Μπορεί να προκάλεσε τη θυμηδία με τις αναφορές του στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι επ’ αφορμή της συμπλήρωσης ενός αιώνα από τη λήξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου αλλά η αναφορά του Έλληνα Πρωθυπουργού στις “καθημαγμένες κοινωνίες στις οποίες κυριαρχούσε ο φόβος και η απόγνωση” έχει προφανώς ιστορικό υπόβαθρο. Κυρίως στην περίπτωση της Γερμανίας, ηττημένης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία οι “σύμμαχοι” επέβαλλαν εξοντωτικούς όρους, δημιουργώντας όντως ένα εύφορο υπόβαθρο για την επικράτηση του λαϊκισμού και εντέλει του φασισμού. 
 
“Μετά τον πόλεμο όμως, ο ηττημένος διακατέχεται από το ένστικτο της εκδίκησης. Εκεί πάτησαν οι δημαγωγοί της περιόδου” υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος πάντα στον μεσοπόλεμο. Πρόκειται όμως για το ίδιο ένστικτο που εκμεταλλεύεται και εκείνος όταν απευθύνεται στους “ηττημένους του εμφυλίου” και τους υπόσχεται εκδίκηση. Έστω πολιτισμική. Ο Πρωθυπουργός δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να στηλιτεύσει τα κατώτερα ένστικτα. Αρκεί να συνδέονται με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του. Όταν συνδέονται με τους συντρόφους του, υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. 
 
Το θέατρο της Λατινικής Αμερικής είναι ιδανικό ως παράδειγμα, για το πώς η εγχώρια αριστερά διαστρεβλώνει τα πάντα. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μεσσίας Μπολσονάρου είναι φασίστας βάσει όσων υποστηρίζει και σκοπεύει να κάνει. Τον εξέλεξε ο κόσμος επειδή τους ξεγέλασε. Ο πρόεδρος της Βενεζουλέας Νικολάς Μαδούρο από την άλλη είναι παρεξηγημένος επαναστάτης βάσει αυτών που έχει ήδη κάνει. Είναι εκλεγμένος από τον λαό και οι αντιδράσεις κατά της διακυβέρνησης του είναι υποκινούμενες από ξένα συμφέροντα. 
 
Παρά το ουσιαστικό υπόβαθρό όσων υποστήριξε ο Πρωθυπουργός για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, η ερμηνεία του γίνεται περίπου με τον ίδιο τρόπο που η εγχώρια αριστερά ερμηνεύει τους δύο λατινοαμερικανούς προέδρους. Κατά το δοκούν και κυρίως όπως τη βολεύει. 
 
Στην πραγματικότητα, την ήττα της Αυτοκρατορικής Γερμανίας ακολούθησε η περιβόητη “Δημοκρατία της Βαιμάρης”. Επρόκειτο για ένα πολίτευμα βασισμένο στους σοσιαλδημοκράτες, στους κεντρώους και στους φιλελεύθερους. Διαχειρίζεται την οικονομική κρίση που προέκυψε μετά τον Α΄ Π.Π. αλλά δέχεται διαρκείς επιθέσεις από εθνικιστές και κομουνιστές ώσπου τελικά καταρρέει.
 
Ο Πρωθυπουργός αναφέρεται φυσικά στον τρόπο με τον οποίο ο Χίτλερ μεταχειριζόμενος τον λαϊκισμό και την προπαγάνδα καταφέρνει να “κερδίσει” τον λαό. Δεν κάνει όμως καμία αναφορά στους Κομμουνιστές που ζητούσαν άμεση κοινωνικοποίηση όλων των κλάδων της βιομηχανίας, την ανάληψη της διοίκησης του στρατού από το κεντρικό σοβιέτ, την εκλογή των ανωτέρων από τους στρατιώτες, την αποστρατεία μονίμων στρατιωτικών, τη συγκρότηση πολιτοφυλακής και την κατάργηση όλων των διακριτών βαθμών. Η απειλή της διάλυσης του κράτους δικαίου που είχαν δημιουργήσει οι μετριοπαθείς, ενίσχυε διαρκώς τον έτερο πόλο. Αυτόν που κατακεραυνώνει ο Αλέξης Τσίπρας.
 
Το μελανό σημείο της ομιλίας του δεν είναι έλλειψη γνώσης. Είναι η σκόπιμη απλουστευτική αναφορά στα γεγονότα, με τρόπο τέτοιο που ουσιαστικά τα εξιστορεί όπως τον βολεύει. Στο ιδεολογικό κατασκεύασμα του Πρωθυπουργού δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Τα πράγματα είναι απλά και κατανοητά, όπως επιβάλλει ο κώδικας συμπεριφοράς ενός λαϊκιστή. Στον “κόσμο” του υπάρχουν οι φασίστες και “εμείς”.  Όσοι δεν είναι μαζί μας λοιπόν είναι φασίστες. Αυτό το κατασκεύασμα απλοποιεί τα πράγματα και πετυχαίνει τον μόνιμο σκοπό. Να διχάσει.

Facebook Comments