Ο παραλογισμός του εκπαιδευτικού συστήματος

Σε μια εποχή κατά την οποία η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρά εθνικά προβλήματα κι οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, κυρίως εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας και του μεταναστευτικού, η κοινωνία δείχνει για μια ακόμα φορά να χάνει το σοβαρό και να ασχολείται με ήσσονος σημασίας θέματα, τα οποία δεν έχουν ουσιαστική επίπτωση στην ζωή και στο μέλλον της χώρας, όπως είναι η διεξαγωγή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος και η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τις άλλες ομάδες.

Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά διαπιστώνω ότι ως κοινωνία είμαστε ανέτοιμοι να αντιδράσουμε εγκαίρως στις προκλήσεις της ραγδαία εξελισσόμενης εποχής μας, μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.

Χαρακτηριστική είναι η σημαντική αυτή είδηση, που δυστυχώς, όπως κάθε τι ουσιαστικό, πέρασε στα ψιλά των ενημερώσεων από τα μαζικά μέσα πληροφόρησης. Σχεδόν 8 στους 10 εργοδότες στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν δυσκολία στην κάλυψη θέσεων εργασίας, σύμφωνα με τα ευρήματα της Ετήσιας Διεθνούς Έρευνας Έλλειψης Ταλέντου της ManpowerGroup για το 2019.

Η διαμόρφωση του σχετικού ποσοστού στο επίπεδο του 77% αποτελεί, σύμφωνα με την έρευνα, ρεκόρ 11ετίας για την Ελλάδα, αφού πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγραφεί ποτέ από την έναρξη της Έρευνας το 2008 ενώ σημειώνει αύξηση κατά 16 μονάδες σε σύγκριση με το 2018.

Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα παγκοσμίως, αλλά εμείς εδώ τα πηγαίνουμε εντελώς χάλια. Είμαστε οι τρίτοι χειρότεροι από τις χώρες που συμμετέχουν στην έρευνα. Το εργατικό δυναμικό στη χώρα μας δεν έχει τις ικανότητες που χρειάζεται η αγορά εργασίας. Ας πάρουμε απόφαση ότι υπάρχει πρόβλημα με την εκτός τόπου και χρόνου τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τις ανύπαρκτες υποδομές δια βίου μάθησης, με την προβληματική κουλτούρα των επιχειρήσεων και, βεβαίως, με τη νοοτροπία και τις προτεραιότητες φοιτητών κι εργαζομένων. 

Το λάθος δεν είναι καινούργιο. Εδώ και δεκαετίες διαμορφώσαμε, υπό την καταλυτική επίδραση των αριστερών απόψεων, ένα στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα, ιδίως στο επίπεδο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Η ουσιαστικά πλήρης αποσύνδεση των πανεπιστημίων μας από την αγορά εργασίας κι η ουσιαστική υποβάθμιση των ΤΕΙ μέσω της ονομαστικής ανωτατοποίησης τους, έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Είναι ένα σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Το πανεπιστημιακό πτυχίο έπαψε να είναι στην πραγματικότητα στοιχείο που να καταδεικνύει την μόρφωση και την επαγγελματική ειδίκευση η επάρκεια του κατόχου του. Αλλά μόνον μέσο για τον διορισμό του στο Δημόσιο ή για την επαγγελματική του ανέλιξη στο Δημόσιο η στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δεν έχει σημασία τι είδους πτυχίο είναι, σε τι είδους γνώσεις και δεξιότητες ανταποκρίνεται, τι βαθμό έχει, τι περιεχόμενο σπουδών κοκ. Φτάνει να υπάρχει για να διορισθεί κάποιος στο Δημόσιο η σε κάποιον οργανισμό η επιχείρηση, που ελέγχεται από το Δημόσιο. Για να πάρει ο προσληφθείς το επίδομα πτυχίου, καλύτερη θέση κοκ. Δεν είχε σημασία αν έχεις πάρει πτυχίο Ηλεκτρονικών Υπολογιστών από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο με άριστα η πτυχίο ορνιθολογίας από το ΤΕΙ Κολοπετινίτσας με τη βάση. Για τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Γι’ αυτό σήμερα, που έκλεισαν οι μαζικοί διορισμοί στο Δημόσιο, παρουσιάζεται το φαινόμενο να έχουμε περίσσευμα θεολόγων, κοινωνιολόγων, θεατρολόγων κοκ, που, δυστυχώς, δεν βρίσκουν εργασία. Με αποτέλεσμα τα ποσοστά ανεργίας να είναι σε πολύ ψηλά επίπεδα. Ενώ αντίθετα παρουσιάζεται μεγάλη έλλειψη τεχνιτών, προγραμματιστών υπολογιστών κοκ. Με αποτέλεσμα να μην βρίσκει ο Έλληνας εργοδότης εξειδικευμένο προσωπικό, που θα βοηθούσε την αύξηση της παραγωγικότητας και της επιχειρηματικότητας. Κι η οικονομία να μην μπορεί να απογειωθεί. Αυτός είναι ένας ακόμα παραλογισμός της ελληνικής κοινωνίας!