Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε ποιο ήταν το μέλλον του:

  • Πρώτον, δεν θα κατάφερνε να «διπλαρώσει» την τετραετία (κάτι που βάση των σημερινών δημοσκοπήσεων φαίνεται ότι είχε δίκιο)
  • Δεύτερον θα είναι ο μόνος «πραγματικά» αριστερός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και λέω «πραγματικά» διότι αυτή τη στιγμή ο ίδιος ο Τσίπρας δεν είναι πια αριστερός (η υποδοχή Μέρκελ το απέδειξε περίτρανα) ενώ αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξανακερδίσει εκλογές (είτε με Τσίπρα είτε με κάποιον άλλο αρχηγό), τότε δεν θα είναι αριστερό κόμμα.

Έχοντας αυτά τα δύο δεδομένα στο μυαλό του, ο Αλέξης ήξερε ότι είχε μία και μόνη ευκαιρία για να εξασφαλίσει το μέλλον της οικογένειάς του, αλλά επίσης μία και μόνη ευκαιρία για να γραφτεί στην Ιστορία. Που σημαίνει ότι θα έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα, τα οποία φανταζόταν ως νέος ότι θα όφειλε να πράξει ένας αριστερός πρωθυπουργός εάν και εφόσον έπαιρνε κάποια στιγμή την εξουσία. Και βέβαια ως σωστός «αριστερός» φανταζόταν ότι για κάθε πράξη του θα έβαζε στο σακάκι του με τον Μάο γιακά, ένα φανταχτερό παράσημο όπως εκείνα που έδινε η ΕΣΣΔ, στον καλύτερο εργάτη της χρονιάς, ή τα πολλά που στόλιζαν το πέτο του Καλάζνικοβ.

Πάμε λοιπόν να δούμε τα «παράσημα» που έβαλε στο δικό του στήθος ο Αλέξης μας, ενώ στο δεύτερο μέρος αυτού του κειμένου θα θυμηθούμε τα παράσημα που τελικά δεν κατάφερε να πάρει.

Το Δημοψήφισμα

Η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος ήταν ανέκαθεν στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα. «Για ποιο λόγο κανένας δεν το έχει τολμήσει;» αναρωτιόταν από πολύ νέος, συμπληρώνοντας ότι ένας κυβερνήτης θα πρέπει να ρωτάει τους πολίτες για σοβαρά ζητήματα που αφορούν τη χώρα. Στο μυαλό του ήταν πάντα σίγουρος ότι κανείς Πρωθυπουργός μέχρι σήμερα δεν το τολμούσε διότι θα θύμιζε σε πολλούς τα δημοψηφίσματα της χούντας, ενώ ήταν σίγουρος ότι εκείνος ο «αριστερός», αλλά και νεότερος θα μπορούσε να είναι πολύ μακριά από τέτοιους συνειρμούς.

Έτσι στις 5 Ιουλίου του 2015 έγινε το δημοψήφισμα του Τσίπρα που χαρακτηρίστηκε από δύο πράγματα: Το δυσνόητο ερώτημα και φυσικά την πλήρη αδιαφορία του πρωθυπουργού προς το αποτέλεσμα. Το 61,31% του λαού είπε «Όχι» στις προτάσεις της τρόικας, στη συνέχεια όμως η κυβέρνηση απλά έπραξε το απολύτως αντίθετο και συνέχισε τις διαπραγματεύσεις, αποδεχόμενη ακριβώς τα κείμενα που ο λαός καταδίκασε.

Λύση του Σκοπιανού

Η αντιμετώπιση του προβλήματος με την ΠΓΔΜ ήταν ένα ακόμη παράσημο που ήθελε να αποκτήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Έπρεπε να λύσει το Σκοπιανό, κάτι που ίσως θεωρούσε ιστορική υποχρέωση ενός αριστερού η οποία εκπορεύεται από την αποδοχή (έστω εν μέρη) των ιστορικών απόψεων των χωρών του λεγόμενου «παραπετάσματος». Κάπως έτσι λοιπόν ο πρωθυπουργός θεωρούσε ότι είχε αργήσει πάρα πολύ η λύση, η οποία δεν θα έπρεπε να εμποδίζεται από εθνικές αγκυλώσεις, τις οποίες άλλωστε η αριστερά πάντα υποβαθμίζει όταν τις συγκρίνει με τον διεθνισμό που εκείνη προτάσσει.

