Αναδιάρθρωση μέσω Μακεδονικού δεν υπάρχει

Ο Τσίπρας πάει να «ανασυγκροτήσει» το πολιτικό σκηνικό, πάνω στις ράγες του Μακεδονικού. Ήταν ηλίου φαεινότερο από καιρό ότι οι Πρέσπες ‘’εργαλειοποιήθηκαν’’ από τον πρωθυπουργό, για να μετατοπίσει τον παλιότερο άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο στον οποίον βάσισε την πολιτική του, στον τεχνητό άξονα πρόοδος-συντήρηση που ο ίδιος έχει ανάγκη τώρα. Ο οξυδερκής παρατηρητής θα γελάσει βέβαια αφού μέχρι πριν μια βδομάδα ο Αλέξης συγκυβερνούσε με τον Καμένο, αλλά ο απλός κοσμάκης ξεχνά εύκολα και ξεγελιέται ευκολότερα.

Στην συλλογιστική του Τσίπρα βέβαια, υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα. Σκοπεύει να φτιάξει ένα μέτωπο πολιτικών δυνάμεων υπό την ηγεμονία του, με πλήρη απορρόφηση από τον Σύριζα των μικρών κομμάτων του κέντρου, στηριγμένος σε υλικά ήττας. Το μέτωπο που προσπαθεί να στήσει, πατά πάνω σ’ ένα μειοψηφικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας. Αν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση ταυτίζεται με την γραμμή ανάμεσα τους υποστηριχτές και τους επικριτές της συμφωνίας με τα Σκόπια, τότε ο Τσίπρας προσπαθεί να φτιάξει ένα εν τη γενέσει του ηττημένο σχήμα.

Όταν το 70% του ελληνικού λαού παραμένει κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και μόνο ένα 30% την στηρίζει (δίχως όλο αυτό το 30% να αποδέχεται το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής Τσίπρα), τότε τι είδους προοπτική έχει αυτό το μέτωπο που αποπειράται να κατασκευάσει ο Αλέξης πάνω στις ράγες του Μακεδονικού; Νομίζω ότι η απάντηση είναι παραπάνω από σαφής: Ο Τσίπρας έχει αποδεχθεί την ήττα του στις ερχόμενες εκλογές  και απλώς προσπαθεί να διευρύνει τα εκλογικά του όρια ως το ποσοστό που αθροιστικά συγκεντρώνουν οι υποστηρικτές της συμφωνίας των Πρεσπών. Αυτό βέβαια προϋποθέτει πλήρη διάλυση των μικρών κεντροαριστερών κομμάτων, πράγμα που αδίστακτα προσπαθεί.

Αυτό που κάνει τώρα ο Τσίπρας, μου θυμίζει τις διάφορες απελπισμένες αεροβασίες των ηττημένων του δημοψηφίσματος του 2015, που έλεγαν ότι έχουν ένα συμπαγές φιλοευρωπαϊκό 40% να βάλουν απέναντι στον Αλέξη για να τον σταματήσουν. Αμ δεν σταμάτησε. Το εκμεταλλεύτηκε δεόντως το πολυσυλλεκτικό 60% που πήρε στο δημοψήφισμα για να εδραιώσει την εξουσία του επί τέσσερα ακόμα χρόνια. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Τις αναδιαρθρώσεις του πολιτικού σκηνικού τις κάνουν οι νικητές, όχι οι ηττημένοι. Και νικητές αναδεικνύονται αυτοί που ‘’πατάνε’’ πάνω στο 70% του ελληνικού λαού, ενώ ηττημένοι θα αποδειχθούν αυτοί που παίζουν με το μειοψηφικό 30%, όσα ακροβατικά κι αν κάνουν πάνω του.