Η Μόσχα αποτελούσε πάντα για τον ελληνισμό ένα μεταφυσικό αποκούμπι. Ποτέ στην ιστορία μας δεν μας στάθηκε πραγματικά και πρακτικά χρήσιμη, πλην εμείς πάντα ως λαός είχαμε το συνήθειο να στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα κει, αναμένοντας κάποιου είδους «σωτηρία» από το ξανθό της γένος. Ιστορικά όμηροι της δοξασίας των σκλαβωμένων προγόνων μας που περίμεναν την απελευθέρωση από τους ομόδοξους Ρώσους, συνεχίζουμε ως σήμερα να είμαστε ένας από τους τέσσερις πιο φιλορώσους λαούς της υφηλίου.

Η επίσκεψη Τσίπρα στην Μόσχα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα αποδώσει τα τυπικώς αναμενόμενα. Ένα σχετικό ξεπάγωμα των ελληνορωσικών σχέσεων που είχαν πληγεί δραματικά μετά την απέλαση των Ρώσων διπλωματών και μια ρητή αναφορά για την καλή συνεργασία των δύο πλευρών. Τίποτα περαιτέρω. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο Τσίπρας, ως ο πιο φιλοαμερικάνος Έλληνας πολιτικός της τελευταίας εικοσαετίας, δεν είναι σε θέση να συνάψει στρατηγική συμφωνία με την Ρωσία. Ο συνέταιρος του ξανθού γένους στην περιοχή μας είναι ο Ερντογάν, όχι ο Αλέξης.

Στην πραγματικότητα, ουδέποτε η Ελλάδα ήταν στρατηγικός σύμμαχος των Ρώσων. Από γενέσεως του ελληνικού κράτους ήμασταν κολλημένοι στο άρμα των δυτικών, είτε από επιλογή μας είτε διότι μας υποχρέωναν οι κανονιοφόροι των Αγγλογάλλων και των Αμερικανών. Η Ρωσία, παρά την ένθερμη λαϊκή αγάπη που εκφράζαμε γι αυτήν, ουδέποτε έδειξε διάθεση να μας βοηθήσει αλτρουιστική ή να μας προσαρτήσει στην άμεση ζώνη επιρροής της. Από τον καιρό της τουρκοκρατίας μας χρησιμοποιούσε μόνο ως μοχλό αντιπερισπασμού στους Οθωμανούς, κάθε φορά που έκανε πόλεμο μαζί τους μας εξωθούσε σε μια χαμένη επανάσταση.

Η εθνική μας ολοκλήρωση των 19ο και 20ο αιώνα έγινε κόντρα στην ρωσική πολιτική, η οποία είχε τους Βούλγαρους κι όχι εμάς ως άμεσο στρατηγικό της σύμμαχο. Ούτε ο Στάλιν μας ήθελε στην μοιρασιά των νικητών το 1945, ούτε έκτοτε στάθηκε ποτέ εμπράκτως στο πλευρό μας στα εθνικά μας ζητήματα. Ούτε πρέπει βέβαια να ξεχάσουμε πως δίχως τους Μπολσεβίκους ο Κεμάλ δεν θα μας είχε ρίξει στην θάλασσα το 1922. Ούτε σήμερα μπορεί να θεωρηθεί εφικτή μια συμπόρευση Μόσχας-Αθήνας, όταν στην βαλκανική πολιτική τα συμφέροντα των δύο είναι αντίθετα. Η Αθήνα ακολουθεί την πολιτική του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Μόσχα θέλει να τραβήξει τα Βαλκάνια μακριά από τους δύο αυτούς οργανισμούς.

Οπότε απομένουν οι όμορφες εκδηλώσεις στην Κόκκινη Πλατεία, τα στεφάνια, οι παρελάσεις και οι συμφωνίες χαμηλής πτήσης για τα εμπόρια και την πολιτιστική προσέγγιση. Δεν είναι αμελητέα, αλλά δεν είναι και για πανηγυρισμούς. Από μακριά και αγαπημένοι δηλαδή…

Facebook Comments