Είναι εύκολο να καταδικάσει κανείς ένα τρομοκρατικό χτύπημα ειδικά όταν γίνεται σε έναν μιντιακό όμιλο. Αν είσαι πολιτικός λες κάτι βαρύγδουπα περί Δημοκρατίας που βάλλεται άλλα δεν εκβιάζεται, λες ότι δεν θα σε καταβάλλουν οι τρομοκράτες, λες ότι θα είμαστε όλοι ενωμένοι απέναντί τους και φυσικά δεν λες τίποτα για όλα αυτά που έχουν προηγηθεί και έχουν οπλίσει το χέρι των τρομοκρατών.
 
Δεν θα γίνω όμως πολύ απλοϊκός, καθώς είναι αλήθεια ότι δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστούμε ότι από τη στιγμή που μία κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τους θύλακες βίας και ανομίας, πολύ απλά αυτοί θα δυναμώνουν. Χαρακτηριστικό ήταν πρόσφατα το παράδειγμα των μαθητών που έφτασαν δις στο γραφείο του Υπουργού Παιδείας. Θα προσπεράσω επίσης αρκετά γρήγορα το θέμα «Ρουβίκωνα» μιας και σε αυτό το όνομα-βιτρίνα φαίνεται να αποτυπώνεται όλη η συζήτηση για την αύξηση της ανομίας. Θα αναφερθώ όμως ένα συγκεκριμένο γεγονός: Στην κατάληψη ενός γραφείου στην Φιλοσοφική και στην αδυναμία της κυβέρνησης ή της Πρυτανείας (μιας και τα Πανεπιστήμια έχουν αυτοδιοίκητο) να σταματήσουν αυτή την ανομία.
 
Τα πράγματα είναι απλά. Επειδή τα Πανεπιστήμια είναι ανοιχτοί χώροι δεν σημαίνει ότι είναι ασύδοτοι. Στο τέλος τέλος έχουν (μάλλον) κανόνες κι αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει έναν χώρο του πανεπιστημίου θα πρέπει να ζητήσει άδεια από την Πρυτανεία κι αν του τη δώσουν να προχωρήσει σε αυτά που έχει πει ότι θα κάνει εκεί κατά την αίτησή του. Αν κάνει άλλα, πρέπει να αποχωρήσει. Ή να τον «αποχωρήσουν» οι δυνάμεις που έχουν τα πανεπιστήμια για την τήρηση της τάξης. «Μα υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις;» θα ρωτήσετε. Την απάντηση την ξέρετε.
 
Το αποτέλεσμα είναι ότι εδώ και 48 χρόνια (μην κάνετε πράξεις, την μεταπολίτευση εννοώ) αναπτύσσουμε ένα σύστημα Παιδείας που πλέον δεν προετοιμάζει πολίτες, αλλά προετοιμάζει «ανάρχια» τα οποία σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μετά την αποφοιτήσή τους αναλαμβάνουν θέσεις στην κοινωνία. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι πρασινοφρουροί κάποτε, η γαλάζια γενιά αργότερα, τα λαμόγια μετά, οι παράγκες, αλλά και η 17 Νοέμβρη, ο Ε.Λ.Α. ο Ρουβίκωνας και οι διάφοροι «Ρουβίκωνες».
 
Σας καλώ λοιπόν να αναλογιστείτε λίγο και να προσπαθήσετε να απαντήσετε σε μία πολύ απλή ερώτηση: «Σε ποιον θεσμό στηρίζετε σήμερα η ελληνική κοινωνία;» Εννοώ ποιος είναι ο συνεκτικός της δεσμός; Υπάρχει κάτι που να μας ενώνει όλους μαζί;
Δυστυχώς απαντώ ότι δεν υπάρχει. Δεν έχουμε αφήσει τίποτα που να μην το έχουμε μολύνει ή να μην το έχουμε καταστρέψει. Και παράλληλα είτε ως άτομα είτε ως κοινωνικές ομάδες είτε ως λαός στο σύνολο, κοροϊδεύουμε οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε.
Δυστυχώς η Παιδεία ως θεσμός καταρρέει.
Η Ιστορία μας επίσης δεν μας εμπνέει πια όπως στο παρελθόν και μάλλον έχουμε μπλεχτεί από την μεγάλη της διάρκεια και την πολυπλοκότητά της.
Η θρησκεία έχει επίσης χάσει την οικουμενικότητα που κάποτε είχε.
Η Δικαιοσύνη πολύ καιρό τώρα έχει απολέσει μεγάλο μέρος της σοβαρότητάς της (ευτυχώς όχι όλη) κυρίως λόγω της ατέρμονης λειτουργίας της.
Η οικογένεια κι αυτή απαξιώνεται και πολλοί την επικαλούνται για να γίνει ξανά ένας θύλακας επανασύνδεσης της κοινωνίας.
 
Και όλα τα παραπάνω δεν επιτρέπουν πλέον στον Έλληνα καμία ανεκτικότητα. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η πάρτη μας. Ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον όλων. Κι όποιος άλλος βρεθεί στον δρόμο μας απλά πρέπει να φύγει. Με ξύλο; Με ξύλο. Με καδρόνια; Με καδρόνια. Με βόμβες; Με βόμβες.

Facebook Comments