Στρατηγικά διλήμματα για Κόρμπιν

Σε αναμονή για την απόφαση του Ανωτάτου  Συνταγματικού Δικαστηρίου ως προς τη νομιμότητα της αναστολής των εργασιὠν της Βουλής για πέντε εβδομάδες, την οποία επέβαλε η ταπεινωμένη κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον, ξεκίνησε το τετραήμερο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος στο Μπράιτον. Τη στιγμή που επιβάλλεται σταθερότητα και ομοψυχία των πολιτικών κομμάτων ενόψει ενός πολύ κρίσιμου Οκτωβρίου για τις συνομιλίες του Brexit, η αξιωματική αντιπολίτευση σπαράσσεται από τον άτεγκτο πόλεμο μεταξύ της σκληρής μαρξιστικής πτἐρυγας, που στηρίζει τον Τζἐρεμι Κόρμπιν, και της μετριοπαθούς, που εκπροσωπεί ο αντιπρόεδρος Τομ Γουότσον.

Με τελευταία δημοσκόπηση να δείχνει την δημοτικότητα του Τζέρεμι Κόρμπιν στο -60%, κάτι πρωτοφανές για ηγέτη της αντιπολίτευσης εδώ και σαράντα χρόνια, ο ίδιος άνοιξε τις εργασίες του συνεδρίου διακηρύττοντας πως θα παραμείνει στην ηγεσία και μετἀ τις επόμενες εκλογές, ασχέτως αποτελέσματος. Όμως οι λεονταρισμοί του Κόρμπιν, αδυνατούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν διαφορά έως και 15 μονάδες από το Συντηρητικό Κόμμα, παραιτήθηκε το Σάββατο ένας εκ των  βασικών του συμβούλων, συγγραφέας του μανιφέστου του κόμματος. Ο παραιτηθείς δηλώνει πως το Εργατικό Κόμμα κινδυνεύει να χάσει και την δεύτερη θέση όσο ο Κόρμπιν παραμἐνει στην ηγεσία.

Εσωκομματικές διαμάχες στο Μπράιτον

Παράλληλα, η μαρξιστική φρἀξια “Μομἐντουμ”, η αποκαλούμενη πέμπτη φάλαγγα του Κόρμπιν, σε συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου, πρότεινε την άμεση κατἀργηση της αντιπροεδρίας. Αν και η απόπειρα δεν πέρασε, το περιστατικό δείχνει ξεκάθαρα την σφοδρή διαμάχη που λαμβἀνει χώρα στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Ο Τζἐρεμι Κόρμπιν παραμἐνει στην ηγεσία, στηριζόμενος από μια φθίνουσα ομάδα ακροαριστερών υπό τον σταλινικό Σέιμας Μιλν, πρώην δημοσιογρἀφου της Guardian, και τον Λεν Μακλάσκι, τον πρόεδρο του συνδικάτου των Δημοσίων Υπαλλήλων Unite, του μεγαλύτερου χρηματοδότη των Εργατικών. Υπό τις ηγεσίες των Μπόρις Τζόνσον και Τζἐρεμι Κόρμπιν τα δύο μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα της βρετανικής πολιτικής μεταμορφὠθηκαν σε καλτ οργανώσεις φανατικών ακροδεξιών και ακροαριστερών.