Πέρυσι, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, ήμουν σε μια παραλία της Άνδρου όταν ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός. Στην πρώτη ανάγνωση νόμιζα ότι κάποιος μας κάνει φάρσα. Μετά από μερικά λεπτά συνειδητοποίησης και μια βουτιά στα κρύα νερά, θυμάμαι ότι ξεκίνησα να γελάω δυνατά από αμηχανία. 
 
Τότε με φίλους και γνωστούς συζητούσαμε αν μπορεί να υπάρξει χειρότερη κυβερνητική σύνθεση. Μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα χρόνο μετά, να απαντήσει πως μπορεί. Ας μην γελιώμαστε, η κυβέρνηση που ανακοινώθηκε εχθές, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, είναι ανίκανη να κυβερνήσει στα σοβαρά. Να εφαρμόσει οτιδήποτε έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους αλλά και να καταρτίσει ένα, έστω στοιχειώδες, σχέδιο εξόδου από την κρίση. Τι εναλλακτικές όμως έχουμε; Όχι τι εναλλακτικές θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά τι εναλλακτικές έχουμε ρεαλιστικά. 
 
Πέντε χρόνια τώρα, σε κάθε ανασχηματισμό, υπάρχει πάνω κάτω το ίδιο σενάριο. Όποιος το παίζει πολύ δύσκολος σε ψηφοφορία για μνημονιακά μέτρα εξαργυρώνει το ΝΑΙ του, με θεσούλα στον επόμενο ανασχηματισμό. Αυτό έκανε ο Χαικάλης, αυτό έκανε ο Πολάκης και αρκετοί ακόμα που μπήκαν στην κυβέρνηση εχθές. Με αυτό τον τρόπο, βέβαια, ανοίγει η όρεξη των υπολοίπων κυβερνητικών βουλευτών να το παίξουν ζόρικοι στη συνέχεια, για να πάρουν σειρά στον επόμενο ανασχηματισμό. 
 
Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να παίζει με τους ίδιους κανόνες που μας έφτασαν ως εδώ. Το ίδιο έγινε με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, το ίδιο με τις κυβερνήσεις Σαμαρά, το ίδιο και τώρα. Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός αγοράζει χρόνο για να περάσουν από την Βουλή τα νομοσχέδια αλλά σταδιακά απογυμνώνει από ικανό προσωπικό τα Υπουργεία και κάνει όλο και πιο δύσκολη την εφαρμογή των νόμων που ψηφίζονται. 
 
Και σαν εναλλακτική έρχονται πάντα από πίσω νέα πρόσωπα που η κοινωνία τα καλωσορίζει με την ελπίδα ότι θα είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους που “πρόδωσαν” τις προσδοκίες τους. Και τους αντικαθιστούν στα βουλευτικά έδρανα για να συνεχίσουν, με την σειρά τους, το ίδιο παιχνιδάκι των εκβιασμών στον εκάστοτε Πρωθυπουργό. 
 
Και κάπως έτσι έχουμε ρίξει τόσο τον πήχη των προσδοκιών μας, που τον φτάσαμε πλέον στο πάτωμα. Σε τέτοιο σημείο που τσακωνόμαστε αν ήταν πιο σοβαρός ο Γιακουμάτος σαν υπουργός από τον Χαικάλη, πιο λαϊκιστής ο Κατρούγκαλος από τον Ντινόπουλο και πιο επικίνδυνος ο Πολάκης από τον Βορίδη. 
 
Αυτό που ζούμε δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης αλλά συνολικό πρόβλημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Το θέμα είναι αν και πότε θα καταφέρουμε να το υπερβούμε. Γιατί αν δεν συμβεί μπορεί με έκπληξη να διαπιστώσουμε ότι ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα. 

Facebook Comments