«Τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.» Το είπε καθαρά και ξάστερα ο Ερντογάν απαντώντας μάλιστα για την Κρήτη, όχι για καμιά βραχονησιδούλα «με έκταση δυο φορές σαν το γραφείο μου» όπως είχε πει κάποτε ο Χόλμπρουκ για τα Ίμια. Σα να λέμε, η Μεγάλη Βρετανία ή η Ιρλανδία δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Οπότε κατά την λογική Ερντογάν, η Γαλλία μπορεί μια χαρά να κάνει συμφωνία με τις ΗΠΑ ή τον Καναδά και να μοιράσουν τον Ατλαντικό μεταξύ τους, σαν να μην υπάρχουν διόλου οι Άγγλοι ή οι Ιρλανδοί στην μέση. Κι αυτό, αν δεχτούμε μεγαλόψυχα ότι οι αμερικάνικες χώρες έχουν υφαλοκρηπίδα, διότι κατά την λογική του Τούρκου και όλη η βόρεια Αμερική ως μεγάλο νησί μπορεί να λογιστεί.

Θα μου πείτε ότι γράφω τα αυτονόητα. Εμ τα γράφω διότι εμείς τα ξέρουμε, αλλά οι υπόλοιποι μάλλον δεν έχουν σχέση μ’ αυτό το είδος σκέψης. Στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέρα, δεν επικρατεί ούτε το δίκαιο ούτε η απλή λογική. Επικρατεί η επιβολή. Διεθνώς αξιοσέβαστος δεν είναι ο φιλειρηνιστής και ο διαλλακτικός. Είναι ο τσαμπουκάς και ο επικίνδυνος. Λες και η ανθρωπότητα δεν έχει διανύσει πέντε χιλιετίες εξελισσόμενου πολιτισμού, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται σε πρωτόλειο πολιτισμικό στάδιο, με τα μπράτσα, τα ρόπαλα και την επιθετικότητα να καθορίζουν τις ανθρώπινες ιεραρχίες.

Αν το σύνολο του πλανήτη πορευόταν όπως πορεύεται σήμερα η ανατολική μεσόγειος, τότε το σύνολο της ανθρωπότητας θα ήταν σήμερα κάτω από απροκάλυπτες δικτατορίες και δεσποτικές αυτοκρατορίες. Αν ο δυνατός και τσαμπουκάς κάθε περιοχής διεμήνυε στους γείτονες του ότι «τίποτα δεν θα συμβαίνει εδώ γύρω χωρίς εγώ να δίνω την έγκριση μου», τότε δεν θα ζούσαμε σε διεθνή κοινότητα αλλά στον κόσμο του Mad Max. Τουλάχιστον οι Αμερικάνοι ή οι Ρώσοι όταν εκδηλώνουν τις ηγεμονικές τους τάσεις παριστάνουν ότι κρατάνε κάποια τυπικά προσχήματα. Τούτος εδώ στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου μας έχει όλους γραμμένους στα παλιά του τα παπούτσια και μας το φωνάζει μπροστά στα μούτρα μας.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι το φωνάζει, πάντα υπάρχει κι ένας τρελός στο χωριό που λέει ακατάληπτα πράγματα. Το πρόβλημα είναι ότι οι χωριανοί –και δη οι προύχοντες- δίνουν μεγαλύτερη σημασία στα δικά του ουρλιαχτά παρά στις νηφάλιες προειδοποιήσεις των γειτόνων του που ξέρουν καλά τι κουμάσι είναι ο τρελάρας και σε τι μπελάδες μπορεί να βάλει όλη την κοινότητα. Μπορεί σε μια στιγμή παροξυσμού και μεγαλομανίας να βάλει φωτιά και να κάψει ολόκληρη την γειτονιά.

Θα μου πείτε ότι εγώ μιλώ ηθικοπλαστικά, ενώ οι απέναντι παίζουν κυνικά. Δεν αντιλέγω, αλλά αν ως Ελλάδα αδιαφορήσουμε και για το ηθικό του πράγματος, αν αποδεχτούμε ότι όλα παίζονται στον τομέα της ισχύος και πουθενά αλλού, τότε δεν έχουμε καμιά απολύτως ελπίδα να βρούμε ή να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Η επίκληση του διεθνούς δικαίου πρέπει να είναι το δικό μας σταθερό γήπεδο, αλλιώς λίαν συντόμως η ισχύς θα κατασκευάζει δίκαιο στα δικά της μέτρα και τότε είναι που δεν θα έχουμε πουθενά να πατήσουμε για να βάλουμε μια φωνή. Ίσως και να ρίξουμε μια γροθιά, αν βρούμε την ευκαιρία.

Facebook Comments