Η αστυνομία ως babysitter

«Μια κοινωνία,  την κρίνεις από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα παιδιά και στα κατοικίδια καθώς αυτά είναι τα πιο αδύναμα μέλη της», έλεγε ένας Γάλλος κουλτουριάρης, νομίζω ο Μπρικνέρ. Ας πούμε όμως πως το είπα εγώ, φερθείτε μου με συμπάθεια σήμερα και δεχθείτε πως είναι δική μου η ατάκα, είμαι εξάλλου ένα κάπως αδύναμο μέλος, ειδικά αν ισχύει πως «η (ιδανική) γυναίκα είναι κάτι ανάμεσα σε έναν άντρα και ένα παιδί», αυτό το είπε σίγουρα ο Σοπενχάουερ, βάζω το χέρι μου στην φωτιά για αυτόν το απαράδεκτο μισογύνη.

Ας αφήσουμε όμως τα τσιτάτα .Ελάτε όμως να δούμε πως συμπεριφερόμαστε στα παιδιά.

Κατά τον Γιώργο Γεραπετρίτη, που με τον ιδιαίτερο τρόπο του ξεχωρίζει επικοινωνιακά, «δεν επιβεβαιώνεται από καμία πηγή πως οι αστυνομικοί μπήκαν στις αίθουσες», ωστόσο αισθάνομαι πως η κυβέρνηση  θα έπρεπε να γνωρίζει ακριβώς και επιβεβαιωμένα τι έγινε, αν περίμεναν δηλαδή απ έξω ή αν μπούκαραν, εφόσον το θέμα πήρε διαστάσεις και οι γονείς θα έπρεπε να γνωρίζουν αν τα παιδιά τους θα δεχθούν έφοδο αν μπουν σε φιλμ ακατάλληλο-μεχρι να αλλαξει ο νόμος τουλάχιστον. Όπως και να έχει, αισθάνθηκα πως παρά την κουραστική, υπερβολική, μιντιακή αερολογία για την ταινία, για τα παιδιά πάλι δεν έγινε τίποτα.

Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν ανέδειξε το πραγματικό πρόβλημα με την βία που εισχωρεί στην ζωή των  παιδιών μας από πολύ μικρή ηλικία γιατί βαριόμαστε να παίξουμε μαζί τους ή γιατι αποτυγχάνουμε παταγωδώς στο να τα προστατεύσουμε,πολύ πριν μεγαλώσουν αρκετά ώστε να πηγαίνουν μόνα τους στο mall σινεμά.

Ξεχάσαμε πάλι τα παιδιά και αναλωθήκαμε στο αν είναι κατάλληλη για μαντράχαλους μια ταινία που τώρα θα δουν όλοι.

Έγινε προσπάθεια να δοθούν πολιτικές προεκτάσεις που δεν στάθηκαν γιατί τελικά  αποκαλύφθηκε κάτι πολύ χειρότερο από  μια κωμικοτραγική αστυνομοκρατία λόγω δεξιάς κυβέρνησης: Είμαστε πίσω, είναι πίσω και  οι νόμοι μας. Βέβαια  να λέμε πως έχουμε τους καλύτερους (όπως τους καλύτερους γιατρούς, τους καλύτερους πιλότους κ.α) γιατί αυτό προστάζει η αλλόκοτη ανωριμότητα που μας εμποδίζει να βλέπουμε κατάματα την αλήθεια. Θέλουμε να πιστεύουμε πως κατά βάθος, εκεί που δεν βλέπει κανείς, με τρόπο μυστικό  είμαστε «ακόμα» κάπως «μεγάλοι» και παράγουμε νομοθετικά  αριστουργήματα που αντέχουν στον χρόνο διότι  η μεγαλοσύνη μας χάνεται στο σύστημα για το οποίο η μεγαλοσύνη μας δεν ευθύνεται.

Συγνώμη, αλλά αν η προστασία των ανηλίκων ορίζεται από έναν απαρχαιωμένο νόμο τότε ντροπή!

Μου ράγισε την καρδιά αυτή η φωτογραφία από το τραμ στην Νέα Σμύρνη όπου κάτι μικροί 14-15 ετών, κάνουν «τραμ τσάλεντζ» και στέκονται όρθιοι σε ένα  «περβάζι» στον τελευταίο συρμό, μου θύμισε Καλκούτα το θέαμα.

Συμβαίνει εδώ και έναν μήνα λένε οι «υπεύθυνοι» που  υποστηρίζουν ότι πρόκειται για «θέμα της αστυνομίας», άρα δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι. Πώς όμως, να πάει  η αστυνομία να επιβάλλει την τάξη και να αποτρέψει τους έφηβους από  να πάθουν  σοβαρό ατύχημα  όταν η αστυνομία έχει να αστυνομεύσει στους κινηματογράφους ώστε να  αποτρέψει τους έφηβους από το να δουν Οσκαρική ταινία;

Θα σας πω και κάτι άλλο ιδιαίτερα καταθλιπτικό που διαπίστωσα για το θέμα γιατί ρώτησα – «έκανα ρεπορτάζ» που λένε και με στόμφο κάτι συνάδελφοι.

Τα πρεβάζια στα οποία οι μικροί σκαρφαλώνουν με κίνδυνο να σκοτωθούν «βγαίνουν» και όχι, δεν είναι μεγάλος ο μπελάς για να βγουν.

Οι εργαζόμενοι στα τραμ όμως, δεν παίρνουν την πρωτοβουλία. Δεν είναι υποχρεωμένοι βέβαια αλλά θα έπρεπε να σκεφτούν νομίζω σοβαρά το ενδεχόμενο να κάνουν κάτι οι ίδιοι, πριν διαπιστώσουν πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και να  θέλουν η αστυνομία να δράσει σαν αυστηρή baby sitter. Καλέστε (πάλι) το 100 δηλαδή μέχρι να αναλάβουμε (σαν ενήλικοι) τις ευθύνες μας.