H ανάπτυξη, η μείωση της ανεργίας και η αύξηση του επιπέδου διαβίωσης είναι κάποιες από τις κοινές παραμέτρους κάθε οικονομικής πολιτικής. Η πληθώρα μέτρων και οι αποφάσεις για το μείγμα οικονομικής πολιτικής λαμβάνονται μεταξύ άλλων με βάση υπάρχοντες δείκτες και προβλέψεων για το μέλλον και την προσαρμογή της οικονομίας ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η οικονομικής επιστήμη χρησιμοποιεί μοντέλα και δείκτες απλουστευμένης πραγματικότητας που προσφέρουν μία επίπλαστη σιγουριά και την ελπίδα ότι όντως όταν περάσουμε από την μακέτα στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα θα είναι λίγο πολύ ίδια. Δεν θα ήταν λεκτική υπερβολή όμως να πούμε πως το πολυσχιδές και ρευστό πραγματικό περιβάλλον πολλές φορές μας φέρνει προ εκπλήξεων και αναιρεί μοντέλα και προβλέψεις.

Σε γερό «ψαλίδισμα» της πρόβλεψής της για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας το 2019 προχώρησε τις προηγούμενες μέρες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Σύμφωνα με τις φθινοπωρινές οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν, η ανάπτυξη θα περιοριστεί στο 2% το 2019, έναντι προηγούμενης πρόβλεψης για 2,3% τον περασμένο Μάιο.

Η Επιτροπή αφήνει «παράθυρο» να πλησιάσει η ανάπτυξη το 2,3% τόσο την προσεχή χρονιά όσο και το 2020, εφόσον κυβέρνηση και θεσμοί καταλήξουν σε συμφωνία για τις συντάξεις και τις εξαγγελίες Τσίπρα. Έτσι, αναγνωρίζει την υφεσιακή επίπτωση της περικοπής των συντάξεων. Ωστόσο, και πάλι οι Ευρωπαίοι διατηρούν τον πήχη για την ανάπτυξη το 2019 κάτω από την πρόβλεψη του υπουργείου Οικονομικών για 2,5%, δυσκολεύοντας τις διαβουλεύσεις για τις συντάξεις και το πακέτο μέτρων της Θεσσαλονίκης και διαψεύδοντας τις κυβερνητικές διαρροές των προηγούμενων ημερών για επί τα βελτίω αναθεώρηση των ευρωπαϊκών προβλέψεων

Ακόμα μία φορά ο πήχης έπεσε…  Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως οι προβλέψεις θα επαληθευτούν ή πως πρέπει να λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Κομβικό σημείο είναι η ύπαρξη ενός στρατηγικού εθνικού πλάνου ταυτόχρονα ρεαλιστικού και φιλόδοξου που θα λαμβάνει υπόψη τους εξωτερικούς περιορισμούς αλλά και τις εσωτερικές ανάγκες και δυνατότητες. Η δέσμευση σε ένα τέτοιο σχέδιο που θα παραγκωνίζει πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς και θα έχει ως στόχο την επίτευξη (αληθινών) αναπτυξιακών ρυθμών είναι προυπόθεση ώστε να απαγκιστρωθούμε από την καρτερική προσμονή της ανάπτυξης, των προβλέψεων για αυτή και των μέτρων που δίνουν οι ξένοι εταίροι μας και να κινηθούμε με μία σχετική αυτονομία που θα αποκαθηλώσει από την αδράνεια και την δικαιολογία ότι τα πάντα κινούνται και ρυθμίζονται από τους ξένους εταίρους.

Facebook Comments