Ότι έχουμε μπει σε κανονική και μάλιστα σκληρή προεκλογική περίοδο δεν το αμφισβητεί ούτε ο πιο αφελής παρατηρητής. Οι δυο παράλληλες ομιλίες Τσίπρα και Μητσοτάκη την Παρασκευή το βράδυ σφράγισαν την σχεδόν επίσημη έναρξη ενός προεκλογικού αγώνα που κανένας δεν ξέρει πότε θα ολοκληρωθεί. Το γεγονός ότι η έναρξη αυτή σφραγίστηκε από μια πολιτική απρέπεια του Σύριζα να προγραμματίσει εκδήλωση την ίδια ώρα που θα μιλούσε ο Μητσοτάκης στο (από μήνες προγραμματισμένο) τακτικό συνέδριο του κόμματος του, είναι απλώς άλλη μια ένδειξη για την σκληρότητα της αντιπαράθεσης που θα ακολουθήσει.

Σ’ αυτό που παρακολουθούμε, υπάρχει ένα παράδοξο, αν συγκρίνουμε την σημερινή εποχή με τις προηγούμενες. Ως σήμερα, το κόμμα που ερχόταν δημοσκοπικά δεύτερο ακολουθούσε ακραία και πολωτική τακτική, επιχειρώντας να συγκρατήσει τους οπαδούς του που αποχωρούν από τις τάξεις του. Αντιθέτως, το κόμμα που φαινόταν να οδεύει σε εκλογική νίκη, υιοθετούσε πιο ήπιους τόνους και πιο γλυκειά γλώσσα, προσπαθώντας να φέρει όσο περισσότερους πολίτες στην δική του αγκαλιά. Κλασικές συνταγές των εκλογικών αναμετρήσεων, που για δεκαετίες αποδείχτηκαν αποτελεσματικές και πάντως κανένας δεν σκέφτηκε να τις αμφισβητήσει.

Να όμως που αυτή η προεκλογική μάχη φαίνεται ότι βάζει σε δοκιμασία ακόμα και τις κλασικότερες των συνταγών που ξέραμε. Ενώ λοιπόν ο Σύριζα υψώνει δραματικά τους τόνους (είδαμε τον Αλέξη στην Θεσσαλονίκη να αναφέρεται σε Λαμπράκηδες και Γκοτζαμάνηδες), η ΝΔ αυτή τη φορά τον ακολουθεί κατά πόδα στην τακτική της πόλωσης. Γιατί; Πρώτον, διότι η ηγεσία της ανιχνεύει μια υποφώσκουσα λαϊκή οργή για την κυβέρνηση, η οποία ζητά πολιτική έκφραση. Το κυριότερο όμως είναι πως όλες οι μετρήσεις δείχνουν πως η πόλωση αυτή, βοηθά εξ’ ίσου τον Σύριζα και την  ΝΔ.

Όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα από το σύνολο των εταιρειών δείχνουν ότι ο Σύριζα αργά-αργά καταφέρνει να ανεβάσει την συσπείρωση του που ήταν σε εξαιρετικά χαμηλό σημείο. Παράλληλα όμως η ΝΔ καταφέρνει αφενός να διατηρεί ψηλά την δική της συσπείρωση και παράλληλα να εισπράττει ψηφοφόρους από άλλους πολιτικούς χώρους. Αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναβίωση του δικομματισμού που είχαμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια. Μοιάζει παράδοξο, όμως η πόλωση ανεβάζει τα ποσοστά και των δύο μονομάχων, συμπιέζοντας δραματικά (μέχρις εξαφανίσεως) τα μικρά κόμματα. Ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν έναν Σύριζα που απέφυγε τον θρυλούμενο καταποντισμό, αφού τα ποσοστά του φαίνεται ότι θα ξεπεράσουν το 25%. Παραλλήλως όμως η ΝΔ φαίνεται ότι παρά την επιβίωση του αντιπάλου της, κινείται πια στην τροχιά της αυτοδυναμίας. Οι 155 έδρες δεν θεωρούνται πια δόλου ευφάνταστο σενάριο.

Και ποιος την πληρώνει; Τα μικρά κόμματα φυσικά. Υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να βρεθούν πάνω από πέντε κόμματα στην επόμενη Βουλή, ενώ η διαφορά των δύο πρώτων από τους επόμενους φαίνεται ότι θα είναι δυσθεώρητη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα ζήσουμε μια προεκλογική περίοδο που οι παλιές πολώσεις θα μοιάζουν μπροστά της με παιδική χαρά.  

Facebook Comments