Όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη Βουλή σηματοδοτούν τον έμπρακτο πια εκφυλισμό των θεσμών και του πολιτεύματος. Το κοινοβούλιο έχει ευτελιστεί σε λαϊκό πανηγύρι όπου πνευματικά διανοητικά και ηθικά ανάπηροι πολιτευτάδες, σκιές συνειδήσεων, πρωταγωνιστούν σε μία μόνιμη φτηνοπαράσταση καραγκιόζη. Άνθρωποι σπιθαμιαίου αξιακού εκτοπίσματος, έχουν βρεθεί αντιπρόσωποι του εκλογικού σώματος και με θεσμική ισχύ να συν-καθορίζουν το πεπρωμένο ενός ολόκληρου έθνους.

Στο ρόλο τού ενορχηστρωτή αυτής της πολιτικής και θεσμικής κακοφωνίας βλέπουμε μία αντιστοίχως ανύπαρκτου ειδικού «βάρους» παραπαίουσα κυβέρνηση να πριμοδοτεί με κάθε πρόσφορο μέσον την συντελούμενη απαξίωση των θεσμών και τον συνολικότερο ευτελισμό της πολιτικής ζωής. Οι άνθρωποί της, έχοντας αναγάγει το υποχθόνιο πολιτικό αλισβερίσι και το ξέπλυμα συνειδήσεων σε αυταξία, πασχίζουν με αγωνιώδη προσήλωση για την εκπλήρωση ενός και μοναδικού στόχου: την με κάθε τρόπο αυτο-συγκόλλησή τους με τις προσοδοφόρες καρέκλες τής εξουσίας.

Σε αυτό το θλιβερό θέατρο σκιών, γνωρίσαμε αυτές τις μέρες μία ακόμη πρωτόγνωρη παράσταση -χαστούκι στον κοινοβουλευτισμό: Το φαινόμενο του «πλανόδιου» βουλευτή-μικροπωλητή.

Πρόκειται για άτομα που, προκειμένου να περισώσουν τα προνόμια του βουλευτικού αξιώματος (για τα οποία είναι παν-ΑΝάξιοι), παριστάνουν τους «τύποις ανεξάρτητους», όντες όμως «λίαν εξαρτημένοι» από τις επιταγές τού ιδιοτελούς τους συμφέροντος.

Η επιστολή των έξι αυτών βουλευτών προς τον Πρόεδρο τής Βουλής φανερώνει το πόσο έχουν πια καταπέσει τα πολιτικά ήθη. Παρότι, λένε, θα παραμένουν «ανεξάρτητοι», παρέχουν εκ προοιμίου και εν λευκώ(!) την υποστηρικτική τους ψήφο στη κυβέρνηση για τις μη ονομαστικές ψηφοφορίες στη Βουλή, δηλαδή τη πλειονότητα.

Μόνο κάποιος πολύ αφελής θα το χαρακτήριζε σύμπτωση: Η κυβέρνηση έχοντας πια απωλέσει τη σιγουριά τής δεδηλωμένης απομένοντας με μειοψηφία εδρών στη Βουλή (145), ως εκ θαύματος βρίσκονται έξι πρόθυμοι από την αντιπολίτευση που -ναι μεν ΔΕΝ εντάσσονται στη συμπολίτευση- προσφέρουν όμως εν λευκώ την ψήφο τους υπέρ κάθε ζητήματος που η κυβέρνηση θα φέρνει προς ψήφιση, προκειμένου να διασφαλίζονται παγίως οι 151 ψήφοι και έτσι η θητεία όλων να διασφαλισθεί ότι θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της…

.Η μέσω επιστολής δέσμευσή τους ότι το κατά συνείδηση τής ψήφου τους ακυρώνεται οικειοθελώς (εκπορνεύεται) παραδιδόμενη σαν κουρέλι στη κυβέρνηση να την κάνει εκείνη ό,τι την εξυπηρετεί, είναι το αποκορύφωμα τού πολιτικού καιροσκοπισμού αλλά και ενός ακόμα βαρύτερου αντι-τρόπαιου: Του υποτακτικού ραγιαδισμού.

Η στάση αυτή δεν είναι μόνο λίαν εξευτελιστική για τους ιδίους, αλλά καταμαρτυρά τον συνολικότερο ξεπεσμό των ηθών τής πολιτικής μας ζωής. Πρόκειται για ανθρώπους ανυπάρκτου ηθικής, πολιτικούς ραγιάδες, που επισήμως με την υπογραφή τους προ-συνηγορούν σε ό,τι κι αν η κυβέρνηση επιθυμήσει να νομοθετήσει ή επικυρώσει. Με τη ωφελιμιστικά δουλική συμπεριφορά τους ακυρώνουν την υπόσταση τής αξιακής συνείδησης, προσβάλλουν δε βάναυσα τους θεσμούς τής νομοθετικής εξουσίας και τού κοινοβουλευτικού ελέγχου, ρόλους για τους οποίους έχουν δεσμευτεί ρητά δια τού βουλευτικού τους όρκου («Ορκίζομαι να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου»).

.Όσα ζούμε στις μέρες μας είναι μία βαριά συσσώρευση νοσηρότητας ηθών η οποία πια αποπνέει κλίμα επιταχυνόμενης παρακμής . Όταν οι θεσμοί μίας πολιτείας απαξιώνονται στη πράξη και, ακόμα χειρότερα, στο συλλογικό της υποσυνείδητο, τότε αρχίζουν να σημαίνουν καμπανάκια εγρήγορσης. Το ότι όμως σημαίνουν, δυστυχώς δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι ακούγονται, μιας και η κοινωνία έχει απαθώς αφεθεί να κωφεύει. Εάν δεν κώφευε, δεν θα είχαμε ξεπέσει τόσο χαμηλά.

Τα καμπανάκια ηχούν με συνεγερτική έμφαση υποδηλώνοντας ότι πλησιάζουμε σε μία επικίνδυνη μετάβαση. Μάς ζυγώνει μία νέα, πιο κρύα και σκιερή, φάση εσωτερικών πραγμάτων την οποία η πλειονότητα αγνοεί βυθισμένη σε έναν απερίσκεπτο εφησυχασμό, εν μέσω τής  γενικότερης ανεπίγνωσης κινδύνων που τη χαρακτηρίζει.

Το δύσκολο στοίχημα πλέον είναι να μη μας προλάβουν τέτοιες εξελίξεις που θα έκαναν να σιγήσουν τα καμπανάκια και να ηχήσει συναγερμός. Διότι αν αποδειχθήκαμε επί δέκα χρόνια αδέξιοι να ισορροπήσουμε δημιουργικά στα πόδια μας εν όσω είχαμε μία, έστω κουτσή-στραβή, θεσμική συγκρότηση, θα είναι αδύνατον πια να το καταφέρουμε έχοντας τυχόν βρεθεί σε κατάσταση διάλυσης και πανικού.

Facebook Comments