Δικαίωμα ψήφου στο ελληνικό διαβατήριο

Μεγάλο το βήμα που έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη να συμπεριλάβει στις λίστες των ψηφοφόρων και τους Έλληνες του εξωτερικού. Τι σημαίνει αυτό, όμως, για τον επόμενο προεκλογικό αγώνα; 

Τί κάνουν αυτοί για την Ελλάδα

Πέρα από τα ερωτήματα που διεγείρονται ως προς το ποιός, τελικά, θα ψηφίζει, αν αρκεί να έχει μόνο ΑΦΜ, αν έχει συμπληρώσει δύο χρόνια παραμονής στην Ελλάδα την τελευταία χρονική περίοδο, ερωτήματα που, όπως παραδέχτηκε ο Γενικός Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού του ΥΠΕΞ, κ. Γ. Χρυσουλάκης, ζητούν  μια διευκρινιστική ερμηνεία του νόμου, οι Ελλαδιτες αναρωτιούνται από πού κι ως πού θα μας πούν “αυτοί” ποιόν πρωθυπουργό θα έχουμε στην Ελλάδα! 

Τα πρώτα  σχόλια έδειξαν αδυναμία να καταλάβουν τη σημασία αυτής της ψήφου. 

Επιχειρήματα που υποστηρίζουν πως αυτοί έφυγαν και “σώθηκαν”, ή πως δεν ξέρουν τί τραβάμε εμείς που μείναμε πίσω, κέρδισαν στην αρχή έδαφος. 

Η αλήθεια είναι ότι έχουν δίκιο. Έχουν δίκιο γιατί δεν ξέρουν τί βλέπει, τί ζει ο Έλληνας στο εξωτερικό και ποιός είναι, πραγματικά, ο ρόλος του.

Το σίγουρο, όμως, είναι πως το πουλί που πετά μακριά από τη φωλιά του, αναπολεί και τιμά πολύ πιο έντονα τη φωλιά αυτή που εχασε. Έτσι κι οι Έλληνες, είτε οι πρώτες γενιές που έφυγαν πριν σαράντα χρόνια,  ειτε το τελευταίο κύμα ξενιτιάς, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να συσπειρώσουν μέσα τους, όλο το φως και την ενέργεια της Ελλάδας, για να επιβιώσουν σε ένα ξένο περιβάλλον: Τις συνήθειές μας, το φαγητό μας, το χορο μας, ένα ρυθμό τραγουδιού στα χείλη τα βραδια μαζί με φίλους, που προσπαθούν συνεχώς να συγκεντρώνουν σε γιορτές και εκδηλώσεις. Η Ομογένεια κρατά τα έθιμα, που πλέον στην μοντέρνα Ελλάδα, αρχίζουν και εγκαταλείπονται. Ακόμα και η μέρα της παρέλασης έχει διαφορετική σημασία για εκείνους, από τα παιδιά στην Αθήνα, που τελευταία είτε λοιδορούν, είτε αποφεύγουν το θεσμό. 

Είναι δύσκολο να επιβιώνεις σε ένα περιβάλλον, όπου θεώρησε ξένος, που πρέπει να πείσεις τους πολίτες να μην σε συγκαταλέγουν με τους άλλους μετανάστες που προκαλούν προβλήματα στην ενσωμάτωσή τους, να μην σε περιθωριοποιήσουν για να μην σε αποκλείσουν κοινωνικά. Κι αυτό θέλει δουλειά. Οι Έλληνες, σε όποιο πόστο κι αν βρεθούν, έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν, όχι μόνο για τις ικανότητές τους, αλλά και για την ανθρωπιά μας, το τσαγανό και την ψυχή τους, κάτι που σιγά-σιγά άρχισαν να το μεταδίδουν και στις κοινωνίες που ζουν. Κι έτσι οι Έλληνες αφήνουν το στίγμα τους.  Τολμώ να πω πως εξελληνίζουν τις κοινωνίες που ζουν και δικτυώνονται. Φτιάχνουν τους δικούς τους “γαλαξίες”. Μεταδίδουν το δικό μας τρόπο ζωής και την φιλοσοφίας μας.

