Επιδιώκοντας να παρουσιάσω ένα παράδειγμα βατό σε όλους τους αναγνώστες,αφορμώμαι από ένα καθημερινό βίωμα ενός μέσου αστού της πρωτεύουσας. Όχι οποιασδήποτε πρωτεύουσας,της δικής μας, αξιολάτρευτης Αθήνας. Δεν θα μπορούσαν τα γεγονότα αυτά να λάβουν χώρα σε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Τους τελευταίους μήνες ακούμε σε λεωφορεία και τρόλεϊ πως η είσοδος των επιβατών θα πραγματοποιείται και πρέπει να πραγματοποιείται μόνο από την μπροστινή πόρτα του οχήματος. Γνωρίζετε όλοι πως ο κόσμος συσσωρεύεται εν τέλει στο πρώτο μισό του οχήματος και δημιουργείται το χάος. Αυτή η πρωτοβουλία πάρθηκε από τον αρμόδιο φορέα των μέσων μαζικής μεταφοράς για να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος κατά την απαιτούμενη επικύρωση των εισιτηρίων, να τιμωρηθούν επιτέλους οι παραβάτες και εν κατακλείδι να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα. Η πρωτοβουλία αυτή πάρθηκε για το καλό μας κι όχι γιατί ο αρρωστημένος ΟΑΣΑ έχει φετίχ με την τιμωρία και τον βασανισμό. Πράττοντας το αυτονόητο, αυτό που προστάζει ο νόμος δηλαδή,αυξάνονται και τα κρατικά έσοδα και ζεις καλύτερα! Απίστευτο; Δύο σε ένα λοιπόν.

Κανένα ποσό δεν μπορεί να αντισταθμίσει την οδύνη της φαυλότητας είπε κάποτε ο Benjamin Franklin. Μάλλον δεν είχε σκεφτεί πόσα πολλά ανατρέπουν τα 30 ευρώ τον μήνα. Τέλος πάντων, εισιτήριο δεν αγοράζεις, πατάς πάνω στην ανεπάρκεια του κρατικού ελέγχου, ας το καταπιώ. Η μετατροπή σου σε άγαλμα όμως κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα όχημα με τέσσερις ρόδες και βρίσκεται πολύς κόσμος; Ας πάμε στον πυρήνα του προβλήματος.

Ο νοικοκυραίος δεν αντιλαμβάνεται αυτά που προείπα. Για αυτόν είμαι ένα δεκαεννιάχρονο πιτσιρίκι που “όταν εγώ πήγαινα,αυτός γυρνούσε.” Δεν βλέπει τα δρώμενα πέρα από την μύτη του,δεν κατανοεί τέλος πάντων πως η παραβατική του συμπεριφορά δεν βλάπτει τον διπλανό του αλλά τα παιδιά του! Έτσι λειτουργούν οι Μεγάλες κρίσεις,αργούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κι όταν την κάνουν,ο νοικοκυραίος εμπιστεύεται τον πιο ακραίο λαϊκιστή που έχει περάσει από το Μέγαρο Μαξίμου γιατί “Ο Αλέξης είναι παιδί του λαού,είναι δικός μας, για ποια λεωφορεία μου μιλάς κύριε μου; Ο Αλέξης σπάει και διόδια. Τόσο δικός μας είναι.”

Η κρίση του ευρώ το 2010 ήταν αποτέλεσμα χρόνιων παθογενειών. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για την θεσμική κρίση που αντιμετώπισε η Ευρώπη το 2005. Παθογένειες που περιόριζαν τα κρατικά έσοδα για δεκαετίες. Τον νοικοκυραίο όμως “δεν τον νοιάζει”. “Ας πάει αυτός παραδίπλα.” “Ας αγοράσει αυτός εισιτήριο.” Ο νοικοκυραίος δεν έχει αυτοκυριαρχία, δεν κάνει αυτοκριτική, δεν διαβάζει (και δεν εννοώ Αθλητική Κυριακή), δεν εξελίσσεται, δεν πάει προς τα πίσω στο λεωφορείο “γιατί έτσι μπορεί ρε φίλε”.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της καθημερινότητας μας,της κοινωνίας και της ίδιας της Πολιτικής. Αυτοί ψήφισαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Facebook Comments