Τι φοβούνται οι προστατευόμενοι μάρτυρες;

Η πιάτσα βοά εδώ και δυό χρόνια αναφορικά με τις ταυτότητες των προστατευομένων μαρτύρων. Ενδιαφέρουσες ήταν και οι αποκαλύψεις που έκανε ο τρίτος προστατευόμενος μάρτυρας, Νίκος Μανιαδάκης. Τα πρόσωπα, δε, που φημολογείτο πως είναι οι προστατευόμενοι μάρτυρες εμφανίστηκαν με φυσική παρουσία στις εργασίες της Προανακριτικής Επιτροπής και, ομολογουμένως, δεν εισέφεραν πολλά. 

Ήρθε, όμως, η ώρα οι προστατευόμενοι μάρτυρες να αντιμετωπίσουν τα μέλη της Προανακριτικής. Τι να κάνουμε, το Σύνταγμά μας προβλέπει ότι η Προανακριτική έχει εισαγγελικές αρμοδιότητες. Έτσι είναι το πολίτευμα και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Τι φοβούνται, λοιπόν, οι προστατευόμενοι μάρτυρες και «τρέχουν» μπροστά στην Προανακριτική, ενώ ήταν λαλίστατοι μπροστά στους εισαγγελείς που έχουν καταθέσει μέχρι αυτή τη στιγμή; Δεν είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες οι καταγγελίες που έκαναν; Προφανώς, για να τις έκαναν και αυτές να αποτέλεσαν τη βάση μιας δικογραφίας, θα είχαν σοβαρά στοιχεία για να στηρίξουν τις καταγγελίες τους. Αν αυτό ισχύει, συνεπώς, τότε προς τι ο φόβος;

Τον «Μάξιμο Σαράφη» τον ψάχνουν και δεν τον βρίσκουν οι αρχές. Σήμερα μένει να φανεί, αν και η «Αικατερίνη Κελέση» θα εμφανιστεί στη ΓΑΔΑ. Αν πάρει παράδειγμα από τον Σαράφη, θα τρέξει να κρυφτεί. Καλό, βεβαίως, θα ήταν να μην το κάνει. Διότι, το επόμενο βήμα θα είναι η άρση της προστασίας των μαρτύρων, οι οποίοι παίζουν κρυφτούλι με την Επιτροπή της Βουλής. 

Τότε, πραγματικά θα έχουν πολλά να φοβούνται. Και μαζί και αυτούς και η εισαγγελέας, η κ. Τουλουπάκη. Ιδίως, αν οι μάρτυρες είχαν άμεσο συμφέρον ή δικές τους εκκρεμότητες με τον νόμο.