Η προκλητική εκτόξευση του σερβιτόρου μιας πιτσαρίας μέχρι το 2015 σε επίπεδο μεγαλοεπιχειρηματία μέσα σε ένα χρόνο από τότε που ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, μόνον και μόνον γιατί ήταν συμμαθητής και κολλητός του Νίκου Παππά και ανήκε στην «παρέα της Καισαριανής», προκάλεσε την κοινή γνώμη, δικαιολογημένα. Η περίπτωση του Μάνου Πετσίτη, που από την μια στιγμή στην άλλη έφτασε να ζει πολυτελή ζωή μεγιστάνα, και να σκορπάει άφθονο το χρήμα, που άγνωστο πώς απέκτησε, αποτελεί το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων και της χίμαιρας, που είχε προκαλέσει η επικράτηση της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κι η Αριστερά ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούν το «νέο», το «ηθικό», την «αξιοκρατία», την «ισότητα των ευκαιριών για όλους».

Όσοι γνωρίζουν την θητεία της Αριστεράς, όπου κι αν κυβέρνησε, από την Σοβιετική Αυτοκρατορία μέχρι τα λατινοαμερικανικά καθεστώτα τύπου Μαδούρο και Κάστρο, γνωρίζαμε ότι όλα αυτά δεν είχαν καμιά αξία πραγματική. Η Αριστερά, όπου κι αν κυβέρνησε οδήγησε στον αυταρχισμό και στην εξαθλίωση, φτιάχνοντας κλειστού τύπου ομάδες εξουσίας, όπου ο νεποτισμός, η διαφθορά, η οικογενειοκρατία κι η εξουσιομανία ήταν η σκληρή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα όμως των αριστερών ψευδαισθήσεων, είχε συστηματικά καλλιεργηθεί μια άλλη ψευδής πραγματικότητα για τα δήθεν «ανθρωπιστικά ιδεώδη» της Αριστεράς, που θα αποκτούσαν σάρκα κι οστά, μόλις αυτή καταλάμβανε στην εξουσία.

Πολλοί συμπατριώτες μας πίστεψαν στο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, στην επικράτηση των πλέον καταπιεσμένων πολιτών. Όπως και το 1981 έτσι και το 2015, ο καθένας ψηφοφόρος της Αριστεράς νόμισε ότι ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχαινε, εύκολα κι άκοπα, τους στόχους του, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Αλλωστε αυτό το…»νέο παιδί», ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του φαίνοντας συμπαθητικοί και γοητευτικοί. Η αποκαθήλωση αυτών των ψευδαισθήσεων άρχισε πολύ γρήγορα. Η ανεπάρκεια κι η ανικανότητα των αριστερών κυβερνώντων σε συνδυασμό με την σκληρή πραγματικότητα δεν δικαίωσε τις χίμαιρες και τις ονειρώξεις των ψηφοφόρων της Αριστεράς. Αλλά και πάλι επέμεναν. Ήλπιζαν γιατί ήθελαν να ελπίζουν ότι το «καλό παιδί» προσπαθεί να μας σώσει εις πείσμα των «»κακών ξένων δανειστών», που μας καταπιέζουν και μας ρουφούν το αίμα/

Η περίπτωση όμως του Μάνου Πετσίτη εμπεριέχει κι έναν τεράστιο συμβολισμό. Η ομάδα Τσίπρα- Παππά και των συντρόφων τους, που κατέλαβε την εξουσία εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση, την οργή, τον φόβο των πολιτών, δεν ήταν τόσο ιδανική όπως την πίστευαν. Στην πραγματικότητα, το μόνο, που ενδιαφέρει τον Τσίπρα και την παρέα του είναι η απόλαυση της εξουσίας και των προνομίων της με κάθε κόστος για την Ελλάδα. Βλέπετε, άνθρωποι πεινασμένοι για την εξουσία και κομπλεξικοί για τα τόσα χρόνια, που βρίσκονταν στην απέξω, δεν μπορούσαν να συμπεριφερθούν διαφορετικά. Όπως άλλωστε συνέβη σε όλες τις χώρες, που είχαν την ατυχία να κυβερνηθούν από την Αριστερά

Facebook Comments