Η παραίτηση Ντι Μάιο αλλάζει τις πολιτικές ισορροπίες

Με την παραίτηση Ντι Μάιο από την αρχηγία των Πέντε Αστέρων είναι σαφές ότι αλλάζει μέρος των ισορροπιών της ιταλικής πολιτικής. Με την κίνησή του αυτή, ο Ντι Μάιο αναγνώρισε, έστω και έμμεσα, ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό του κινήματος: η εμφανής μείωση του ενθουσιασμού πολλών μελών, η συνεχιζόμενη αποχώρηση βουλευτών και γερουσιαστών από την κοινοβουλευτική ομάδα αλλά και η πτώση των ποσοστών των πεντάστερων στα διάφορα γκάλοπ, είναι τα βασικότερα. Ανακοινώνοντας επίσημα την παραίτησή του, ο 33χρονος ιταλός πολιτικός έκανε λόγο για «τέλος εποχής», προκαλώντας τις επικρίσεις αρκετών πολιτικών σχολιαστών.

Είναι σαφές ότι η αυτοκριτική δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των Πέντε Αστέρων, κάτι που είχε γίνει εμφανές ήδη από την ίδρυσή τους. Ο Λουίτζι Ντι Μάιο, φέρεται να αναγκάσθηκε, τελικά, να κάνει καθοριστικό βήμα πίσω, λόγω και των πιέσεων του εμπνευστή του κινήματος, του ηθοποιού Μπέπε Γκρίλο. Η απόφαση αυτή, δεν συνδέεται μόνο με κάποιες εσωκομματικές ισορροπίες. Χωρίς μια ισχυρή ηγεσία, οι πεντάστεροι αποδυναμώνονται και στο εσωτερικό της κυβέρνησης του Τζουζέπε Κόντε. Σε μια φάση, μάλιστα, κατά την οποία κατηγορούνται και από αρκετούς υποστηρικτές τους, ότι δεν έχουν μια ξεκάθαρη στρατηγική.

Για αποσύνθεση των Πέντε Αστέρων μιλά ο Σαλβίνι

Αν, δε, στις τοπικές εκλογές στην ευρύτερη περιοχή της Μπολόνια, την ερχόμενη Κυριακή, η Λέγκα καταφέρει να υπερισχύσει, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα για την κυβέρνηση συνεργασίας της κεντροαριστεράς και των Cinque Stelle- Πέντε Αστέρων. Κάποιοι αναλυτές υποπτεύονται ότι ο Ντι Μάιο επέλεξε αυτή ακριβώς την χρονική στιγμή για την παραίτησή του, ώστε να μην αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ήττας. «Τα Πέντε Αστέρια αποσυντίθενται και η κεντροαριστερά ψάχνει νέα ονομασία. Οι μέρες τους τελειώνουν», σχολιάζει με τον γνωστό τρόπο του, ο Ματτέο Σαλβίνι.

Ο παραιτηθείς Ντι Μάιο θα αφιερωθεί πιο αποτελεσματικά στα καθήκοντα του υπουργού Εξωτερικών; Δεν αποκλείεται. Αν και η τεράστια διπλωματική κινητικότητα της Ιταλίας στην κρίση της Λιβύης, δεν εξασφάλισε, έως τώρα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιθυμούσε η κυβέρνηση Κόντε.