Δεν έχουν την ίδια φιλοσοφική-πνευματική αφετηρία όλοι οι λαοί και για το λόγο αυτό διαγράφουν μία διαφορετική πορεία στις χώρες υποδοχής τους. Αρκεί να σκεφτείτε την δική μας εντύπωση για κάθε μία εθνικότητα που ζει στην πατρίδα μας. Χωρίς να φανεί ρατσιστικό αυτό το σχόλιο, αλλά ξέρουμε όλοι πως η εντύπωση που έχουμε για έναν ορμώμενο από το Πακιστάν, από την Γεωργία και τις Φιλιππίνες είναι τελείως διαφορετική, δεδομένης της εμπειρίας μας, από το τρόπο ζωής και δράσης τους μέσα στην κοινωνία μας.  Οι Ελληνες έχουν κερδίσει αυτό το σεβασμό. 

Επομένως, η θετική αντίδραση που βλέπουμε στους  ξένους, στο άκουσμα πως είμαστε Έλληνες, όταν πηγαίνουμε ως τουρίστες στις χώρες τους, κατά κύριο λόγο οφείλεται στο ήθος και τη δράση των Ομογενών μας εκεί! 

Σε αντίθεση με τους ύμνους προς την Αρχαία Ελλάδα, στους οποίους έχουμε συνηθίσει οι Ελλαδίτες να προστρέχουμε, οι Ομογενείς προβάλλουν τον σύγχρονο Έλληνα: την εργατικότητα, τη μπέσα, το φιλότιμο και την αξιοπρέπειά του, την λεβεντιά και την τόλμη. Αυτά που στην Ελλάδα τα θεωρούμε πλέον γραφικά, στο εξωτερικό αποτελούν διαφορετικές αξίες και την καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας. Οι κοινωνίες έμαθαν να εμπιστεύονται τους Έλληνες, τους επιλέγουν για συνεργάτες, φίλους ακόμα και για πολιτικούς εκπροσώπους τους! 

Είναι μεγάλος, αναλογικά, ο αριθμός των Ελλήνων που επιλέγονται στην Αυτοδιοίκηση και στα κοινοβούλια όλου του κόσμου. 

Είχα την χαρά να παρακολουθήσω από κοντά τις εργασίες της 2ης Τακτικής Συνέλευσης του Δικτύου των Ελλήνων Αιρετών Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, που έλαβε χώρα στις 25 Ιανουαρίου στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου της Θεσσαλονίκης. Ένα δίκτυο που αριθμεί περί τα 500 μέλη. 

Το να εκλεγείς στο εξωτερικό είναι εξαιρετικά δύσκολο και προϋποθέτει σοβαρή δουλειά. Οι Έλληνες αυτοί επιλέγονται, γιατί έχουν επίγνωση των αναγκών της κοινωνίας στην οποία ζουν και θεωρούνται άξιοι να φέρουν εις πέρας το έργο τους. 

Ουσιαστικά, όμως, επιτελούν αθόρυβα ένα πολύ πιο σημαντικό έργο για την Ελλάδα. Διαμορφώνουν συνεχώς τις συνθήκες, για να υποστηρίζουν, σε “χαμηλότερο πολιτικό επίπεδο” τα ελληνικά ζητήματα. Θα σας αναφέρω μερικές περιπτώσεις, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της άγνοιας που έχουμε για τη δράση τους. 

Η Πρόεδρος του Δικτύου, κα Ζαχαράκη[1], ανέφερε ένα από τα ψηφίσματά τους, σύμφωνα με το περιεχόμενο του οποίου άσκησαν πίεση σε 120 Δήμους στην Γερμανία, να δεχθούν μετανάστες, από τις ελληνικές δομές φιλοξενίας, πείθοντας πως το προσφυγικό δεν είναι μόνο ελληνικό ζήτημα. Κάτι που, σαφώς, κανένας Ελλαδίτης δεν γνωρίζει. 

Το λόγο πήραν πολλοί, αλλά θέλω να σταθώ στην μαρτυρία του Θωμά Παπαδόπουλου[2] από τη Γερμανία, που ναι μεν, δίνει μάχη στα καφενεία, γιατί οφείλει να υπερασπιστεί τα προσφυγόπουλα-μουσουλμάνους που δέχονται bullying στα ξένα σχολεία, αλλά από την άλλη εκφράζει μια πιο συντηρητική στάση (παρά τις θέσεις του κόμματός του) περί αλλοίωσης του αξιακού συστήματος των ευρωπαϊκών λαών από τις μεταναστευτικές ροές. 

