Φέτος δεν είναι μόνο η Αθήνα που στολίστηκε καλύτερα και φωτεινότερα από κάθε άλλη χρονιά. Ήταν όλες οι επαρχιακές πόλεις, όλες οι τοπικές πρωτεύουσες. Οι πιο ψυχροί εξ ημών θα πουν ότι οι δήμοι σουλούπωσαν πια τα οικονομικά τους και τώρα έχουν την δυνατότητα να ξοδέψουν κάτι παραπάνω για τον γιορτινό καλλωπισμό των πόλεων. Οι οπαδοί της κυβέρνησης θα πουν ότι ένας νέος αέρας αισιοδοξίας και ανάπτυξης πνέει στην χώρα, οι οπαδοί της αντιπολίτευσης θα αντιτείνουν ότι επιστρέψαμε στα επικοινωνιακά σώου και στην φωτεινή στάχτη που ρίχνει η δεξιά στα μάτια του κόσμου.

Διαλέξτε όποια εκδοχή θέλετε. Εγώ τα φετινά Χριστούγεννα τα καταχωρώ σαν το σύνορο ανάμεσα στην μιζέρια που πέρασε και την κανονικότητα που πλέον εγκαταστάθηκε στην χώρα για να μείνει. Γι αυτό και χάρηκα τον καυγά που ξέσπασε για τον φωτισμό της Βασιλίσσης Σοφίας. Αφού μπορούμε να τσακωνόμαστε για τα λαμπιόνια των δρόμων αφήνοντας πίσω τους καυγάδες για τους μισθούς, τις συντάξεις και την ανεργία, τότε πάμε καλά.

Ακόμα και τον καθημερινό καυγά για το δεντράκι των Εξαρχείων (που σαν άλλο γιοφύρι της Άρτας, ολημερίς το στήνανε και το βράδυ λαμπάδιαζε), εγώ τον χάρηκα. Διότι αποδεικνύει ότι το κράτος πασχίζει να ανακτήσει όλες εκείνες τις περιοχές που έχασε κατά την διάρκεια της κρίσης και κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του τόπου από τα πολιτικά απομεινάρια της κρίσης. Εκεί στην πλατειούλα των Εξαρχείων γίνεται μια μικρή μάχη ανάμεσα στην κανονικότητα και τον χουλιγκανισμό, στην οποία ο τελευταίος μακροπρόθεσμα δεν έχει ελπίδα.

Γνωρίζω βέβαια τον αντίλογο, τον ακούω άλλωστε κάθε μέρα στις τηλεοράσεις από τους εκπροσώπους μιας παράταξης που πριν έξι μήνες μαυρίστηκε στις εκλογές λόγω πολυπροσωπίας και ανικανότητας. Ξεχνούν την μεγάλη φωτισμένη εικόνα (από την οποία θα μπορούσαν κι αυτοί κάτι να διεκδικήσουν αν ήταν εξυπνότεροι) και επικεντρώνονται σε αποσπασματικές φωτογραφίες που κατά την γνώμη τους αποδεικνύουν ότι πάμε χειρότερα από πριν. Σαχλαμάρες, ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν.

Βεβαίως, ο αγώνας είναι μπροστά και τα προβλήματα είναι μπροστά. Κι αν είναι καλή η αισιοδοξία, καλύτερες είναι οι επενδύσεις, όπως διάβασα κάπου. Ναι σύμφωνοι, αλλά και αν δεν έχεις αισιοδοξία καμιά επένδυση δεν αποβιβάζεται στις ακτές σου. Αφήστε που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει αιωνίως μέσα σε καθεστώς εσωτερικής μιζέριας. Θα ξεσπάσει κάποια στιγμή, για να μην σκάσει. Είμαστε ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Ας το χαρούμε μέρες που είναι και από Γενάρη έχουμε καιρό να ξαναδούμε κατάφατσα και τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας.  

Facebook Comments