Άλλο ένα «κουτί» σκάει έξω από μια εκκλησία και πραγματικά η Ελλάδα του 2019 που σε λίγο έρχεται, είναι ίσως η μόνη χώρα που μπορείς να βγεις ελεύθερα στην πρωτεύουσα της, αλλά να μην ξέρεις πότε «θα σου έρθει το πιάνο στο κεφάλι».

Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση αλλά το φαινόμενο αυτού του δήθεν πολιτικού εξτρεμισμού, τείνει να γίνει – αν δεν το έχει καταφέρει ήδη – μια εικόνα τόσο γνώριμη και αν δεν ενεργοποιηθεί σύντομα το υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, θα μετατραπεί σε κανονικότητα. Μην γελιέστε. Δεν πρόκειται όμως ούτε για παρεμβατισμό, ούτε για καμία αντιεξουσιαστική δράση.

Πρόκειται για μια συντονισμένη και καλά σχεδιασμένη προσπάθεια κοινωνικού μιθριδατισμού, η οποία εκμεταλλευόμενη την αδιαφορία του κόσμου και κυρίως των νέων για κάθε τι που έχει να κάνει με την ενεργή του δράση στην κοινωνία, προσπαθεί να εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω.

«Μιθριδατισμός», για όσους δεν γνωρίζουν, αποκαλείται η πρακτική της απόκτησης ανοσίας απέναντι σε κάποιο δηλητήριο, μέσω της βαθμιαίας χορήγησής του σε μικρές και μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, ο οποίος και εφάρμοσε τη μέθοδο, φοβούμενος μη τυχόν τον δηλητηριάσουν άλλοι.

Αυτό ακριβώς γίνεται καιρό τώρα και στην ελληνική κοινωνία. Το δηλητήριο όμως είναι ακόμα πιο ισχυρό και η δράση του εμπλουτίζεται καθημερινά με την καλλιέργεια του μίσους κατά πάντων, την απόγνωση και την οργή που δημιουργεί η απώλεια κάθε ελπίδας. Πλέον η εύκολη οδός της ανεντιμότητας επικρατεί και η αρετή σπανίζει. Άνθρωποι πρότυπα αποκρύπτονται από το προσκήνιο και παρόλο που υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα, μας έχει δημιουργηθεί η αίσθηση, ότι μόνο σε πίνακες απελθόντων πολιτικών θα βρούμε κανέναν.

Γεγονός είναι ότι αν κάποιος παρακολουθήσει στενά το ζήτημα, δεν θα δυσκολευτεί να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι ο στόχος δεν είναι οι άνθρωποι αλλά η ψυχολογία τους. Και φυσικά και δεν είναι τυχαία η επιλογή των στόχων.

Παρόλο που ακούγεται όλο και πιο συχνά το ότι «οι δράστες ήθελαν αίμα». Παρόλο που τα χτυπήματα έχουν γίνει ανεξέλεγκτα και η κλιμάκωση της εγκληματικής δράσης αυτής, έχει φτάσει στο σημείο να μην υπάρχουν πια ούτε προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, προσωπικά πιστεύω ότι αν ήθελε κάποιος νεκρούς, αυτό θα είχε ήδη γίνει.

Και δεν έχει γίνει γιατί ο τρόμος που αφήνει πίσω μια «παρέμβαση» σε κάποιο δημόσιο κτήριο ή η τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού οποιουδήποτε τύπου, είναι πολλαπλάσιος.

Αφήνει πίσω του τον φόβο, την αγωνία για το πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα. Το δίλημμα για το αν θα πρέπει να ξαναπάς εκεί ή να ξαναπείς την άποψη σου που ενόχλησε. Γιατί τα «παιδία» θα ξανάρθουν…..

Αν κάποτε συνέβαιναν παρόμοια γεγονότα, η κοινωνία θα είχε συγκλονιστεί. Η μία πίσω από την άλλη οι εκπομπές, θα ανέλυαν την ελεύθερη πτώση της κοινωνίας μας και ειδικά στις νεαρές ηλικίες, που απαξιούν το να ασχοληθούν σοβαρά με το μέλλον τους και να ψηφίσουν για αυτό, ενώ πληρώνουν για να ψηφίσουν τον επόμενο υποψήφιο προς αποχώρηση σε ένα ριάλιτι…    

Η εποχή της αθωότητας του 63, όπου οι Έλληνες έβλεπαν και γελούσαν τον Ρίζο να λέει στον Χατζηχρήστο την γνωστή ατάκα «Θα ξανάρθω Ζήκο», έχει δώσει την θέση της στην αντικανονικότητα και τον φόβο, πως αν ξανάρθουν αυτοί που μόλις έφυγαν, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο άσχημα…

Για τον αν αυτό ισχύει, μπορείτε να ρωτήσετε τον κάθε πολίτη που ζει στις μεγαλουπόλεις και έχει γίνει μάρτυρας ενός τέτοιου γεγονότος. Έχει και αυτός πολλά κοινά με τον Χατζηχρήστο. Δεν του φτάνει που θέλει 99 ευρώ για να βάλει στην άκρη ένα 100στάρικο. Γίνεται και κάθε βράδυ της κακομοίρας…..

Facebook Comments