Βέβαια εδώ ο Αλέξης είχε ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Η ονομασία της ΠΓΔΜ είναι ένα θέμα για το οποίο η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει εντονότατη ευαισθησία και γι αυτό το Μακεδονικό δεν θα μπορούσε να τεθεί σε δημοψήφισμα, καθώς σίγουρα η κυβέρνηση θα έχανε. Και εδώ ο Αλέξης πολύ δύσκολα θα μπορούσε να μετατρέψει το «Όχι» σε «Ναι». Οπότε τί έκανε; Από την πρώτη στιγμή αποφάσισε ότι απλά η όποια συμφωνία ΔΕΝ θα γινόταν αντικείμενο δημοψηφίσματος, ασχέτως αν στο μυαλό σχεδόν όλων μοιάζει ένα κατεξοχήν θέμα άξιο τέτοιας διαδικασίας.

Έξοδος από τα μνημόνια

Είναι αλήθεια ότι αυτό το «παράσημο» ο Αλέξης δεν το είχε φανταστεί τότε που κέρδιζε τις εκλογές για τα 15μελή συμβούλια, καθώς ακόμη δεν είχαμε βρεθεί να αντιμετωπίζουμε την κρίση και τα μνημόνια. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει την ρήση του πριν αναλάβει την εξουσία, ότι «θα καταργήσουμε με ένα νόμο και ένα άρθρο όλους τους μνημονιακούς νόμους». Ήταν κάτι σαν το «ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας νόμος παράλογος, δεν διορθώνεται καταργείται». Πόσοι λογικοί άνθρωποι δεν έχουν γελάσει και με τις δύο αυτές προτάσεις που έχει εκστομίσει τόσο άνετα ο νυν πρωθυπουργός;

Νομίζω όμως ότι είναι πλέον η ώρα, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η χώρα δεν βγήκε από τα μνημόνια επειδή έκανε κάτι ιδιαίτερο ο ΣΥΡΙΖΑ! 
Η χώρα θα έβγαινε από τα μνημόνια έτσι κι αλλιώς, διότι πολύ απλά όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να κάνουν αυτά που απαιτούσαν οι δανειστές. Και θα βγαίναμε νωρίτερα από τα μνημόνια (θα μας είχαν επιβληθεί μόνο δύο) αν η κυβέρνηση Σαμαρά δεν κατέβαζε τα μολύβια το 2014. Διότι τελικά αυτό έγινε. Η τότε κυβέρνηση απλά σταμάτησε να δουλεύει. Και ό,τι είχε γίνει μέχρι τότε πήγε στα σκουπίδια. Χάθηκε λοιπόν μία μοναδική ευκαιρία. Στη συνέχεια ήρθε το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, το «ουάου» του τότε Υπουργού των Οικονομικών και μετέπειτα «δραπέτη της Αίγινας», το δημοψήφισμα και τελικά το τρίτο μνημόνιο. Απ’ το οποίο φυσικά και θα βγαίναμε. Αφού μπορούσαμε να βγούμε από το δεύτερο, γιατί να μην μπορούμε να βγούμε και από το τρίτο; Ο Αλέξης όμως ήθελε απλά να κάνει τη χρονική του διαχείριση και να βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο όταν βόλευε εκείνον. Έτσι όμως έβαλε την οικονομία στον γύψο για τέσσερα ακόμη χρόνια. Το αστείο είναι ότι με αυτή του τη στάση έχασε την ευκαιρία να κυβερνήσει απαλλαγμένος από εξωτερικούς περιορισμούς. Οι αριστεροί όμως θέλουν πάντα να έχουν απέναντί τους έναν «κακό εχθρό» -την τρόικα στην προκειμένη περίπτωση- προκειμένου να μπορούν να του αποδίδουν το φταίξιμο για κάθε ρεαλιστική πολιτική που θα αναγκάζονταν να πραγματοποιήσουν.

Καθιέρωση απλής αναλογικής

Ένα άλλο παράσημο που αποτελούσε πάγιο αίτημα της αριστεράς είναι φυσικά η καθιέρωση της απλής αναλογικής, κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα άντεχε να μην βάλει στην «τροπαιοθήκη» του. Η απλή αναλογική (στην ουσία η αφαίρεση του μπόνους των 50 βουλευτών που λαμβάνει με τον υπάρχοντα νόμο το πρώτο κόμμα) ολοκληρώθηκε στις 22 Ιουλίου του 2016 και στη συνέχεια καθιερώθηκε και για τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Αυτή η απόφαση αναμένεται να αλλάξει κατά πολύ τον τρόπο διοίκησης των δήμων. Αυτό βέβαια δεν έχουμε δει ακόμη πως θα λειτουργήσει στην πράξη, καθώς θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στις Δημοτικές εκλογές του Μαΐου.

