης;

Με διπλή γλώσσα όπου τους οπαδούς θα ικανοποιούν οι τύπου Πολλάκη και τους μετριοπαθείς οι τύπου Χαρίτση;  

Και το τρίτο ερώτημα ποιοι είναι οι νέοι οχτροί μετά από σχεδόν 4 χρόνια διακυβέρνησης;

Είναι τα βοθροκάναλα και τα fake news;

Είναι κάποιοι αδίστακτοι βρώμικοι επιχειρηματίες;

Είναι ο Μητσοτάκης μέχρι τρίτης γενιάς και πέμπτου βαθμού συγγένεια;

Είναι η ακροδεξιά, όχι η Χ.Α αλλά η ακροδεξιά  εντός ΝΔ;

Οι απαντήσεις προσεχώς στις οθόνες μας