Διαπίστωσα λοιπόν, πως η δράση και ο συντονισμός τους, έχουν κινητήριο δύναμη την Ελλάδα, πέρα από τις κομματικές καταβολές τους. Στην αίθουσα εκείνη υπήρχαν μόνο Έλληνες! Έλληνες που με την στάση τους προβάλλουν τον πολιτισμό μας και με έργο τους βοηθούν την Ελλάδα, εγείροντας προς την κατεύθυνση αυτή σημαντικούς χορηγούς. 

«Η Ομογένεια δρα ωσάν μια νέα Φιλική Εταιρεία», δήλωσε, όταν πήρε το λόγο ο διεθνολόγος κ. Γεώργιος Νούλας. «Η βοήθεια για τα δεινά της Ελλάδας, πάλι θα έρθει από τους Έλληνες του εξωτερικού, που πρέπει να στηρίξουμε και να προβάλουμε το έργο τους». Συνέχισε παρουσιάζοντας τη πρότασή του για τη δημιουργία ενός θεσμού, που θα αναπτύξει τις σχέσεις μεταξύ Αιρετών Αυτοδιοίκησης και ΠΑΔΕΕ[3] και θα εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό εργαλείο για την ελληνική πολιτεία και τον ελληνισμό γενικότερα.

Αλήθεια ποιός στην Ελλάδα γνωρίζει πως Έλληνας χορηγός έφτιαξε το πάρκο των Ελλήνων στην Ουκρανία και πως διδάσκεται εκεί η ελληνική γλώσσα στα σχολεία; Μακάρι να ξέραμε πως με ιδιωτική πρωτοβουλία καλύφθηκαν οι ανάγκες σε γραφική ύλη και μαυροπίνακες σε σχολεία της Αλβανίας, καθώς και τόσα άλλα που αδυνατεί η πολιτεία να προσφέρει όπως χαρακτηριστικά μου ανέφερε ο τ.Πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό, Ευγένιος Χαϊτίδης. 

Οι Έλληνες του εξωτερικού, λοιπόν, πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου! Οι Έλληνες αυτοί πρέπει να συναποφασίζουν ποια θα είναι η μεθαυριανή πολιτική βούληση!

Τί προεκλογικός αγώνας πρέπει να οργανωθεί ;

Αρκεί μία επίσκεψη την ημέρα των παρελάσεων και μία εκφώνηση χαιρετισμού στη κοπή της πίτας της κοινότητας; Οι Έλληνες του εξωτερικού αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία ψηφοφόρων, που δεν περιορίζεται στο αυστηρό πλαίσιο των κομματικών πεποιθήσεων. Κι εκεί έγκειται η ιδιαιτερότητά τους. Εκεί στηρίζεται και η δύναμη του έργου τους: εργάζονται για την Ελλάδα και όχι για κάποιο συγκεκριμένο κόμμα.  Θα ζητήσουν την υποστήριξη για το έργο που επιτελούν, σε όλους τους τομείς: είτε για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και την ανάπτυξη των πολιτιστικών δομών στην εκάστοτε χώρα υποδοχής, είτε την υποστήριξη του επιχειρηματικού χώρου, ο οποίος ισχυρότερος μπορεί να αποτελεί μέσο προώθησης του επενδυτικού ενδιαφέροντος στην μητέρα πατρίδα. Ένας αγώνας, που δεν θα σταματά την ημέρα των εκλογών. Τότε θα αρχίζει. Διότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις την εύνοιά τους και πολύ εύκολο να την χάσεις. Κάθε πολίτης ξένης χώρας, ελληνικής καταγωγής, πρέπει να νιώθει την στήριξη της χώρας του, ως γνήσιος πρεσβευτής της και γιατί όχι, να αποφασίσει να επιστρέψει σε αυτή, όταν του δοθούν ουσιαστικά κίνητρα επαναπατρισμού.