Όσον αφορά τις Βουλευτικές εκλογές, αυτές του 2019 θα έχουν ακόμη το μπόνους των 50 εδρών, καθώς ο νόμος 4406 δεν πήρε 200 ψήφους στη Βουλή οπότε θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές.

Επίσκεψη Ερντογάν

Το τελευταίο από τα μεγάλα παράσημα που ήθελε ανέκαθεν να δώσει στον πρωθυπουργικό εαυτό του ο Αλέξης Τσίπρας ήταν να καταφέρει να καλέσει στην Αθήνα τον πρόεδρο της Τουρκίας. Στο μυαλό του δεν είχε ποτέ σημασία αν αυτό θα ήταν καλό. Αν την εποχή που θα ήταν εκείνος πρωθυπουργός δεν θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας να πατήσει στην πρωτεύουσα ο επικεφαλής της γείτονος. Δεν είχε σημασία αν θα ήταν διαλλακτικός πρόεδρος. Το μόνο που είχε σημασία ήταν ο Αλέξης να σπάσει ένα ακόμη ρεκόρ. Αυτό δηλαδή που ήθελε να μην έχει πατήσει στην Ελλάδα το πόδι του Τούρκος Πρόεδρος εδώ και 65 χρόνια. Και αυτό έγινε στις 7 Δεκεμβρίου του 2017. Το τί θα συζητούσαν οι δύο αρχηγοί ήταν λεπτομέρεια. Το αν θα είχε η επίσκεψη αποτέλεσμα για τη χώρα το ίδιο. Το τί θα παίρναμε και το τί θα δίναμε ήταν αδιάφορο. Αρκεί ο Αλέξης να γραφόταν στην ιστορία επειδή έσπασε το σερί αυτό. Το να γράψω τώρα εδώ -σημείο προς σημείο- γιατί η επίσκεψη Ερντογάν ήταν μία αποτυχία, είναι μάλλον άχρηστο. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά τότε. Αρκεί να πω ότι η εικόνα που βγήκε από τις διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις ήταν των παράλληλων μονολόγων, όπου Ελλάδα και Τουρκία εξέφραζαν τις γνωστές θέσεις τους. Μόνο που αυτή τη φορά ο Τούρκος πρόεδρος τις έλεγε μέσα στα μούτρα μας, μέσα στο σπίτι μας. Πιστεύω λοιπόν ότι ίσως κάποια στιγμή, ακόμη και ο Αλέξης, θα παραδεχθεί ότι η επίσκεψη Ερντογάν, εκτός από το να μηδενίσει το κοντέρ, δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει.

Τα Παρασημάκια

Νομιμοποίηση της κάνναβης

Δεν θα μπορούσα να παραβλέψω, αλλά ούτε να κατατάξω στα μεγάλα παράσημα, την νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε δημιούργησα μία υποκατηγορία, τα «Παρασημάκια». Όχι ότι ήταν εύκολο να νομιμοποιηθεί η ιατρική κάνναβη. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να το πετύχουν, μετρούν πλέον περισσότερα από 30 χρόνια παρεμβάσεων και αναλύσεων. Ψηφίστηκε από τη Βουλή την 1η Μαρτίου 2018 από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι.

Σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων

Και αυτό το θέμα το κατέταξα στα μικρά παράσημα, καθώς δικαίως θα το θεωρούσε κανείς κάτι απολύτως λογικό να έρθει προς ψήφιση από έναν αριστερό πρωθυπουργό. Άλλωστε υπέρ στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια ψήφισαν όλες οι πτέρυγες της βουλής, χωρίς κομματική πειθαρχία. Ο νόμος πέρασε με 194 «ναι» και το στήριξαν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων, ενώ τα δεξιά κόμματα τριχοτομήθηκαν. Στη Νέα Δημοκρατία 19 υπερψήφισαν, 29 καταψήφισαν και 27 απείχαν. Από τους Ανεξάρτητους Έλληνες 3 υπερψήφισαν, 5 καταψήφισαν, ενώ ο αρχηγός τους επέλεξε τον «βολικό» δρόμο της απουσίας.

Καταψήφισαν για άλλους λόγους το κάθε κόμμα, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.

Στο δεύτερο μέρος διαβάστε ποια παράσημα ΔΕΝ έβαλε στο πέτο του ο Αλέξης Τσίπρας.

Facebook Comments